Wouter Deruytter(29) reist, kijkt en legt vast. Fotograaf van kleine wereldjes. Kuifje met de camera.

LENE KEMPS FOTO : WOUTER DERUYTTER

Ik was 17, en als gevolg van een staking werden op de BRT doorlopend films van Roman Polanski uitgezonden. Mijn besluit stond vast : ik wilde Polanski worden. Al was het maar voor die ene scène in Rosemary’s Baby, waar Mia Farrow ontdekt dat haar man bij de duivelaanbidders hoort. Zonder één noot muziek wordt daar een prachtige spanning opgebouwd.

Op de filmschool ontdekte ik de fotografie. Ik was meteen in de ban en ben dat trouwens nog steeds. Ik wil een heel goede fotograaf worden en ik zal daar al mijn energie insteken. Met hard werk en passie moet het lukken. Toeval helpt natuurlijk ook, je moet geluk hebben. Maar dat komt niet vanzelf.

Omdat ik mijn studies zelf moest betalen, organiseerde ik fuiven. Daar heb ik waarschijnlijk de zin voor commercie te pakken gekregen. Waarom zou ik mijn foto’s niet verkopen, dacht ik. Als student leurde ik met mijn werk, en dat lukte. Ik kreeg opdrachten. Van Béjart bijvoorbeeld. Voor anderen moet het lijken alsof ik veel lef heb. Zelf voel ik me eerder verlegen. Mijn kracht is dat ik eerlijk blijf. Toen ik Dille naakt wilde fotograferen, heb ik haar dat vlakaf gevraagd. Ik heb mijn werk getoond en haar op grond daarvan laten beslissen.

Gesloten milieus, marginale wereldjes, die interesseren me. Het nachtleven in Brussel. Travesties en drag queens in New York. Het kunstenaarsduo McDermott & McGough. Egyptische familiecircussen. Ik leef me in elke microkosmos in. Met de travesties ben ik twee jaar lang omzeggens elke avond uitgegaan. Het Egyptisch project heeft bijna drie jaar in beslag genomen. Zolang ik foto’s neem, voel ik me overal thuis. Als het project is afgelopen, gaat het plots niet meer. Mijn camera is mijn masker, mijn bescherming. Zonder dat toestel heb ik geen reden om in die wereldjes aanwezig te zijn.

Vanwaar die belangstelling voor kleine wereldjes ? Misschien probeer ik te tonen dat iedereen zijn eigen universum kan creëren. Bij McDermott en McGough is dat heel duidelijk. Hun kunst bestaat erin te leven in het heden alsof ze zich in het verleden bevinden.

Onderwerpen kiezen, doe ik met mijn buik. Ik zie iets en ik weet of het klikt. De oliesjeiks, de rijke families achter hun hoge muren, die staan nog op mijn programma. Midden in de woestijn heeft een sjeik voor zijn dochtertje het kasteel van Doornroosje nagebouwd, compleet met zwanen. Die combinatie van machismo en kinderlijkheid lijkt me fascinerend. Want kruisbestuiving en samensmelting zijn ook een belangrijk element in mijn werk. Man en vrouw bij de travesties. Verleden en heden bij McDermott en McGough. Oosterse tradities en westerse aspiraties bij de Egyptische circussen.

De twee Roberts, Doisneau en Mapplethorpe, die bewonder ik. Doisneau voor de tederheid en humor. Mappelthorpe voor de sterke esthetiek. Dat zijn echte schilderijen. Diane Arbus is een andere heldin van me. Zij heeft de meest vreemde mensen met het grootste respect in beeld gebracht. Zelf probeer ik ook altijd te tonen dat mijn ?subjecten” lief en mooi zijn. Ik hou niet van fotografen die het freakerige of lelijke in mensen benadrukken.

Kunst betekent veel voor me. Modern en abstract boeit me. Maar ook naar een Gustaaf van de Woestijne kan ik een half uur kijken. Fotoboeken koop ik ook. Mijn zolder ligt er vol van.

New York is voor mij wat Parijs in de jaren ’20 moet zijn geweest : the place to be. Het Mekka van de fotografie. Toen ik er voor de eerste keer kwam, heb ik op straat geslapen, omdat ik wist : dit is mijn stad. Een springplank voor al mijn projecten. Ik studeerde er aan het International Center of Photography. Nan Goldin was een van mijn leraars. Haar werk zou ik niet meteen aan de muur hangen, maar in z’n totaliteit is het mooi en waardevol. Zij heeft een tijdperk in beelden vastgelegd : aids in de jaren ’80. Door mensen als Goldin heb ik beseft dat ik een kunstenaar kon zijn. Dat ik een visie kon creëren en een verhaal kon vertellen. Mijn dealer in New York is Harry Lunn, die ook het werk van Mapplethorpe verdeelt. De juiste mensen leren kennen, gezien worden op recepties… het hoort erbij. Ik ben bereid het spel mee te spelen.

Als je vraagt hoe ik mezelf zie, dan is dat nog het meest in een soort Kuifjesrol. Mijn droom is dat er telkens albums van mij uitkomen. Wouter in Egypte. Wouter in Brussel. Wouter in New York. Als een stripverhaal voor volwassenen.

Wouter Deruytter zit op 23 mei in het BRTN-programma Schermen. Hij exposeert met ?Circus in Egypt” en ?McDermott & McGough” in de Antwerpse galerie Annette De Keyser, van 30/5 tot 13/7.