In dit nest in de vlaamse bossen vindt Michael Arts, topman van Tommy Hilfiger, de energie om een wereld-bedrijf in goede banen te leiden.

Dat deze man een leidinggevende functie heeft en wekelijks transcontinentale vluchten maakt, valt uit de omgeving geenszins af te leiden. Als we ’s morgens aankomen, worden we meteen overvallen door stilte, rust en schoonheid. Tussen de dennenbomen staat een woning die aan Frank Lloyd Wright doet denken. Terwijl de fotografen hun statieven klaarzetten, wandel ik rond het huis, door het licht hellende park. Van een tuin kan hier niet echt gesproken worden. Het heeft meer van een wilde plek, waar een ogenschijnlijk oud huis staat, dat geduldig wacht op zijn bewoners. In een uithoek tref ik een prachtige serre aan. De zetels aan het zwembad liggen er onbeslapen bij, maar een zwemshort en waterpistolen verraden dat hier niet zo lang geleden iemand was. Ik stap via het terras de woning binnen en word door eenzelfde melancholie overvallen. Overal tref ik foto’s, boeken, snuisterijen aan. In de vier open haarden liggen half opgebrande boomstronken, in de zetels gezellige kussens en dekentjes, op het bureau open boeken. Via de cirkelvormige doorgang, die erg art deco aandoet, kom ik in de keuken. Aan de ene kant bevinden zich grote koelkasten met glazen deuren, waarachter allerhande heerlijkheden op de juiste temperatuur gehouden worden. De andere kant van de keuken is een groot raam dat volledig opengeschoven kan worden, zodat binnen ook buiten wordt.

Een wenteltrap leidt me naar de slaapvertrekken, die aan een open hal liggen. Opnieuw veel foto’s, kunstwerken en boeken die door de jaren heen, zo lijkt het, hier hun plek hebben gevonden. De hoofdslaapkamer, annex badkamer, straalt onversneden luxe uit. De kinderkamers weerspiegelen jongensdromen.

Tegen de middag wordt de natuurlijke stilte doorbroken door giechelende jongensstemmen en een kordate maar warme mannenstem. De bewoners zijn thuisgekomen. Michael begroet ons uitbundig. De jongens rennen door huis en tuin, waardoor de plek lijkt te ontwaken. Wanneer ze in de grote sofa met z’n drieën dicht tegen elkaar aan kruipen, vertelt Michael zijn verhaal.

“Jaren geleden kocht ik dit bos. Er stond een huisje dat bewoond werd door een oudere vrijgezel. Hij was gefascineerd door de natuur en had hier twaalf verschillende soorten dennenbomen geplant, met daartussen beuken die rechtlijnig een weg naar het licht zoeken. Hij was een echte perfectionist. Bij zijn dood schonk hij deze plek aan zijn bakker en tuinman, van wie ik het domein later kocht. We zijn hier jaren in de weekends en vakanties naartoe gekomen. Ik hield van de authenticiteit van deze plek, maar er was niets van comfort en luxe. Het enige wat ik toen toevoegde waren, als ode aan de vorige eigenaar, twaalf verschillende soorten Japanse kerselaars. Uiteindelijk heb ik dan toch beslist om op deze droomlocatie mijn droomhuis te bouwen. Ik heb een grote liefde voor het werk van de Amerikaanse architect Frank Lloyd Wright en tekende zelf een ontwerp voor de woning, geïnspireerd op mijn favoriete architect. Voor mij was het heel belangrijk dat de woning eenzelfde sfeer zou ademen als de omgeving. Het mocht geen moderne ufo worden die om aandacht schreeuwt. Net zoals de eerste eigenaar perfectionistisch te werk is gegaan met het park, heb ik dat met het huis gedaan. Ik heb vakmensen gezocht die hun metier nog beoefenen zoals honderd jaar geleden. Voor het plafond bijvoorbeeld heb ik heel lang gezocht naar het juiste materiaal. Vakmensen hebben dat op hun rug centimeter na centimeter geïnstalleerd, zoals Michelangelo de Sixtijnse kapel schilderde. Per week gingen ze zo’n veertig centimeter vooruit. De verwarmingselementen heb ik ontworpen in de vorm van varens. Alle schakelaars zijn van bakeliet. Verstrooid tussen de architectuur staan objecten die ik van mijn reizen over de hele wereld heb meegebracht. Dit huis is opgebouwd uit details. Ook heel belangrijk voor mij is de verlichting. Er zijn nergens plafondspots en alle lampen zijn dimbaar. Het licht bepaalt heel sterk de sfeer in architectuur. We zijn anderhalf jaar lang uitsluitend met het interieur bezig geweest. Ik wilde dat de woning een vintage look had en een homy feeling, zowel voor mijn gezin als mijn vrienden. Ik houd ervan om verschillende generaties bij elkaar te brengen. De vrienden van mijn zonen, mijn vrienden en die van de generatie van mijn ouders. Ik geloof dat verschillende generaties elkaar enorm kunnen inspireren. Met mijn huis wilde ik absoluut geen statement maken, maar een nest ! Vier jaar heb ik nagedacht over het grondplan. De relatie tussen buiten en binnen was voor mij heel belangrijk. Dit grote raam achter de sofa bijvoorbeeld, is een tableau vivant. Als het weer te slecht is om buiten te gaan lopen, zit je hier erg comfortabel, bij het haardvuur, met de ogen en geest naar buiten gericht. Dicht bij de natuur leven en de seizoenen zien veranderen, vind ik heel belangrijk.

Bij het ontwerp wilde ik ook op dezelfde oppervlakte blijven als het oorspronkelijke huis. Uiteindelijk heeft een bevriend architect al mijn ideeën en ontwerpschetsen in een werkbaar plan omgezet. Ik geniet ervan met architectuur bezig te kunnen zijn. Voor Hilfiger hebben we vorig jaar op Fifth Avenue een nieuwe winkel ingericht. Ook daarvoor heb ik het architecturaal concept bepaald.”

Veertien jaar geleden verliet Michael Arts Ralph Lauren om Hilfiger Europe op te starten. “Het is een grote uitdaging om als Europeaan een in essentie Amerikaans bedrijf te leiden. Het brengt een enorme verantwoordelijkheid met zich mee, en dit is een job waarbij ik meer tijd in vliegtuigen spendeer dan in kantoren. Het klinkt misschien vreemd, maar zonder dit huis zou ik die job niet kunnen volhouden. Het vooruitzicht om in het weekend naar de rust te kunnen komen, van welke plek ter wereld ook, maakt het leven gemakkelijk. Zoals Frank Lloyd Wright het zo mooi kon stellen : I believe in God only I spell it… nature.”

Door owi – Foto’s Verne

Vakmensen hebben het plafond op hun rug centimeter na centimeter geïnstalleerd, zoals Michelangelo de Sixtijnse kapel schilderde. Per week gingen ze zo’n veertig centimeter vooruit.