Marianne Dekimpe (29) werkt als coördinator van beginnende groepen bij Rock Werchter. Ze behoort tot het kleine team achter het grote festival.

TRUI MOERKERKE / FOTO : HYPNOVISUALS

Het dubbelfestival Torhout/Werchter is natuurlijk het hoogtepunt. Wat niet betekent dat we de rest van de tijd stilzitten : Pukkelpop is een coproductie met Rock Werchter en voor andere festivals en in het clubcircuit treden we op als coördinator. Dan vertegenwoordigen we de groepen bij de concertorganisatoren.

Samen met een collega doe ik de boekingen van beginnende groepen. We werken in kleinere clubs, maar ook in zalen als de Vooruit in Gent of het Lunateater in Brussel. Om een groep in de juiste zaal te plaatsen, moet je proberen te achterhalen of er een publiek voor is, hoe groot dat publiek is, of de groep alleen Nederlandstaligen of ook Franstaligen aanspreekt. Je leert dat min of meer inschatten.

Ik ben niet gespecialiseerd in een bepaald genre, het gaat van rock-‘n-roll tot dance, zeer gevarieerd dus. In ieder genre vind je goede dingen. Om bij te blijven, zie ik veel concerten en praat ik veel met mensen uit de muziekwereld. Engelse muziekbladen als NME en Melody Maker helpen ook. Je kan er ruim op voorhand lezen wat eventueel naar hier zal overwaaien.

Of ik nog van concerten kan genieten ? Nu kom ik er meestal in functie van de job. Zodat ik al eens durf wegblijven als ik er niet echt moet zijn. Zo had ikPaolo Conte willen zien. Die week stonden echter nog verschillende andere concerten op mijn programma en ben ik thuisgebleven.

Dat T/W dit jaar het festival bestaat 20 jaar en dat moest toch iets speciaals worden twee keer twee dagen duurt, betekent meer werk, maar qua organisatie maakt het niet zoveel uit. De voorbije twee jaar was er de avond voor het festival al een campingfestival, op vrijdag in Torhout, op zaterdag in Werchter. Nu begint alles gewoon een paar uren vroeger. De Engelse agenten konden er niet goed bij : een dubbelfestival dat nog eens verdubbeld wordt. En op meer dan 100 kilometer van elkaar. Het is ook indrukwekkend als je de hele karavaan ’s nachts van Torhout naar Werchter ziet verhuizen. Bij de vorige edities werd ook de PA en de verlichting nog verhuisd.

Ieder jaar komt er kritiek op de affiche. Dat klopt. Van ontgoochelde Belgische groepen, van buitenlandse agenten die hun groep op T/W willen. Logisch, iedereen verdedigt zijn creatie. Wij de onze : uiteindelijk blijft het de keuze van Herman. Aan al de commentaar kan je je beter niet storen.

Op de dagen van het festival is de hele ploeg stand-by voor het praktische werk : groepen ontvangen, zorgen dat ze op tijd kunnen vertrekken, tv-ploegen begeleiden… We worden bijgestaan door 2000 mensen per dag : security, catering, de stagecrew… Meestal verloopt alles vlot, de organisatie zit goed in elkaar. Toch wordt het soms nog spannend. Je bent pas zeker als de groep werkelijk aankomt. Vorig jaar zat Offspring vast in het verkeer. In Torhout hebben ze een politie-escorte gekregen om op de festivalweide te geraken. Ze haalden het maar nipt. En wij kunnen echt geen kwartier op iemand wachten. We proberen ons strikt aan het tijdsschema te houden. Na afloop staan immers bussen en treinen klaar.

Wanneer een groep kort voor het festival afzegt, wordt het lastig. De grotere groepen, sterk genoeg voor zo’n podium, hebben hun tourplanning al lang vastgelegd. Vorig jaar annuleerde Live. Channel Zero heeft hen dan vervangen, zij konden dat. Het kan lukken, maar het is niet zeker.

Mensen vragen me vaak hoe het contact met de artiesten verloopt. Dan moet ik gewoon antwoorden dat het wel leuk is om ze te zien rondlopen in de backstageruimte. Dat de ene zich socialer gedraagt dan de andere. Dat je soms een praatje met hen maakt. Maar opmerkelijke verhalen, nee. Ik heb trouwens vooral contact met de tourmanagers. Sommigen kom je dan later op het jaar in het clubcircuit opnieuw tegen, wat plezant werken is.

Belgacom Torhout/Werchter 5 en 6 juli in Torhout, 6 en 7 juli in Werchter.