Met zijn rockgroep ?De Legende? heeft hij een nieuwe mini-cd uit (?Een Oor is een Oor?), de Antwerpse Monty monteert eerlang een monoloog van hem, en geregeld verschijnt een boek(je) van zijn hand : multimediamens Elvis Peeters ( 39).

Jacky Huys / Foto Hypnovisuals

Ik ben een cultfiguur : binnen het kringetje kent men mij, en wie geïnteresseerd is in mijn werk, weet het wel te vinden. En eigenlijk is dat voldoende : ik ambieer geen brede bekendheid. Ik zou weliswaar graag hebben dat de mensen weten dat er een nieuwe cd van De Legende is en dat de radio daar misschien af en toe iets van draait, maar ik ben tegelijk realistisch genoeg om me af te vragen : welke omroep kan dit draaien ? Misschien zou een en ander tot een vettere bankrekening leiden, maar ik ben daar eigenlijk niet mee bezig. Nee, dit is een prettige positie : ik ben géén Bekende Vlaming.

Een renaissancemens ? Was die niet nog stukken veelzijdiger dan ik ? Bij mij vertrekt alles van hetzelfde uitgangspunt : de taal. Ik ben begonnen als songschrijver en geëvolueerd naar schrijver van langere teksten die ik niet meer in een liedje kreeg. Ik hou er wel van om taal te vermengen met andere disciplines : muziek, graffitikunst, theater.

Toen ik als kind op school de vragenlijstjes van het PMS-centrum moest invullen, schreef ik naast ?toekomstig beroep? altijd : ?zanger? of ?schrijver?. Ik ben daarvoor zelfs bij een psycholoog moeten komen, die erop aandrong om nu eens aan een serieus beroep te denken, nadat hij me gevraagd had of ik dan graag naar de programma’s van Regine Clauwaert keek. Wij hadden nota bene geen televisie toen. Ik was een beroerd student. Ik herinner me alleen een paar goeie opstellen in het Frans en het Engels. Als het ging om het ontleden van gedichten was ik het altijd oneens met de leraar, tot grote hilariteit van de rest van de klas, die zo’n discussies wel zag zitten.

Ik ben laat beginnen schrijven en debuteerde pas toen ik al 31 was. De punk en het bijbehorende idee dat je alles zelf kon doen heeft mij de kick gegeven om met een fanzine te beginnen, dat na vier nummers al aan 1000 exemplaren zat en dat best mocht gezien worden. Het ademde punk uit, maar ook anarchisme : ik ging helemaal op in de rakettenkwestie die de geesten toen zo bezighield.

Eigenlijk ben ik nog altijd een activist : ik kan me mateloos opwinden over het nieuwe afvalstoffenplan in het algemeen en het dioxineprobleem in het bijzonder. Het is een breed maatschappelijk probleem waarbij afval een beetje een symboolfunctie heeft. Als je dat zou aanpakken en het ecologisch verantwoord zou maken, zou het rauwe kapitalisme alsof er een ander bestaat serieus moeten inbinden.

Toen we met de rockgroep Aroma di Amore begonnen, wou ik een pseudoniem omdat mijn privé-persoon moest losstaan van de publieke figuur. Elvis Presley was juist gestorven en Elvis Costello stond in de hitparade. Dus dacht ik : Elvis. En dan vond ik dat daar een heel gewone achternaam bij moest : Janssens of Peeters dus. Als ik aan Aroma di Amore denk, heb ik een gevoel van fierheid en tevredenheid. In het Nederlands die muziek brengen en ermee tot in Spanje en Zwitserland geraken, je moet het toch maar doen. Wij zijn erin geslaagd om zonder in punkclichés te blijven hangen toch die attitude tot het einde door te trekken : eigengereidheid en humor.

Ik ben geen commercieel figuur. Men zegt zelfs dat ik een schuchtere, verlegen man ben, die op een podium helemaal anders is dan ernaast. Ik moet inderdaad iets overwinnen om ergens aan te kloppen, ik ben liever rustig op mijn eentje of onopvallend in een gezelschap. Liefde en dood zijn favoriete thema’s van mij omdat ik ze amusant vind. De mensen moeten alleen niet denken dat ze mijn hele persoonlijkheid kunnen ontrafelen op basis van mijn teksten.