Claude Traks (31) doet waar hij als kind van droomde : zwemmen met dolfijnen in volle zee. Als gediplomeerd diepzeeduiker en volleerd filmmaker brengt hij mensen naar de dolfijnen én omgekeerd.

ANNE GEERTS / FOTO HYPNOVISUALS

Ik doe de dingen die ik graag doe. En omdat ik er plezier in heb, wil ik delen met anderen wat ik ontdek. Ik ben ervan overtuigd dat elke mens door te doen wat hij graag doet iets unieks kan bijdragen aan zijn omgeving en dus ook aan de evolutie van de wereld. Ik vind het belangrijk dat we in ons leven onze persoonlijke legende terugvinden zoals beschreven in De Alchemist van Paulo Coelho. Je moet daarvoor terug naar je kinderwens : de mijne was zwemmen met dolfijnen. Later wou ik films maken om de meisjes te imponeren. Na mijn studies heb ik in de film- en publiciteitswereld gewerkt. Ik was trots op mijn werk, maar niet gelukkig. Tot ik in 1990 met mijn vriendin op het Thaise eiland Koh Tao belandde. Ik bleef er en verdiende er de kost met mijn hobby : diepzeeduiken. Ik zag prachtige vissen, koralen én af en toe schuwe dolfijnen. Ik zwom met haaiwalvissen en streelde ze. Voor het eerst in mijn leven was ik gelukkig met wat ik deed ! Minder leuk was dat ik in de drie jaar dat ik daar werkte het vissenbestand letterlijk zag verkleinen. Door de vervuiling van het water raakten ook de koralen aangetast. Ik wou iets doen voor de dolfijnen, de zee, voor de natuur in zijn geheel.

Ik kwam terug naar België, hernam mijn oude werk en besloot een film te maken over dolfijnen. Ik zwom met hen en filmde hun leefwijze vanuit de poëtische stelling : hoe zou het zijn als wij als dolfijnen leefden ? Tijdens het bestuderen van walvissen en dolfijnen ontdekte ik dat ze constant communiceren. Ik probeer nu ook zo veel, zo open en zo direct mogelijk te communiceren. Ik probeer met een gezond minimum aan geheimen te leven. Net als dolfijnen leef ik meer in het hier en nu. Ik ben een denker. Op zich een kwaliteit, maar ik piekerde te veel en vergat te leven : ofwel had ik spijt over iets dat voorbij was ofwel maakte ik mij zorgen over de toekomst. In de drie jaren dat ik nu zowat overal ter wereld met dolfijnen zwem, heb ik gemerkt dat ze niet komen spelen als ik in mijn hoofd gevangen zit. Ik heb geleerd om het leven wat meer te nemen zoals het komt en niet alles vooruit te willen plannen.

Mijn film liep pas echt van stapel toen ik tijdens een werkopdracht in Japan, Jacques Mayol (inspirator van Le Grand Blue) ontmoette. Hij las mijn scenario en wou meedoen. De film zal in november klaar zijn. De opbrengst gaat naar ICERC Europe. Deze vereniging ontstond spontaan toen ik tijdens het filmen het plan opvatte om al die boeiende mensen die ik ontmoette in Brussel over hun werk met dolfijnen te laten praten. ICERC Europe is de eenjarige zustervereniging van het Australische International Cetacean Education Research Center.

In mei hielden we een internationale conferentie. Zonder in new-age-excessen te vervallen, werd gesproken over zwemmen met dolfijnen, mediteren, yoga, onder water bevallen… Ik vind het fantastisch als een zwangere vrouw mij op café zegt dat ze dankzij de conferentie onder water gaat bevallen. Dat doet mij plezier. Daarvoor doe ik wat ik doe ! Ik weet dat kinderen die zo geboren zijn heel open zijn.

We zijn geen actiegroep zoals Greenpeace. Wel vestig ik sedert september maandelijks de aandacht op het Amerikaanse ATOC-project dat om de 20 minuten lage geluidsgolven in de oceaan stuurt, zogezegd om de opwarming van de aarde te meten. Het project wordt echter grotendeels door militairen gefinancierd en vergeet dat walvissen en dolfijnen zich oriënteren op basis van hun sonar die gevoelig is voor deze lage geluidsgolven. Ik wil de verantwoordelijken duidelijk maken hoe schadelijk dit project is voor dolfijnen.

Info : ICERC Europe, tel. (02) 534.73.33.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content