Reacties : jp.mulders@skynet.be

Mensen die een pakje sigaretten halen en nooit meer terugkeren, ik heb dat altijd een intrigerend verhaal gevonden. Niet dat het per se sigaretten moeten zijn. Evengoed kunnen in het verhaal oesterzwammen figureren, een sixpack Jupiler of een nieuw setje inbussleutels. De details doen er niet toe. Op slinkse wijze uit een leven stappen dat je te krap zit, dáár gaat het om.

Dat was precies wat de vrouw die voor mij zat – ik zal ze eens Lucretia noemen, het hoeft niet altijd An of Els te zijn – had gedaan. Vijf jaar geleden knoopte ze haar hebben en houden in zo’n witgestipte zakdoek, zwierde die aan een stok over haar schouder en vertrok naar Denemarken. Niemand uit onze vriendenkring begreep toen waarom. Cuba, daar konden we nog de charme van inzien, of desnoods het zuiden van Frankrijk. Maar Denemarken ! We konden ons daar amper iets anders bij voorstellen dan ongerepte bossen, boterkoekjes en die zeemeermin op haar steen, die in werkelijkheid ferm schijnt tegen te vallen. Bovendien ging Lucretia daar niet echt iets romantisch verrichten. Ze ruilde de grote Brusselse bank waarvoor ze werkte gewoon in voor een Kopenhaagse evenknie.

Door een dom misverstand aan de vooravond van haar vertrek vernam ik vijf jaar lang niets meer van haar. Ik was dan ook zeer benieuwd toen ze mij onlangs plots mailde, nadat ze mij had opgemerkt in een oude Weekend Knack die haar ouders hadden meegebracht. Binnenkort, schreef ze, kwam ze naar België. We konden dan eens afspreken. Maar eerst wou ze nog vlug even door Argentinië reizen.

De komende weken bereikten mij via de mail wonderlijke verhalen uit oorden die ik van de flesjes van doucheproducten ken. “We zitten momenteel in Ushuaia”, schreef Lucretia, “het meest zuidelijke stukje aarde op deze planeet. Hierna begint het pakijs van Antarctica. Gisteren zijn we een paar gletsjers gaan bekijken. Dagje tussen de ijsbergen gevaren, was zeer mooi, maar toch niet helemaal mijn cup of tea. Vandaag zijn we gaan offroaden : met een 4×4 langs/in een meer van het Nationaal Park gereden. Heel mooi, met de besneeuwde toppen van de Andes aan de andere kant van het meer. Wou morgen gaan kajakken, maar mijn reisgenote ziet dat in dit koude klimaat niet zo zitten. Dus gaan we maar een dagje hiken.”

Ze had absoluut naar Patagonië gewild, maar was daarin een beetje teleurgesteld, wegens te toeristisch. De walvissen, pinguïns, zeeleeuwen en -olifanten vond ze echter zeer indrukwekkend : “Een mamawalvis met baby op ongeveer één meter onder de wankele catamaran zien voorbijzwemmen, dat laat een mens wel met open mond achter.”

De tijd was mild geweest voor Lucretia, bleek toen ik haar terugzag in een hippe tent in Gent. Ze was mooi bruin, zat strak in haar huid en zag er kerngezond uit, in kleren die nonchalant uit de rekken leken geplukt maar de meesterhand van een ontwerper verraadden. Bij het binnenkomen zoog ze alle aandacht spontaan naar zich toe, zoveel persoonlijkheid straalde ze uit. Zelfs mij namen de mensen van kop tot teen op, nieuwsgierig naar het mannetje dat in Lucretia’s stralende aanwezigheid mocht vertoeven.

Vijf jaar is een eeuwigheid, mits deskundig belegd. Ik had verwacht dat Lucretia intussen de man van haar leven zou hebben ontmoet en moeder zou zijn van een koter of drie. Niets daarvan echter. Ze had een lange lat-relatie gehad met een Zweed, maar die was afgesprongen op de depressieve buien waarmee de man worstelde. Daarna had ze nog een Duitser leren kennen, een journalist grinnikte ze, maar die sprak al meteen van samenwonen en dat zag ze niet zitten. “Mannen”, zuchtte ze een tikje hooghartig. “Ze ergeren mij snel. Dan blijf ik liever alleen dan mijn dagen door te brengen met een heerschap dat mij niet helemaal bevalt. De geur van volslagen vrijheid is vervaarlijk in mijn neus geslagen.”

Als ze tegen de veertig aanliep zou ze nog wel een kind overwegen, vertrouwde ze mij toe, maar dan bij voorkeur verstrekt door een vriend die verder geen eisen stelde. Het liefst wou ze het alleen opvoeden. ” Such a waste“, kon ik niet nalaten te denken, en wat een verschil met al die mensen die zo bang zijn om alleen te vallen dat ze van de ene onbeduidende relatie in de andere sukkelen. Bevreemding en ontzag voelde ik voor deze voorpost van de Nieuwe Vrouw, die mannen binnen de kortste keren zou reduceren tot willoze spermaleveranciers. Terminatrix. Het woord kwam onontkoombaar in mij op toen deze vleesgeworden Lara Croft nonchalant haar Visa-kaart trok en ons etentje betaalde. Vervolgens doken Lucretia en ik samen gezellig het bruisende nachtleven in.