De vertroebelde relatie met haar kersverse stiefmoeder Heather Mills heeft recent heel wat inkt doen vloeien. Ondanks haar succes als modeontwerpster blijft Stella McCartney op de eerste plaats de dochter van een ex-Beatle. Ze heeft één droom: gewoon zijn.

Chrissy Iley / Planet Syndication

Tot mijn eigen verbazing vind ik Stella McCartney best sympathiek. Ze is vriendelijk, meelevend, kwetsbaar, goedlachs, openhartig. Precies wat ik verwacht van een goede vriendin,en toch wordt van mij niet verwacht dat ik haar mag. Sommige vrouwen, zoals Stella, inspireren namelijk een aanstekelijke vorm van roddel rond hun persoontje. En meestal zijn die kwatongen andere vrouwen. Ironisch, want Stella praat zelf graag over de manier waarop zij vrouwelijke vormen beter tot hun recht laat komen, of hoe ze de splittenjurk opnieuw uitvond en sexy dingen kan doen met een lap chiffon. Wat ze blijkbaar niet weet, is hoe je gewoon kunt zijn. Ze had bijvoorbeeld nooit een pop. Op school speelde ze met kikkers en werd ze gepest. Alleen, het zijn niet de gewone kinderen die gepest worden. En Stella is nog altijd een buitenbeentje. Af en toe is ze wat minder excentriek, maar gewoon, dat nooit.

Ze groeide op in een pittoreske kleine boerderij in Sussex, ging steevast met vakantie naar de zuivere lucht en de schitterende landschappen van Schotland. Vaak sliep ze samen met haar zussen op één kamer en kreeg ze vegetarische worstjes en stamppot te eten. Maar af en toe kwam Stevie Wonder op visite.

Vreemd genoeg is deze ruwe diamant in de mode verzeild geraakt, een harde wereld van glamour en glitter, van schone schijn, anorexie, drugs, depressie en oogverblindend fanatisme. Naar eigen zeggen was ze als jong meisje weg van de kleren van Top Shop omdat ze het geld niet had voor designerkleding. En ze vindt dat het dragen van designerspullen niet goed is voor kinderen. Het ergerlijkste aan het feit dat ze McCartney heet, is beweren dat haar kleren zijn zoals haar vaders liedjes: eenvoudig, gevat en gewoon modieus.

Zo modieus dat ze erin slaagde het zieltogende Chloé nieuw leven in te blazen. De winst bedroeg meer dan vijfhonderd procent. Men gaf haar met tegenzin complimenten voor haar succes. Dat ze zich uit de naad had gewerkt, klonk als een belediging. In de sector zelf wond men zich op en ontstond er verwarring over wat Stella als ‘gewoon’ definieerde. Haar beroemde vrienden verdrongen zich om op de eerste rij te zitten bij haar defilés. Toen ze nog school liep in Saint Martins showden Kate Moss en Naomi Campbell haar laatstejaarscollectie. Ze had ook gewoon kunnen zeggen dat het haar vriendinnen waren.

Stella McCartney is dan wel geen Coco Chanel (ze heeft het silhouet van de vrouw niet hertekend), maar ze is erin geslaagd het seksuele zelfvertrouwen van de vrouw te herstellen door nauwsluitende kledingstukken te ontwerpen die op de juiste plaats blijven vastzitten. Ze weet wat vrouwen echt willen. Naast de foto’s van haar ontwerpen voor Chloé stonden er headlines als ” Stella hits the G-spot“. Nu ontwerpt ze ook voor Gucci. Maar ze onderstreept dat ze er daarom nog geen eigendom van is.

Er werd duchtig gespeculeerd rond de vraag waarom ze bij Chloé wegging. De reden is dat er daar werd aangedrongen dat ze ook met bont en leder zou werken. Dat leidde tot een onoplosbaar conflict. Stella staat volledig achter de strijd van wijlen haar moeder ( Linda McCartney stierf enkele jaren geleden aan borstkanker) tegen het nutteloos doden van dieren, en tegen jacht en bloedige sporten. Zeer streng kijkt ze naar mijn bontkraagje. “Wie bont draagt, zou beschaamd moeten zijn. Het is walgelijk en barbaars. Ik ben de enige modeontwerper die zich hierover uitspreekt. Al de anderen doen wel eens iets met bont. Ik wed dat geen enkele ontwerper weet wat er met die dieren gebeurt. Verschrikkelijk hoor. Het is niet makkelijk tegen die stroom in te roeien.”

Stella deelt wel meer met haar moeder. Ze is ook verknocht aan het platteland. Paardrijden is wat ze het liefst doet. Op Blanket, het paard van haar moeder. “De mooiste hengst ter wereld. Wij praten met elkaar, in paardentaal en in het Engels. Het is een prachtdier, met een eigen persoonlijkheid.”

“Mijn mama was echt cool. Zulke vrouwen zie je tegenwoordig niet meer. Ze zijn tegenwoordig allemaal om door een ringetje te halen. Zelfs zij die als punkster door het leven willen gaan, laten borstoperaties uitvoeren. Mijn ouders voelden zich bijzonder goed in hun vel, wat dat betreft. Ze trokken zich niets aan van wat de mensen van hen dachten, of van wat ze droegen – een versleten T-shirt met een streepjespak bijvoorbeeld. Dat is ook mijn stijl. Kijk eens op die oude foto’s. Mijn mama knipte zelf haar haar, en als je een foto ziet van mijn pa met een vreemde haarsnit, dan mag je zeker zijn dat ze het zijne ook had geknipt.”

