MODEONTWERPER
Als kind kwam ik al vroeg in contact met kunst en literatuur. Thuis vond ik boeken van Umberto Eco en Salman Rushdie, en op mijn twaalfde namen mijn ouders me mee naar de Blauwe Maandag Compagnie. Ik snapte er niet veel van maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt.
Mijn grootmoeder was naaister. Toen ik zeven was, namen we samen de bus vanuit de Kempen om in Antwerpen de vitrines van de chique winkels te bekijken. Ik hield van avondjurken, en mijn liefde voor Franse elegantie is gebleven.
Als tiener was ik ongeduldig om Beerse te verlaten. Ik ontdekte op mijn veertiende de modeacademie in Antwerpen, en op mijn katholieke school telde ik uiteindelijk de dagen af om zelf aan een creatieve richting te beginnen.
Ik wil laten zien dat het nog kan. Dat je op een ambachtelijke en integere manier bezig kunt zijn met mode, weg van het circus en de wegwerpmentaliteit van de louter commerciële huizen. Het boek dat nu verschijnt, is dus geen retrospectieve – eerder een aanmoediging voor jonge ontwerpers.
Ik houd van tegenwind. Als ontwerper wil ik niet op een eiland zitten en zoek ik andere meningen, hoe cru ze ook klinken. Als ik dan toch mijn zin doordrijf, ben ik zeker van mijn stuk.
Brecht is mijn echtgenoot en mijn rechterhand. Een combinatie waar ik het volste vertrouwen in heb. We kunnen eerlijk zijn met elkaar en alles meteen uitpraten, zonder dat dingen blijven hangen. Ik praat trouwens altijd over ‘ons bedrijf’ en ‘ons label’. Thuis is echter geen spoor van het werk te vinden.
Ik kan goed alleen zijn. Voortdurend mensen en feestjes opzoeken ligt niet in mijn aard. Dat merkte ik reeds als assistent van Olivier Theyskens in Parijs. Ik heb de eenzaamheid ook nodig om te lezen en mijn fantasie de vrije loop te laten. Ik kan geen boek openslaan zonder er meteen beelden bij te bedenken.
Tijdens de vakantie wil ik weg uit de stad. Anders blijf ik aan de gang, want nagenoeg alles inspireert me : van mensen en gebouwen tot tentoonstellingen en design. Deze zomer zaten we dus twee weken op een cruise van Amsterdam naar de Noordkaap en terug, langs fjorden en desolate landschappen. Een uitzicht en tijd om boeken te verslinden, meer heb ik niet nodig.
Ik werk bewust in de breedte. Projecten in verschillende sectoren vergroten je technische kennis en financiële zelfstandigheid, en ik leer ook veel van de creativiteit van andere mensen. Maar we praten de zaak vooraf wel goed door. Ik wil geen beloften maken die ik niet kan nakomen.
Theateropdrachten zijn teamwerk. Je vertrekt van elementen die anderen je aanreiken. Maar het is verfrissend om afstand te nemen van je eigen collectie en puur met het artistieke bezig te zijn. Al is te veel vrijheid ook weer niet goed. Verplicht zijn om keuzes te maken, kan de kracht van de boodschap bevorderen.
Kostuumontwerp voor een complexe Wagneropera is een uitdaging. Daar ben ik tien jaar te jong voor, dacht ik toen Guy Cassiers me belde voor Der Ring der Nibelungen. Het ging dan nog om sterrencast in het Teatro alla Scala in Milaan. Maar ik moest de kans gewoon grijpen. Zo ging de bal ook aan het rollen na de modeacademie in Antwerpen : door de sprong te wagen.
–
Tim Van Steenbergen (33) woont en werkt in Antwerpen. Hij lanceerde zijn vrouwencollectie in 2002, vijf jaar later volgde de mannencollectie. Van Steenbergen is ook creatief directeur van Chine en tekent naast theater- en danskostuums schoenen voor Ambiorix en brillen voor Theo. Info : www.timvansteenbergen.com, www.ludion.be.
Door Wim Denolf – Foto Charlie De Keersmaecker
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
