Vergeleken bij haar aardewerk, is schilderen op deze schaal een verademing. En ze doet er zichzelf een plezier mee in plaats van een klant die een stuk bestelt. Aanvankelijk pikte Mary Rose Young de kleuren van haar aardewerk voor haar huis, maar nu is het omgekeerd.

Eithne Power Foto’s Dennis Stone/Elizabeth Whiting Assoc. ’s

IN GLOUSTERSHIRE, aan de rand van het Forest of Dean, staat een doordeweeks 150-jarig huisje in grijze steen. Maar binnenin geloof je niet wat je ziet. Met stipjes en bolletjes, streepjes en bloemetjes en heel veel fantasie en energie beschilderde Mary Rose Young de muren van haar droomwoonst.

?Het was chaotisch?, vertelt ze. ?Ik vluchtte naar mijn studio en liet mijn partner Kevin maar aanmodderen. Ik werkte vele uren na elkaar, tot ik er bijna uitgeput bij neerviel. Alles was beter dan tegen de verbouwingen te moeten aankijken.?

Dat is nu zeven jaar geleden. ?Het is een ongewoon huis. Nu eens werd er een stukje aangebouwd, dan kwam er weer een kamertje bij, en nu hebben wij er één grote woning van gemaakt. Het prachtige aan een huis zonder karakter is dat je het niet te veel moet ontzien. Je kan zonder scrupules beginnen te breken. En dat hebben we ook gedaan.?

Toen Kevin met het zware werk klaar was, greep Mary Rose naar de verfkwast. ?Het huis was net een wit doek : het had veel mogelijkheden. Het is tamelijk laaggelegen, en het wit gaf een spookachtig grijs effect. Bovendien waren niet alle verbouwingen even geslaagd. De grootste misbaksels heb ik met kleur kunnen wegmoffelen. In de hal bijvoorbeeld. Ik bekeek ze en dacht : ‘Is dat British Rail anno 1979 of wat ? Dus heb ik al die rijen bloemetjes geschilderd. Wat een contrast !?

Zonder een vooraf uitgewerkt plan pakte Mary Rose Young elk vertrek afzonderlijk aan. ?Ik hanteerde hetzelfde principe als voor mijn aardewerk : ik maakte gewoon iets wat ik mooi vond. Iets van mezelf. Over het algemeen merk ik dat andere mensen het ook mooi gaan vinden. Het is zoals gelukkig zijn : je kan andere mensen niet gelukkig maken als je zelf niet gelukkig bent.?

Ondanks de wilde extravagantie van kleuren en motieven is de stijl van huis en meubelen heel sober. Dit minimalisme lijkt wel een reactie op het huurhuisje dat Mary Rose vroeger met Kevin bewoonde. Daar stond de vloer vol manden met oude kranen. Kevin is schroothandelaar van beroep en elk stukje metaal is heilig voor hem. ?Vaak kijkt hij mij beteuterd aan en zegt dan : ‘We hadden die oude kranen moeten bewaren’. Maar ik vecht met hand en tand om zoveel mogelijk buiten te houden. Er was me gezegd dat ik hier in huis een kantoor zou kunnen hebben, maar ik wilde daar niet van horen. Een rustige plek heb ik nodig, waar aardewerk kan worden opgeslagen. Ik zou onze hal graag zo leeg mogelijk houden, maar ik moet voor elke vierkante centimeter vechten.?

?Kevin ziet de dingen altijd grootser dan ik ze in mijn hoofd heb, hij is ongelofelijk. Ik had nooit gedacht dat het zo’n mooi, ruim huis zou zijn geworden, met ruimte die zelfs niet eens gebruikt wordt, maar er gewoon is.?

Mary Rose’s waarmerk, de roos, kom je tegen op de meest voorspelbare en onvoorspelbare plekken. Een niet-alledaagse wenteltrap leidt naar een etnisch uitziend arendsnest, dat een prachtige uitkijk biedt op het Forest of Dean.

Handgeschilderde strepen, een van haar obsessies, zijn troef in de logeerkamer. Ze worden ook gebruikt door Habitat. Haar werk doet het zelfs goed in het buitenland, met verkooppunten in heel Amerika.

?Dat kleine kistje in de logeerkamer kostte slechts twee pond,? zegt ze trots, ?en de antieke meubels zijn familiestukken. We hebben alleen veel geld uitgegeven aan twee ladenkasten in notelaar en aan de wenteltrap. Maar al de rest is er stukje bij beetje bijgekomen.? Zoals ooit het huis zelf bij stukjes en beetjes ontstond.

Boven (v.l.n.r.) : de secretaire die Mary Rose erfde van haar grootmoeder, ontsnapte aan haar verfborstels. Ik vind hem mooi zoals hij is ; hij staat nu in de hal, tegen een achtergrond in Regency-look-op-mijn-manier. In de badkamer draagt alles haar stem

Onder (v.l.n.r.) : Mary Rose en Kevin vonden hun droombank in The Conran Shop. De logeerkamer wemelt van de kleuren. Mary Rose begon helemaal opnieuw omdat ze vond dat die vijf schakeringen te donker waren. Boven het pottenbakkersatelier bouwden Kevin en Mary Rose een toonzaal die volstaat met borden, schalen en potten uit haar snelgroeiende collectie. Vele zijn versierd met haar waarmerk, de roos.

Vermits ik weet dat ik mijn meubels ga beschilderen, kijk ik altijd uit naar de goedkoopste, prulligste dingen. In de keuken werd het dak letterlijk opgetild om het vertrek wat luchtiger te maken.