Ik behoor tot de eerste generatie gamers. Als kind had ik een Atari met van die kleine knopjes. Ik heb altijd games gespeeld : als kind, als tiener én als volwassene.

Nu heb ik er mijn beroep van gemaakt. Ik was op de juiste plaats op het juiste moment. Eerst was ik verkoper in een computerwinkel, waar ik klantenservice deed : telefonisch de klachten behandelen en technische ondersteuning geven, maar ook hulp bij software. Toen ik zes jaar geleden gevraagd werd bij de afdeling gameproductie heb ik niet getwijfeld.

Als producer ben je de lijm : je bent geen ingenieur of artiest. Je maakt niet echt iets, maar je vergemakkelijkt het werk van anderen. En ik moet veel spelen, natuurlijk ! Ook andere games dan die waaraan ik werk. Maar met vier kinderen, een vrouw en het werk blijft er jammer genoeg niet veel tijd voor over.

The Sims is software speelgoed. Het is niet zomaar een computerspel.

Je stuurt het leven van deze kleine computermensen. Je bouwt hun huis en decoreert het. Je controleert hen : je kunt hun een baan, kinderen en echtgenoot geven als jij dat wilt.

Ik zou The Sims niet autobiografisch noemen, want het is niet mijn verhaal. Wij creëren de wereld : wij zorgen ervoor dat er zoveel mogelijk elementen zijn zodat mensen alle verhalen kunnen vertellen die ze maar kunnen bedenken. Het is de speler die het verhaal vertelt, niet wij.

Sommige meisjes maken die jongen van op school na. Ze stoppen hem in het spel en kijken of het dáár lukt om ermee te trouwen en kinderen te krijgen. Er zijn volwassen vrouwen van veertig die hun eigen leven naspelen of jongens die het spel strategisch bekijken. Sommigen doen niets anders dan huizen bouwen. Het betekent zoveel verschillende dingen voor zoveel verschillende mensen. Je kunt het gewoon niet definiëren.

Ik vergelijk het vaak met Lego. Daarmee kun je een kasteel bouwen, of een haven of een auto. Je kunt bouwen wat je wilt, want het is jouw verhaal. Maar het zijn niet de blokjes zelf die het verhaal vertellen. The Sims is fantaseren, verhalen verzinnen. Dat deden we altijd met tactiele elementen en nu doen we het met de computer. Daar is toch niets verkeerds mee ?

“Waarom in een virtuele wereld leven ?” vragen mensen me. Het is een vorm van escapisme zoals een boek lezen of televisie of film kijken. Het geweldige hieraan is dat dit interactief is.

Het is verbazingwekkend hoe mensen het spel gebruiken. Ze maken een mozaïektapijt met Snoopy van de verschillende kleuren vloerbedekking, ze bouwen de knapste huizen en richten die volledig in. En dat kunnen ze ook met anderen delen via internet.

Dat is de grootste kick : iemands creativiteit aanwakkeren. Het gaat above and beyond wat wij ons voorstelden toen we het ontwierpen.

Sims drinken, roken en vrijen niet en vermoorden elkaar niet. Ze zijn tot op een bepaalde hoogte onschuldig, de speler ziet erin wat hij wil zien. In The Sims2 zit een bellenblazer waar de Sims vrolijk van worden. Sommige mensen zien daarin het roken van weed. Als ze dat zo willen interpreteren is dat voor ons oké, want het is hun verhaal .

We zien allemaal een beetje van onszelf in de Sims. Dat is het uiteindelijke succes. De game is grappig en ironisch omdat je als speler met jezelf lacht. Je kunt jezelf voorstellen in een soortgelijke situatie, maar je bent blij dat je het zelf niet bent. Het maakt de Sims kwetsbaar… en menselijk. Ze zijn vaak menselijker dan wijzelf.

:: Info : In maart krijgt ‘The Sims2’ zijn eerste ‘Expansion pack’ : De universiteit.

Tekst Leen Creve I Foto Charlie De Keersmaecker