Zoals de meeste stervelingen mag ik mijzelf graag een geschikt mens vinden. Maar niet in een situatie waarin het geluk uit tien centimeter meer beenruimte bestaat. Zoals in een overvolle Boeing 777 op weg naar Martinique, om maar iets te zeggen. Het begon nochtans goed : één voor één schuifelden zwaar bepakte passagiers door het gangpad, maar de stoel tussen de mevrouw aan het raam en de mijne bleef genadig leeg. In economy, zoals de afdeling sardineblik in het luchtvaartwezen eufemistisch heet, wordt voor zo’n plek naast een vrije stoel net geen doodslag gepleegd. Toen het toestel eindelijk loskwam van de tarmac keken mijn buurvrouw en ik elkaar dan ook zegevierend aan : plek zat voor uitgeschopte schoenen, de handtas en het leesgerief. En ach, wat een luxe om je benen te kunnen kruisen zonder contact te maken met belendende ledematen.

Helaas, het mocht niet zijn. Nauwelijks hadden we de kip-uit-het-bakje en het standaard beige puddinkje achter de kiezen, of er diende zich een boomlange zwarte medemens aan. Die aanspraak op de gekoesterde lege stoel maakte omdat op zijn zitplaats het videosysteem niet werkte. Wat ondergetekende voor een trans-Atlantisch moreel dilemma stelde . Enerzijds ging het om een volstrekt legitiem verzoek: ook op 10.000 meter kruishoogte heeft iedereen evenveel recht op Harry Potter en co. Bovendien betrof het hier een neger, zoals we dat in pre-emancipatorische tijden plachten te zeggen. Een individu dus waar een beetje weldenkend mens extra vriendelijk tegen is, ook als zijn stamboom bij zijn weten geen kolonialen telt, en vooral uit angst om voor racist versleten te worden. Anderzijds had de man wel héél lange benen, zodat het met een eerder zuinige glimlach was dat ik mijn eigen onderdanen en mijn bezittingen herschikte, mij zeer bewust van de giftige blikken van de voormalige buurvrouw.

“Juste pour le film”, mompelde de nieuwkomer vergoelijkend, zodat ik weer hoop kreeg, ook al pookte zijn rechterknie in mijn linkerdij, en niet eens op suggestieve wijze. Hij deed er ook ontmoedigend lang over om zijn keus uit het filmaanbod te maken. Harry Potter kon hem maar matig bekoren, want na een dik kwartier schakelde hij over op Jim Carrey, die pinguïns kweekte in zijn badkuip. En nee, ook dat was niet naar zijn smaak, want halverwege moesten de pinguïns de baan ruimen voor Shia LaBeouf en een roedel cybers met een slecht karakter. Behoorlijk luidruchtig ook, zelfs Diana Krall in de koptelefoon kon de vele explosies niet smoren. Net toen ik alle illusies over een paar uur slaap en mijn eigen menslievendheid dreigde te verliezen, verscheen er een kordate maman in het gangpad.

“Et alors ?” Het klonk ronduit dreigend. “Je reviens, je reviens”, zuchtte de man en ontvouwde moeizaam zijn stelten. Dieu merci voor de culot van de creoolse vrouwen, zette ik toch nog semi-uitgeslapen en met een intact zelfbeeld voet op Antilliaanse bodem.

Linda Asselbergs

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content