Reclamemaker

Ik had een moeilijke jeugd. Mijn vader dronk, zodat ik al op mijn zestiende op eigen benen moest staan. Ondanks de hulp van een voogd van het OCMW belandde ik in verkeerde kringen. Ik nam drugs, kwam in aanraking met de politie. Maar tegelijkertijd moest ik ook in mijn levensonderhoud voorzien – een leerschool die me snel deed opgroeien. Werken is nog steeds therapeutisch, al ben ik mijn agressie nu wel kwijt.

Ik ben trots op waar ik vandaan kom. Het stoort me niet om over het verleden te praten. Integendeel, hopelijk doorprikt dat de clichés over het OCMW. Dat is er heus niet alleen voor profiteurs, maar ook voor mensen die pech hebben gehad. En dat journalisten mijn verhaal sensationeel verpakken – ik werk in de reclame, ik ben het gewend dat bepaalde waarheden overbelicht worden ( lacht).

Vroeger verwachtte men arrogantie van mij. Maar ik wil op mijn veertigste niet verbitterd zijn en iedereen afsnauwen. Zelfs niet diegenen die aan me twijfelen en een spoedig ontslag voorspellen. Die opmerkingen hoorde ik al toen ik als jonge twintiger de New Yorkse afdeling van Duval Guillaume uitbouwde. Maar ik ben er bijna drie jaar gebleven, en ondertussen weet ik wat ik waard ben.

Friet met curryworst, dat kan de Comme chez Soi voor me zijn. Ik Amerika mijd ik fastfood, maar de frituur zal ik missen. Over mijn familie en vrienden in Beveren maak ik me geen zorgen. Dat contact blijft, ook al zien we elkaar een half jaar niet. En zonodig sta ik met de volgende vlucht in België.

Ik smijt me. Ik heb een gezonde schrik om te mislukken, maar die onzekerheid motiveert me ook en verscherpt mijn zintuigen. En alles is relatief : ik had meer schrik toen ik het OCMW vroeg om in Brussel aan Sint-Lukas te kunnen studeren.

Op mijn vijftiende leefde ik op een Snickers per dag. Ik weet hoe ik met geld moet omgaan en ik ben er niet vies van. Ik wil genieten van het leven, en er zijn goede redenen waarom je in Amerika zoveel meer verdient. Daar ga ik me dus niet voor verantwoorden, noch voor mijn leeftijd. Ik vind het typerend voor België als mensen daarop neerkijken. In Amerika is leeftijd geen punt en wenst men je gewoon succes. In New York ben ik zelfs berispt omdat ik een sollicitant vroeg hoe oud hij was. Daar volstaat dat om beschuldigd te worden van discriminatie.

Ik was verslaafd aan de energie van New York. Cafés dienen er niet om te drinken, maar om te netwerken. Aan de Westkust zijn mensen rustiger, minder afgeleid. Ze zijn meer gefocust op hun werk, en ze hebben ook een sociale carrière. Die gaan om zeven uur surfen of barbecuen en van hun avond genieten. Dat spreekt me tegenwoordig wel aan.

Ik ben bang om in de sporen van mijn vader te treden. Dat kruis draag ik voor altijd mee. Maar jezelf dingen ontzeggen is geen oplossing. Dat frustreert alleen. En als je dan drinkt, is het meteen een heel bierkrat. Zo ging het ook in mijn jeugd : niet één ecstasypil, niet één lijn coke, maar altijd dat beetje meer. In die val trap ik niet meer.

Mijn vriendin verhuist mee naar L.A. Na drie jaar pendelen tussen Antwerpen en New York weet je of het serieus is. Maar écht settelen ? Wie weet waar ons huisje-tuintje-boompje overmorgen staat.

Golf spelen is een uitlaatklep. Net als skateboarden of honkbal vroeger, maar dat ligt moeilijker tijdens de werkuren ( lacht). Nu gaat de energie in een golfstick in plaats van het slaghout, en ondertussen zie ik vogels en konijnen. Maar je moet wel focussen, anders lacht zo’n balle- tje je vierkant uit. Ik bezoek wel nog steeds baseballmatchen en als ik in Venice Beach oude skateboards zie, ga ik spontaan kwijlen.

Ik heb vrede met het verleden. Na mijn studie aan The Arts Institute in Bournemouth wilde ik mijn vader opzoeken, maar het lot besliste er anders over. Drie dagen na mijn terugkeer was hij dood. Op zijn doodsbed lag een vreemde man voor mij. Toen ik na een kwartier vertrok en achterom keek, ben ik ingestort. Beginnen huilen als een kind. Het was een eenrichtingsgesprek, maar toen heb ik hem wel gezegd wat ik te zeggen had.

Tom Van Daele (27) werd vorige maand benoemd tot creatief directeur van TBWAChiatDay in Los Angeles. Daarvoor werkte hij onder meer bij LG&F en Ogilvy in Brussel en bij Duval Guillaume in New York.

Door Wim Denolf / Foto Charlie De Keersmaecker