Laatst konden we dus in De Standaard en La Libre Belgique de weerslag van een gesprek met onze kroonprins vinden. Een interview kon je het bezwaarlijk noemen. Als iemand niet letterlijk geciteerd mag worden, geen vraag-en-antwoordvorm en geen bandopnemertje zijn toegestaan, laat dat vermoeden dat de tekst gefatsoeneerd werd voor verschijnen. Het ging dus om een pure pr-oefening. Een primeur was het niet echt meer, want Filip en Mathilde hadden al eerder een gesprekje gevoerd met de New York Times. Maar toch, De Standaard, die zich sinds kort af en toe rebelser gedraagt dan sommige van haar lezers zouden willen, zette de kolommen wijd open voor wat Filip de natie meende te moeten melden. Dat de man Nederlands spreekt, is niet meer dan normaal. Dat zijn vrouw ook vindt dat Nederlands haar taal is, konden de heren verslaggevers helaas niet uit haar eigen mond optekenen. Maar als de kroonprins het zegt, zal het wel waar zijn.

Tegelijkertijd kreeg die andere prins, Laurent, een cadeautje van elf miljoen van de belastingbetaler. De leuke job die voor hem werd gecreëerd, bleek toch niet de meest geschikte manier om hem te onderhouden. Men kon hem beter aan banden leggen via een belastingvrije dotatie.

Het weekend volgend op deze beslissing betoogden 20.000 mensen in Brussel om een verhoging van de uitkeringen te vragen voor arbeidsongeschikten, mindervaliden, bestaansminimumtrekkers en gepensioneerden. Het moet in de ogen van die mensen wel totaal onbegrijpelijk zijn dat zo maar elf miljoen kan worden vrijgemaakt voor een luimige prins, die tot nog toe nog niet bewezen heeft nuttig te zijn voor dit land en zijn burgers. Heeft men er aan het hof enig benul van welke dromen een bedrag van elf miljoen bij een doorsnee gezin oproept?

Laurent krijgt dus tot het einde van zijn leven ieder jaar de prijs van een riante gezinswoning als vergoeding voor het feit dat zijn wieg in een paleis heeft gestaan. Superfun zonder een krablotje te kopen… Met het verzoek geen roet meer in het eten te gooien, niet meer te schimpen op ex-premiers en geen kuren meer uit te halen met smartlapzangeressen. Een garantie daarvoor is er natuurlijk niet.

Datzelfde weekend ook trouwde in Nederland een zoon van koningin Beatrix met een ministersdochter. Dat echtpaar verdient zelf het toetje bij de koninklijke maaltijd. Want zowel mama Beatrix als papa Albert heeft natuurlijk een meer dan behoorlijk fortuin, waarvan ze hun nageslacht wel zullen laten meedelen.

Moeten we nu echt denken dat onze koningskinderen eigenlijk niet verstandig genoeg zijn om zelf een behoorlijke job te versieren? Voor een baan van elf miljoen netto moet je in het normale leven natuurlijk wel iets meer in je mars hebben dan aardig met honden kunnen omgaan en onbegrijpelijke speeches afsteken. En een Ferrari als bedrijfswagen zit ook meestal niet in het pakket.

In Groot-Brittannië wordt de koninklijke boom op dit moment flink teruggesnoeid. Het potverteren op de kap van de belastingbetaler wordt daar – eindelijk – aan banden gelegd.

Laatst zat ik op een Martinair-vlucht en wie zat achterin de staart in economy met zijn zeilvrienden? Een volwassen zoon van de Nederlandse prinses Margriet. Een gewone jongen die aan de bagageband zonder kapsones zelf zijn kitzak oppikte. Ik zie het Laurent of zijn zusje nog niet doen.

Een koningshuis verleent aan een land decorum en bij ons staat het hof ook nog symbool voor de eenheid van de natie. Een beetje meer voeling met het leven van de onderdanen zou wel mogen. Dan zou Laurent de tering naar de nering moeten zetten. Maar rijden met een Ferrari verschilt natuurlijk werelden van vliegen in economy.

TESSA VERMEIREN