KOEN FILLET

Het gebeurde achter mij. Ik zag ze niet, maar ik hoorde ze wel. Ingestapt in Vilvoorde en twee banken achter mij gaan zitten. Licht Antwerps accent, iets meer lettergrepen per seconde dan gemiddeld. Mooie, heldere stem. Maar luid, Linda, luid… Naar ik vermoed maandelijks een hoge gsm-rekening en absoluut geengêne. Dat ze hem niet vertrouwt, hoor ik ze zeggen. Een volledige wagon spitst de oren. We vernemen dat de onbetrouwbare Hugo heet. Iemand van haar werk, begrijp ik uit het telefoongesprek. Een tussenbaasje met ambities. Hugo gaat lelijke dingen vertellen hogerop, ter meerdere eer en glorie van zichzelf. Weet je nog dat Kristel vorig jaar drie weken thuis heeft gezeten ? Het was allemaal de schuld van Hugo.

Ik veins dat ik verdiept ben in mijn boek. Tegenover mij zit een meneer die doet alsof hij de sudoku oplost in de Gazet van Antwerpen. Ik hoop dat hij niet Hugo heet. Hij heeft er de leeftijd voor.

Ze wil vanavond de stad in, zegt ze. Het hoofdstuk Hugo is blijkbaar afgehandeld. Filmpje of zo. Slumdog Millionaire. Of Loft, ze raakt er niet uit. Haar gesprekspartner ook niet. Die zegt weinig. Ik bedoel : ik hoor geen stilten waarin die gesprekspartner iets zou kwijt kunnen. Recept voor tomatensoep. Naadloze overgang van de cinema naar de keuken, het is me ontgaan hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen. Ze doet er mais bij en cayennepeper. Dat heeft ze van haar tante geleerd. Nee, die andere tante, zegt ze. Tante Leen is dood. De sudoku schiet niet op.

Ik zou willen omkijken, ik wil weten hoe het tomatensoepmeisje eruitziet. Ik heb al eens geprobeerd of de spiegelende treinraampjes me kunnen helpen, maar helaas. Een gekruist been, een knie en een stuk roestrode jas, meer zie ik niet. Ik zou moeten opstaan en over de rugleuning loeren. De sudokumeneer is vast even nieuwsgierig als ik. Maar ik hou mij in.

Mechelen. Ze stapt af. Ik ook. Ze ziet er exotisch uit. Zwart haar, grote oorringen. Spanje, gok ik. We lopen bijna schouder aan schouder perron zes af, richting trappen. Even kruisen onze blikken. ” Slumdog Millionaire”, zeg ik. Ze kijkt verbaasd. “Ga naar Slumdog Millionaire”, zeg ik nog eens. “Mooie film.”

Ze glimlacht en loopt door. Ze had een zweem van snor, maar dat is niet erg. Dat is niet erg.

www.koenfillet.be

LINDA ASSELBERGS

“Ik probeerde u te bellen, maar uw gsm stond uit.” De man van Carglass, lichtjes gebelgd, die wil afspreken om het sterretje in mijn voorruit te repareren. Schuldbewust graaf ik in mijn handtas naar mijn mobieltje, dat – zo realiseer ik mij ineens – het hele weekend in de slaapstand heeft verkeerd. Een regelrechte schande, want de moderne mens hoort te allen tijde bereikbaar te zijn. Zeker als die mens ook nog eens journalist is. Kan ik het helpen dat ik een eerder beperkte behoefte aan communicatie heb, Koen ?

De bellende mens, hij is overal. Op restaurant, op tram en bus, in de supermarkt, in de bioscoop. Vooral dat laatste kan mij tot razernij brengen. Ben je helemaal onderdompeld in de slums van Mumbai, waar een jongetje door een paar gewetenloze criminelen met blindheid bedreigd wordt, barsten plotsklaps Sergio Mendes en Black Eyed Peas in een oorverdovend Mas que Nada uit, tot de kerel in de stoel vóór je eindelijk de gsm uit zijn binnenzak gevist heeft en in zijn eentje tegen de filmsoundtrack optornt. “Neeje, ik zit in de cinema. Die film met die Indiërs. Van de Oscars… Ja, den dikke is hier ook. Zal ik ‘m doorgeven ?”

Ik ben nochtans een vreedzaam mens, Koen, maar op zo’n moment wil ik die onverlaat het liefst een emmer popcorn op zijn kop zetten. Hoewel, eten in de bioscoop, daar ben ik óók tegen. Eten doet een beschaafd mens thuis, of in een restaurant, waar hij of zij het mobieltje uitschakelt, uit consideratie voor de omzittenden. Al die ongewenste informatie van wildvreemden die je over je heen krijgt, de nooit aflatende stroom van onbenulligheden. Sta je in de supermarkt bij het broodbeleg, belt er een vrouw naar huis : “In wa hebt ge goesting, zoeteke, kip curry of zalm met broccoli ?” Koters van een duim hoog hebben godbetert een gsm tegenwoordig, dat kan nog niet ordentelijk klappen en het zevert al in een roze mobieltje. Zelf heb ik een eerste generatie Nokia, net geen walkietalkie eigenlijk en met een minimum aan functies. Vintage, als het ware, en straks geheid weer helemaal in. Echt iets om zuinig op te zijn dus, alleen te bellen in geval van uiterste nood.