Aerobics, pilates, step and shape, poweryoga, zumba… ?Als ik alle fitnesstrends die ik testte ook had volgehouden, was ik nu de Hans Van Alphen van de lifestylejournalistiek”, zegt Linda Asselbergs. Fitness blijkt even trendgevoelig als mode.
Wie is er blij met haar billen ?” luidde de prangende vraag in de Speciaal Tonus in Knack Weekend van 16 mei 1990. Bitter weinig vrouwen, zo bleek toen. En ’t kan verkeren, maar niet ter hoogte van de derrière. Clement Peerens’ smartelijke Is mijn gat niet te dik in deze rok? is een hit voor de eeuwigheid. Niet dat het ons vrouwen aan inzet ontbreekt. Als ik alle fitnesstrends die ik ten behoeve van het infotainment testte ook had volgehouden, dan was ik nu de Hans Van Alphen van de lifestylejournalistiek.
Mag ik bij deze een minuut stilte vragen voor Barbara Biffinger Pfeiffer Pinckney, alias Callan Pinckney (26 september 1939 – 1 maart 2012) ? Uitvindster van het Callanetics gymplan dat je beloofde er in tien uur tien jaar jonger uit te zien en van een serie video’s waarvan er — Eat you heart out, Jane Fonda — vlot zes miljoen over de toonbank gingen. Nu, tien jaar jonger was wat overdreven, maar met Callans oefeningen was er niks mis. Ik mag er stiekem nog wel eens eentje uitvoeren tijdens de afwas : lichtjes door de knieën buigen, bekken kantelen, bipsspieren opspannen. Ik zweer het u, doe dat vaak genoeg en billen als boxsprings worden uw deel. Waarom we dan geen storm meer lopen voor groepslessen callanetics ? Omdat het fitnessgebeuren minstens even trendgevoelig is als de modewereld. Aerobics, pilates, step and shape, power-yoga, indoor cycling, zumba, het aanbod lichaamstrainingen is nagenoeg oneindig en elke work-out heeft z’n eigen wervende verkoopargument dat vaak nog vlot aanslaat ook.
Herinnert u zich de Stauffer toning-tafels uit de jaren tachtig nog ? Een afgeleide van de uitvinding van de Amerikaanse biochemicus Bernard Stauffer voor zijn zus Sally, een poliopatiënte. Niet alleen zou je aan de gemotoriseerde gymnastiek een betere spiertonus overhouden, de centimeters zouden er als het ware afvliegen. Ook bij ons kenden de Staufferinstituten een waanzinnig succes : ze rezen als het ware uit de grond. Het idee was dan ook superaantrekkelijk : geen inspannende grondoefeningen nodig, de elektronisch aangedreven tafels deden al het werk. Ik zie mij daar nog lekker lui liggen op de reverse sit-up-tafel, met een zandzakje op de buik. Alleen het idee dat zo’n machine wel eens tilt kon slaan en ik tussen twee similileren kussens gesandwicht zou worden, was enigszins verontrustend. Goedkoop was het ook niet, zo’n Staufferabonnement, en met die verloren centimeters liep het niet zo’n vaart. Zesenveertig, beweerde de coach nochtans, maar dat kwam omdat ze bij de na-meting de lintmeter wel erg strak aantrok en ‘het verlies’ aan alle lichaamsdelen bij elkaar optelde.
DE SIDDER- EN BEEFHYPE
Exit toning-tafels, enter powerplate. De enige echte trilplaat waarop je door eenvoudige houdingen aan te nemen je spieren kon doen samentrekken, met een algeheel strakkere body als resultaat. Tien minuten vibreren op de powerplate stemde overeen met negentig minuten in de fitnesszaal, beloofde de reclame. Wat goed was voor Wendy Van Wanten en Véronique De Kock was goed genoeg voor mij. Daveren deed ik, tot mijn tanden ervan klapperden, máár gestimuleerd tot in het diepst van mijn vezels. De sidder- en beefhype is ook alweer lang voorbij, maar hier en daar staat er nog wel zo’n plaat in de hoek van een gymzaal. En ja, for old times sake wil ik nog wel eens fibrilleren : baat het niet, dan schaadt het niet, zullen we maar denken.
Over mijn ervaringen met diverse varianten van aerobics kan ik kort zijn : voor wie problemen heeft met links en rechts én met de coördinatie van diverse ledematen is dit geen aanbevolen training. Hetzelfde geldt voor step : in één sessie meer dan 1500 keer op en af een bankje stappen tot daaraantoe, maar daarbij ook nog ritmisch met armen en benen flappen is veel gevraagd. Nee, dan liever bodypump: groepstraining op muziek, meer bepaald Under pressure van Queen, met een barbell (staaf met gewichten) op de schouders. Stond geweldig stoer en het was nog doeltreffend ook. Dat de coach-met-piratenhoofddoek pure reclame voor de krachttraining was en dus prettig om naar te kijken, was mooi meegenomen.
Of je nu gewichten heft, jogt voor een Ladies Run, kickbokst of cols van tweede categorie opfietst, álle bewegingsplannen helpen. Om nog te zwijgen van het stimulerende gevoel dat ze je geven: dit is de eerste dag van een heel nieuw leven. Telkens opnieuw, ook al weet je intussen dat er tussen droom en volhouden, luiheid staat en allerlei praktische bezwaren. Maar wat een luxe eigenlijk om die kick beroepsmatig te mogen beleven. Daarom, of het nu om sh’bam gaat, i-toning of yogilates: altijd staan we paraat om het uit te testen. Alleen: alles waar bootcamp voor staat laten we tegenwoordig aan ons voorbijgaan. Een mens moet zijn beperkingen kennen.
DOOR LINDA ASSELBERGS
TIEN MINUTEN VIBREREN OP DE POWERPLATE STEMDE OVEREEN MET NEGENTIG MINUTEN IN DE FITNESSZAAL, BELOOFDE DE RECLAME
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
