Met het debuut ?A New Stereophonic Sound Spectacular? is de groep Hoover uit Sint-Niklaas zonder noemenswaardige aanloop de talk of the town van de Belgische rock geworden.

Jacky Huys / Foto : Hypnovisuals

Mogen wij van bij het begin iets klaar en duidelijk stellen : twee van ons zijn klanktechnicus, maar het is níet zo dat we gefrustreerde technici zijn die ook eens muziek willen maken. Néé, we waren en zijn in de eerste plaats musici, die na een tijdje in klanktechniek geïnteresseerd zijn geraakt. Het gaat er ons nooit om hoe clean of scherp je een sound kan krijgen ; wij zijn muziekliefhebbers.

Theoretisch ? Rationeel ? Wie zal het zeggen ? Wij schrijven onze nummers nog altijd op een gitaar, waarna wij achter onze instrumenten gaan zitten om met zo’n embryonaal nummer heel natuurlijk om te gaan. Pas bij het stadium van het opnemen worden we misschien iets rationeler, al blijven we naturel en gevoelsmatig belangrijke woorden vinden. Maar je hebt natuurlijk ook gelijk : Johnny B. Goode staat niet op ons repertoire. We zijn sowieso geen fantastische instrumentalisten trouwens, al hebben de jongens van de groep een carrière achter de rug van spelen in groepjes, van rock-‘n-roll over sixties pop tot noise.

Op een bepaald moment hebben we een drumcomputer gekocht. Da’s in zekere zin een keerpunt geweest. We begonnen allemaal te werken, we hadden onregelmatige uren, zodat er van een vaste repetitieavond eigenlijk niets meer in huis kwam. Maar we zijn muzikale omnivoren, en dus zijn we beginnen experimenteren met die computer en met samplers. Wat we eigenlijk al veel vroeger wilden doen maar toen niet kon vanwege geldgebrek. Veel mensen zeggen : er zit geen gevoel in, want het wordt met computers gemaakt. Fout, want het wordt met gevoel ingekleurd. Een collage kan ook creatief zijn.

Als je vandaag pop wil brengen, kun je niet meer om computers heen. Rock is nog iets anders : daar heb je nog het cliché van de scheurende gitaren. Maar pop is ingrijpend veranderd de laatste jaren. Die mensen van Morcheeba ontkennen bijvoorbeeld dat ze triphop spelen ; zij noemen het gewoon pop. Dat geldt voor ons ook. Momenteel hebben mensen blijkbaar nog hokjes nodig. In platenwinkels vind je iets dan makkelijker terug, maar we gaan onafwendbaar naar een tijd waarin het allemaal in elkaar zal overvloeien en gewoon pop zal genoemd worden.

We blijven met onze voeten op de grond. Oké, Ter zake is ons komen filmen, we staan op de soundtrack van die Bertolucci-film, we hebben een contract met een multinational, maar we hebben in het verleden genoeg meegemaakt, genoeg miserie gezien om het te kunnen relativeren. We hebben meteen gezegd : het eerste wat we nodig hebben, is een goeie advocaat. Als je dus een basis legt en goed voorbereid bent, dan kun je de passie laten oplaaien, dan zeg je : oké, nu gáán we ervoor. En desnoods geven we dan allemaal onze vaste job op, want we willen binnen x aantal jaren niet met spijtgevoelens zitten omdat we het niet geprobeerd zouden hebben. Als het leven alleen nog uit zekerheden bestaat, tja…

We zijn geen singles-groep. Behalve 2 Wicky staat er zelfs geen enkele single op de cd. En in zekere zin was dat een vergissing : het is géén voorbeeld van onze sound, maar een grap die uit de hand is gelopen. De enige bedoeling was : wij zijn zo geïntrigeerd door Portishead, dat we wilden uitzoeken hoe dicht we bij die sound konden komen. Maar toen de track werd gebruikt in de film Stealing Beauty, is het allemaal in het honderd gelopen. In Engeland heeft Radio 1 het op de playlist gezet en ja, wat moet je dan doen ? Bellen en zeggen dat ze ’t niet mogen draaien ?

Het wordt hectisch. In augustus Engeland, in september Duitsland, eind deze zomer wordt beslist wie de cd in Amerika uitbrengt, en dan is men ook bezig met Japan. Daar stellen ze veel hoop op, zo van : ?Klein blond meisje, speciale muziek, da’s iets voor Japan?. Misschien is het gewoon maar platenfirma-talk. België ? We willen selectief zijn, niet in elke parochiezaal gaan spelen. We weigeren veel optredens. We willen bijvoorbeeld niet in open lucht spelen omdat we muziek maken voor mensen die willen luisteren. Het moet per slot van rekening een beetje plezant blijven. Zeker voor ons.

v.l.n.r. : Frank, Lies, Alex en Raymond : We willen niet in open lucht spelen omdat we muziek maken voor mensen die willen luisteren.