Pieter Coene (36) zingt, maakt teaterkostuums en mode. Een gevoelige en getalenteerde twijfelaar.

LENE KEMPS

FOTO : TONY LE DUC

Weet je wat ik de laatste tijd graag doe ? In mijn tuin werken. Dat ik iets kan planten, wat later ook echt uit de grond komt, dat kan mij oprecht ontroeren. Klinkt sentimenteel hé. Zal wel de leeftijd zijn. Het ligt ook in de tijdsgeest, heb ik begrepen. Meer waarde hechten aan huis, tuin, familie en vrienden. Voor mij lijkt het een logische etappe in mijn leven. Ik heb genoeg gereisd en gezien. Maar blijkbaar zijn er nog een heleboel andere mensen die zich net zo voelen.

Ik heb altijd gezongen. Bij ons thuis was dat zoiets als ademen. Andere families keken naar de televisie, wij zongen. Via mijn zus ben ik bij het Collegium Vocale terechtgekomen. Als basstem. Eerst louter als liefhebberij. Ondertussen is het Collegium heel professioneel geworden, wereldniveau. We gaan vaak op toernee, en dat is fijn. Erg intens en bevredigend. Zingen blijft voor mij een beetje met vakantie gaan. Al merk ik dat ik de laatste tijd vaak tegen die andere tuinier in het koor zeg : “Godverdomme, de clematis staat in bloei en ik ben er niet om het te zien. “

Zingen is fantastisch. Met het Collegium hebben we ons zo’n beetje gespecializeerd in Bach. Hoe vaak je Bach ook brengt, dat blijft biezonder. Zelfs al hebben we het honderd keer geoefend de Mattheuspassie, de Johannespassie dan kan er bij de opvoering toch nog iets gebeuren. Alles klikt en er ontstaat iets unieks. Er stijgt iets bovenuit. Meestal ben ik niet de enige om dat te voelen, maar ervaart heel de groep het. Een aparte gewaarwording.

Ik heb er lang mee in de knoop gezeten : mode of zingen. Nu ja, knoop. Voor mij was het duidelijk : zo lang ik de twee kan kombineren, doe ik beide. Maar soms werd het mij vanuit de buitenwereld duidelijk gesteld : nu moet je kiezen ! Het is het een of het ander ! Dat heb ik nooit gekund of gewild. Als ik zie hoe ver Ann, Dries en de anderen het hebben gebracht, dan ben ik trots. Ze zijn ontzettend getalenteerd en hebben hard gewerkt. Zelf ben ik meer van het we-zien-wel-type. Ik had altijd iets van : ik wil wel kollekties maken, met mijn volledige inzet, maar niet ten koste van alles. Een kollektie op de markt brengen, heeft met zoveel meer dan talent te maken. Je moet een hoofd voor zaken hebben en administratief aangelegd zijn. Tenzij iemand me steunt in die aspekten zie ik het mezelf niet doen. Ik wil ook nog een leven. Bovendien zijn er in het systeem van de mode altijd zaken geweest die me ergeren. De wegwerp-mentaliteit : het ene moment ben je goed en lever je interessant werk, de volgende dag ben je over je hoogtepunt heen en afgeschreven. Zelf heb ik een kompleet andere relatie met kleding. Zaken die ik waardevol vind zoals Comme des Garçons bijvoorbeeld blijven me boeien, of ze nu in de trends passen of niet. Ik kom er zelfs niet toe kleren weg te gooien. Hoe ouder ze worden, hoe meer ik ermee vergroeid raak en hoe belangrijker ze voor me worden.

Teaterkostuums zijn een aangename manier om met kleding bezig te zijn. Ik hou van het duidelijke kader : de deadlines, de karakters, het budget. Ik hou van het teamwerk. De akteurs, regisseur, mensen van de belichting. Iedereen levert ideeën en samen geven we het stuk vorm. De produktie waaraan ik nu werk : Gisteren van Harold Pinter, was eerst totaal onbegrijpelijk voor me. Het stuk is ogenschijnlijk zo simpel dat je denkt : zo makkelijk kan het niet zijn. Het is natuurlijk niet makkelijk. Het is erg complex met verschillende lagen en betekenissen. De personages zijn net zo. Je kan ze blijven ontleden. Uiteindelijk heb ik voor eenvoudige kleding gekozen die slechts in grote lijnen hun karakter schetst. Ik vind dat je in de kostuums niet te duidelijk moet zijn. Je moet geen luidruchtige boodschappen naar het publiek sturen want dan doe je de subtiliteit van Pinter onrecht aan.

In mijn ideale leven zou ik graag een evenwicht vinden tussen werken en vrij zijn, periodes van intensiteit afwisselen met rust. Kostuums maken, op toernee gaan met het Collegium en koken voor vrienden. Werken en de clematis zien bloeien.

“Gisteren” van Harold Pinter (regie Jean-Claude Berutti, met Jef Demedts, Chris Boni en Lieve Moorthamer, kostuums van Pieter Coene) van 29 november tot 23 december in het NTG, tel. (09) 225.32.08.