Wijn was een constante in mijn jeugd. Mijn vader had een kleine wijnwinkel. Ik kende er toen niets van, maar iets moet in mijn onderbewustzijn zijn blijven hangen.

Ik studeerde Frans, kon Proust lezen, maar geen zakenbrief schrijven. Dus trok ik naar Frankrijk om een postgraduaat zakelijke communicatie te volgen. Ik begon te werken bij een aperitiefbedrijf in Bordeaux en twee jaar bij Hennessy in Cognac. Maar ik wilde terug naar de wijn en besloot om me bij te scholen in Engeland. De kroon op het werk was mijn Master of wine-diploma.

Een vrouw is wellicht iets gevoeliger voor smaken, aroma’s en texturen. Je neus en je geurenpalet kun je trainen. Het is een kwestie van geheugen, van in staat te zijn om geuren en smaken te herkennen. Maar er zijn mensen die van nature begaafd zijn.

Toen ik mijn webshop met ethische wijnen begon, verklaarde mijn familie mij gek. Ik gaf mijn job op als inkoopverantwoordelijke bij een Britse supermarktketen. Maar ik had geen plezier meer in mijn werk : ik was meer met management bezig dan met wijn, moest mij continu hard opstellen en zag amper mijn kinderen.

Wijn kopen via internet heeft voor- en nadelen. Je kunt de fles niet zien, je kunt het volledige label niet lezen, je kunt niet proeven. Anderzijds vind je er veel meer productinformatie, zoals het verhaal van de wijnmaker en zijn wijngaard en foto’s. Mijn aanbod is bewust beperkt : een vijftigtal wijnen van over de hele wereld waarin ik geloof. Dat is minder intimiderend. Te veel keuze werkt verwarrend. In een winkel heb je alleen het label op de fles, soms een etiket met wat uitleg op het schap en, als je geluk hebt, iemand die je vragen kan beantwoorden. Daarom kiezen veel mensen voor promotionele aanbiedingen, omdat ze niet weten wat ze moeten kopen.

In een ideale wereld zou er geen fair trade bestaan. Omdat iedereen aan eerlijke handel zou doen. Ik wil niet alleen een winstgevende zaak beheren, ik wil ook best practice promoten. De eerste keer dat ik producenten vroeg naar hun milieubeleid, kreeg ik rare blikken. Nu zie je steeds vaker dat ze er op hun websites zelf aandacht aan besteden. Geweldig.

Ik kies bewust niet alleen voor gecertificeerde biowijn. Sommige producenten hebben geen label wegens de hoge kosten. Of omdat ze zich niet willen beperken tot een nichemarkt. In gebieden zoals de Champagne is duurzame wijnbouw bovendien meer aangewezen dan biologische.

Wijn heeft een lagere ecologische impact dan rundvlees. Ik denk dat we altijd wijn zullen maken, want mensen houden ervan. De vraag is : hoe verlaag je de impact ? Dat kan alleen door zo veel mogelijk te doen op een duurzame manier.

De vermelding ‘bevat sulfieten’ op een wijnetiket schrikt af. Ik ben voor een heldere etikettering, maar wat houdt dat in ? Hoe kun je twee wijnen vergelijken ? En wie weet dat een bakje gedroogde abrikozen meer sulfieten oplevert dan een glas wijn ? Om consequent te zijn zouden alle voedingswaren zo’n label moeten hebben.

Ik gaf mijn man kippen cadeau voor onze huwelijksverjaardag. Zij eten onze etensresten. Ik hou van het idee om een cirkel rond te maken. Om wijnflessen te verzenden gebruik ik het afval van mijn papiervernietiger. Niemand is perfect, maar als iedereen kleine dingen verandert, wordt dat samen betekenisvol.

De Britse Susan McCraith (46) is ‘Master of wine’ (’s werelds hoogste wijndiploma) en heeft een webshop, gespecialiseerd in ethisch en ecologisch geproduceerde wijnen. www.ethicalwine.com

Door Sofie Albrecht / Foto Ann Vallé.