Gretl Van Ourti ( 34) kon zich bij Ultima Thule aan haar eerste spelregie wagen. “Mijn papa is een vliegmachien” is ook haar eerste kinderproductie en poppentheater.

Een aantal maanden geleden vroeg Joris Jozef van Ultima Thule mij of ik zin had in de spelbegeleiding voor Mijn papa is een vliegmachien. Dat stuk gaat over een papa die wil vliegen en daar uiteindelijk ook in slaagt. Het is eigenlijk een absurd verhaal, maar wel met een boodschap. Het gaat erover dat je je dromen moet proberen te realiseren, ondanks tegenkantingen van je familie. Joris wou in deze Dutroux-tijden echter evenzeer een verhaal brengen met een toffe vader-zoonrelatie. Ik was verbaasd over het aanbod omdat ik nog nooit geregisseerd had, maar Joris vraagt regelmatig mensen van buitenaf met een nieuwe visie en frisse energie. Bovendien kreeg ik carte blanche en mocht ik de tekst volledig naar mijn hand zetten.

Hoewel het mijn eerste regie is, denk ik niet dat het veel uitmaakt of je acteurs of poppenspelers regisseert. In beide gevallen begin je eraan en vraag je jezelf af: “Werkt het of niet? Doet het mij iets of niet?” Als je er intuïtief mee omgaat, druk je er automatisch een eigen stempel op. Uit de repetities kies je de dingen die je raken of die je aan het publiek wil doorgeven. Het mooiste compliment kreeg ik achteraf via een moeder. Zij vertelde dat haar zoontje de ochtend na de voorstelling had gezegd: “Mama, ik heb vannacht gevlogen.”

De reacties van zo’n kinderpubliek tijdens de voorstelling zijn voor mij ook volledig nieuw. De kinderen van het eerste en tweede leerjaar zijn bezig met vragen over wat “echt” is en wat niet. Ergens in het verhaal zegt de vader bijvoorbeeld: “Zwemmen is eigenlijk ook vliegen. Zwemmen is wátervliegen.” En dan moet je de discussies tussen de kinderen daarover horen! Een publiek van zes- en zevenjarigen is erg levendig, maar dat vind ik niet erg. Integendeel, die spontane reacties zijn prachtig. En de spelers zijn sterk genoeg om ze over te nemen.

Omdat Joris een tijdje zijn stem kwijt was en ik het spijtig vond om voorstellingen te annuleren, heb ik zelf een keer met de pop gespeeld. Technisch is dat niet eenvoudig. Als acteur ben ik het gewoon om het publiek naar mij te laten kijken, terwijl je als poppenspeler je energiestroom moet afleiden naar de pop. Het houten ding dat je vasthoudt moet immers beginnen te leven. En geen vijf minuten, maar een uur lang! Ik vind het fantastisch hoe Joris, die toch de dragende en drijvende kracht is achter Ultima Thule en al zoveel ervaring heeft, een ander het vertrouwen schenkt en zich er volledig voor openstelt. Er is met andere woorden een goede communicatie, iets wat in de theaterwereld soms ver te zoeken is.

Mijn papa is een vliegmachien was een uitdaging voor mij. Maar dat vind ik juist geweldig. Eén van mijn tofste ervaringen was de straattheaterproductie De Keizer van Dinska Bronska. Daar hebben we met zes mensen van verschillende theaterachtergrond en nationaliteit een maskerproductie opgezet. We kregen er catchlessen, maakten zelf ons leren masker, leerden een muziekinstrument bespelen en reden met een pick-up door Europa om op festivals te spelen. Op dezelfde manier heb ik ook veel poppentheatertrucs van Joris geleerd. Nu weet ik hoe je een hoofd plots uit een koffer laat verschijnen of een doek als spook laat bewegen. Telkens is het weer een avontuur.

Info: Tel. (03) 239.53.05.

Bart Vandergeten