Het is een bekend grapje dat er in elke ronde vrouw een dunnere versie zit die schreeuwt om te worden vrijgelaten. Gelukkig leg je haar makkelijk het zwijgen op met een stuk taart, wordt er dan altijd achteraan gezegd. De producers van Drop Dead Diva hebben die grap gekidnapt en er een volledige tv-serie rond gebouwd. Het blonde lege model Deb wordt na een auto-ongeluk gereïncarneerd in het ronde lichaam van de superslimme advocate Jane. Haar eerste reactie is : “Ben ik in de hel ?” In een vreemde kronkel die ik alleen van tv aanvaard, erft Deb het lichaam, de eetgewoontes en de hersenen van Jane, en krijgt Jane het zelfvertrouwen en het temperament van het blonde bubbelhoofd.

Ik hou wel van Drop Dead Diva. Jane is om op te eten. Ik begrijp de kritiek op de serie ook wel : als gewicht geen issue is, waarom is het dan wel het centrale onderwerp ? De Ugly Betty-paradox : de show probeert de gangbare schoonheidsstereotypes te doorbreken : kijk, ons hoofdpersonage is lelijk (en dan eigenlijk niet eens zo), om ze daarmee dubbel te bevestigen. Het verhaal van Sara : het lelijke eendje staat centraal, maar ze moet uiteindelijk wel een mooie zwaan worden. Maar ik zie dus alleen het positieve. Ik zie in Jane (net als in Betty) een vrouw die worstelt met haar lichaam, die zoekt wie ze is, en die haar binnen- en buitenkant in evenwicht met elkaar probeert te brengen. En het feit dat ze maatje 44 heeft, maakt dat alleen maar realistischer. Gelooft er echt iemand dat Courtney Cox in Cougar Town haar achterwerk dik vindt ?

Acteurs mogen massief zijn. Walvissen krijgen nog steeds ernstige rollen. Dat is van Orson Welles tot James Gandolfini (The Sopranos) altijd al zo geweest. Actrices moeten rietstengels blijven, desperate housewives die alleen wanhopig wat meer calorieën tot zich zouden moeten nemen. En als ze niet superslank zijn, blijven ze de grappige, eeuwig ongetrouwde vriendin. Toen Kirstie Alley (Cheers) ronder werd, kon ze alleen nog zichzelf spelen in Fat Actress, een andere rol zat er niet meer in. En ze zwerft nog steeds van dieet naar dieet in Amerikaanse celebritymagazines.

In een ver verleden hadden we Roseanne, die ongecompliceerd zichzelf was, en van haar gewicht nooit een probleem heeft gemaakt. En natuurlijk waren er Oprah, en de formidabele Queen Latifah, en laat ik ook maar meteen roepen dat ik Maggie De Block bewonder. Er zijn altijd ronde vrouwen geweest die ook sterk waren. Maar tv wordt doorgaans geregeerd door ranke dennen, of wanhopige dikkerds. Tot nu dus.

Als gevolg van onze collectieve obsessie met kilo’s zijn er nog nooit zo veel ronde dames op tv geweest. In realityshows wordt geworsteld met de spiegel en de weegschaal. In tv-series minder. Zie het grappige Mike & Molly, het pijnlijkere My Mad Fat Diary en Drop Dead Diva.Supersize heeft er nooit beter uitgezien.

lene.kemps@knack.be

Lene Kemps

Als gevolg van onze collectieve obsessie met kilo’s zijn er nog nooit zo veel ronde dames op tv geweest. Supersize heeft er nooit beter uitgezien