REISFOTOGRAAF
EEN GOEDE FOTO RAAKT. Dat heeft niets met knopjes of instellingen te maken. In Indonesië maakte ik onlangs een foto van een vrouw die een kindje baadt. Meteen wist ik : dit klopt helemaal. De rest van de dag liep ik met een glimlach op mijn gezicht rond.
HOE DICHTER IK BIJ MEZELF STA, HOE BETER MIJN FOTO’S WORDEN. Daarom kom ik graag op plekken als Antarctica en de outback van Australië, waar je heel erg met jezelf geconfronteerd wordt. Hoe verder ik weg ben van al het gedoe, hoe dichter ik bij mezelf kom, dat merk ik ook aan de reacties op mijn beelden.
ALS PUBER MAAKTE IK DUIZENDEN FOTO’S EN ZE WAREN ALLEMAAL RUK. Wat ik gelukkig ook wel zag. De camera vloog in een hoek, zeker tien jaar lang nam ik geen enkele foto meer.
HOE HET ECHT VOELT OM ERGENS TE ZIJN, DAT WIL IK LATEN ZIEN. IJsbergen zijn van zichzelf al mooi blauw, maar op de meeste foto’s van Antarctica die je ziet zijn ze flink bijgewerkt, tot totaal onwerkelijke kleuren. Ik vind de wereld zoals hij echt is juist zo mooi, zónder PhotoShop.
WE ZIJN ZELF ALLEMAAL ONDERDEEL VAN DE NATUUR. Daarom stemt het mij treurig dat wij in de kapitalistische wereld totaal geen liefde meer lijken te hebben voor waar we vandaan komen. Hoe bang toeristen kunnen zijn voor alles wat beweegt. In de jungle van Suriname bijvoorbeeld, waar elke kakkerlak of vleermuis reden tot paniek kan zijn.
UITEINDELIJK GAAT HET IN MIJN FOTO’S BIJNA ALTIJD OM MENSEN. Ook in een landschap, al is het maar een poppetje in de verte. Omdat mensen nu eenmaal spannender zijn dan bomen.
ONDERNEMINGSGEEST IS MIJ NIET VREEMD, MAAR IK BEN GEEN MATERIALIST. Het enige waar ik veel geld aan uitgeef zijn mooie schoenen. Maar als ik daarmee moet ophouden, maakt me dat niets uit. We zijn gebrainwasht om te denken dat de wereld erbij gebaat is als we almaar meer willen.
WIE MIJ NIET GOED KENT, VINDT MIJ SOMS HEEL DIRECT, OP HET BOTTE AF. Ik vind mijzelf eerlijk en aanspreekbaar op wat ik zeg en doe, alleen komen mensen vaak niet eens zover omdat ze schrikken van die directheid die ze niet gewend zijn.
JE STAAT ER ALLEEN VOOR, ZOEK HET MAAR UIT. Dat is de kern van wat ik van huize uit meekreeg, als jongste van vijf met ouders die eigenlijk niet samen hadden moeten zijn, laat staan kinderen krijgen. Droevig en totaal niet het verhaal waarin ik zelf geloof in dit leven.
MISSCHIEN VERKLAART DIE ACHTERGROND WAAROM IK DIT WERK DOE. Door te zien wat anderen niet zien of het ánders te zien : de schoonheid van de natuur, een vergeten kind. Ik zoek altijd naar verbinding ; met mensen en via mijn beelden. Dat vind ik een mooie manier om er iets positiefs van te maken.
–
Thijs Heslenfeld (Hilversum, 1965) studeerde journalistiek en behaalde een doctoraal in de rechten. Sinds 2003 is hij fulltime reisfotograaf. Van hem zijn de fotoboeken Cold (Antarctica) en Hot (Australië). Begin november verschijnt bij Kit Publishers Au ! over het leven in het bedreigde Surinaamse oerwoud.
www.thijsheslenfeld.com
DOOR LINDA ASSELBERGS – FOTO SARAH VAN DER ELSKEN
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
