Ik wil me niet opsluiten in een genre. Neerkijken op populaire cultuur, of beweren dat iemand met een conservatoriumopleiding niets te zoeken heeft in entertainmentprogramma’s, dat vind ik eng. Net zoals het snobistisch is om klassieke muziek saai te noemen. Mijn parcours weerspiegelt perfect wie ik ben : het ene moment luister ik naar Bach of Brad Mehldau, en even later zing ik mee met Lady Gaga.

Ik droom ervan om piano te spelen op een podium. Ik kreeg mijn eerste lessen toen ik vijf was en mocht starten aan het conservatorium van Brussel, maar ik had nooit echt de bedoeling om concertpianist te worden. Uiteindelijk gooide een blessure aan mijn hand ook nog roet in het eten. Ik legde me toe op het woord en op cabaret, zaken die me als acteurszoon altijd gefascineerd hadden. Nu speel ik piano in mijn vrije tijd, maar ooit wil ik er weer professioneel mee aan de slag. Vergelijk het met een coureur die ooit droomde van de Ronde van Frankrijk, en nu al blij zou zijn als hij een kermiskoers kon uitrijden.

Ochtendradio haalt je leven overhoop. Op Klara sprak ik voortdurend over cultuur, maar zelf kon ik amper nog concerten meepikken. Na twee jaar permanent jetlaggen heb ik dan ook genoten van een time-out. Ik nam vijf maanden loopbaanonderbreking, en sindsdien probeer ik anders in het leven te staan. Met meer tijd voor familie en vrienden, en zonder mezelf voortdurend voorbij te hollen.

Televisie maken is groepswerk. Voor de kijker ben je het gezicht van het programma, maar in werkelijkheid ben je slechts een schakel van een groter geheel. Soms moet je dus uitdragen wat anderen beslissen. Het ligt me echter niet om voorgekauwde teksten af te dreunen. Bij radio heb je dat meer in de hand, maar ook op televisie wil ik helemaal mezelf blijven en meedenken met de redactie.

Fouten uit het verleden zijn lessen voor de toekomst. Achteraf besteed ik veel tijd aan het evalueren van een programma, maar uiteindelijk moet je het loslaten. Zolang de ervaring me maar iets bijbrengt en ik mezelf geen luiheid moet verwijten. Ik heb klassieke muzikanten altijd bewonderd om hun streven naar perfectie. Diezelfde toewijding leg ik in mijn werk als presentator.

Stuur me niet mee met een groepsreis waarbij alles vastligt. Op vakantie gaan, dat is mijn eigen tempo volgen, niet te veel vooruit plannen en het avontuur opzoeken. Al is avontuur na programma’s als Mercator en Beste Vrienden wel een relatief begrip. Op mijn achttiende vond ik het al spannend om naar Senegal te trekken en daar bij gewone burgers te slapen. Nu zou ik bij wijze van spreken alleen met een jeep en een tent door de woestijn willen trekken.

Bekendheid is geen reden om over alles een mening te hebben. Als voormalige Brusselaar en inwoner van Antwerpen ben ik begaan met wat er in die steden leeft, maar daarop reageer ik net zo emotioneel als andere burgers. De grote analyses laat ik dus over aan mensen die echt kennis van zaken hebben.

Op elk schermgezicht staat een houdbaarheidsdatum. Ik was twintig toen ik bij JIM begon, mij zal het dus niet anders vergaan. Daar kan ik best mee leven : achter de schermen van de media zijn er genoeg interessante jobs. Zo maak ik even graag bijdragen over klassieke muziek voor het journaal. Zolang ik maar verhalen kan vertellen, of mijn hoofd nu in beeld komt of niet.

THOMAS VANDERVEKEN (32) STUDEERDE PIANO EN MUZIEKTHEORIE AAN HET CONSERVATORIUM VAN BRUSSEL. HIJ BEGON ZIJN CARRIÈRE ALS VJ VAN JIM EN PRESENTATOR OP KLARA. LATER SCHAKELDE HIJ OVER NAAR ÉÉN. MOMENTEEL PRESENTEERT HIJ DAAR BESTE VRIENDEN EN VOOR HETZELFDE GELD. VANAF 27 MEI BECOMMENTARIEERT HIJ OOK DE KONINGIN ELISABETHWEDSTRIJD VOOR OP12.

DOOR WIM DENOLF & FOTO FILIP VAN ROE