Tegenwoordig ziet Paul McCartneys haarsnit er ‘universeel steriel’ uit. Allicht onder invloed van zijn jonge bruid, voormalig topmodel Heather Mills. Volgens de geruchten zou de relatie tussen Stella en haar nieuwe stiefmoeder niet erg vriendschappelijk zijn. Nog voor de huwelijksdatum bekend werd gemaakt, speculeerden de kranten dat Stella haar kat zou sturen. Ze gaf hen ongelijk en vervulde haar taak als plichtsbewuste dochter op de dag van de plechtigheid. Maar Heather Mills trouwde niet in een bruidsjurk van haar stiefdochter. Ik waag het niet te vragen of Stella het aanbod misschien geweigerd heeft. Ik durf haar daarover helemaal niets vragen. Maar onlangs gaf Paul McCartney zelf een kleine hint. “Ik denk dat de kinderen het moeilijk hebben met een tweede huwelijk, wie de bruid ook is. Hun vader met een andere vrouw zien, is knap lastig voor hen. Maar zo is het leven nu eenmaal en hun grootste bekommernis is uiteindelijk dat ik gelukkig ben.”

Ik weet zeker dat Stella’s geluk een bitterzoete bijsmaak heeft. Het kostte haar veel tijd eer ze de woorden “mijn moeder is dood” over haar lippen kreeg. Het defilé dat kort na het overlijden van haar moeder viel, heeft ze dan ook aan haar opgedragen. ” To my mother, everything.” Ze zegt dat ze naar het zuidwesten van Amerika wil, waar haar moeder gestorven is. Op die manier zou ze zich dicht bij haar kunnen voelen. Ze kijkt ook graag naar foto’s van haar moeder, vooral naar diegene die ze zelf genomen heeft. “Het is alsof ik door haar ogen kijk en zie wat zij zag. Als ik te paard door het landschap draaf bijvoorbeeld. Adembenemend is dat, de indruk hetzelfde te voelen als wat zij voelde.”

Stella vertrouwt de pers niet helemaal. Toen ze als jonge meid met haar familie over een strand in Barbados kuierde, gooide ze zand in de dure lens van een fotograaf die haar op de zenuwen werkte. “Daardoor moesten we met z’n allen ’s anderendaags het eiland verlaten. Mijn vader merkte zoiets niet meer, omdat hij er al jaren mee had leren leven. Maar wij, kinderen, liepen gewoonlijk een paar passen achter hem aan en zagen meteen hoe sommige mensen reageerden. Ik was daar zeer gevoelig voor. Soms stapten we een restaurant binnen en hoorde ik meteen gefluister. Alsof mijn gehoor daarop getraind was.”

“Telkens ik van iemand een schouderklopje krijg, vraag ik me af: houden ze van mij, of zijn het fans van mijn vader?” Anderzijds doet ze ook geen moeite om die mythe te ontkrachten en zal ze ook niet ontkennen dat haar daddy vaak in de buurt is. “Hij is tenslotte mijn vader en ik kan hem niet verbieden op mijn defilés te zijn.”

Op de vraag of ze dezelfde eisen stelt aan de mannen dan aan paarden, antwoordt ze: “Ik moet ze allebei kunnen berijden. Eigenlijk praat ik niet zo graag over relaties. “Stella heeft een relatie met Alasdhair Willis, tot voor kort mede-uitgever van Wallpaper. Ik dring aan. “Ik zeg het je nog vóór je het me vraagt, ik praat niet over mijn vriend. Hij zorgt uitstekend voor mij en dat is zo ongeveer alles wat nog telt in het leven. Hij is een goed mens. Ik ben niet het soort vrouw dat zichzelf pijnigt. Ik maak ook nergens ruzie over, voel me nogal evenwichtig. Voor mij begint een perfecte dag met ontbijt op bed, een beetje tv-kijken, lezen, paardrijden”, besluit ze met een blik van zie-je-wel-hoe-normaal-ik-ben.

Ze speelt met de ritssluiting van haar kasjmieren trui. Op en neer. Ze kijkt schichtig om zich heen. “Ik heb het knap lastig met de manier waarop mensen naar mij kijken. Eigenlijk begrijp ik niet waarom ik zo beroemd ben.”

Ze haat overdadig consumeren. Ze is altijd al met mode bezig geweest, snuisterde graag in de garderobe van haar moeder (een vreemde mix van Yves Saint Laurent, geitenwollen sokken en oude namiddagjaponnen) en hield niet van shoppen. Ze is nog altijd bang van shoppen. “Omdat ik mijn eigen kleren ontwerp en draag, bevind ik me in een bevoorrechte positie. Maar een winkel binnenstappen, vind ik vervelend. Als ik in een supermarkt kom, voel ik hoe de mensen aan de kassa naar me kijken om te zien wat ik zoal eet. Daarom verkies ik de bioshops. Iedereen houdt er dezelfde ideeën op na en het voedsel is er gezond. In modezaken voel ik me al helemaal niet lekker. Je hoort de mensen bijna luidop dingen denken over jou.”

Onlangs ontstond er nogal wat opschudding toen bekend geraakte dat Stella een honderd jaar oude kerk wilde afbreken om er een modestudio te laten bouwen. In feite was de kerk al jaren een toevluchtsoord voor daklozen en een doorn in het oog van de goegemeente in Notting Hill. In plaats van blij te zijn met deze opfrissing van de buurt begonnen de mensen te morren. Opnieuw opschudding toen Stella een douche wilde installeren op haar dak. Meteen dacht men dat zij en haar vrienden en Gwyneth Paltrow en Madonna naakt op het dak zouden staan dansen. De buren schreeuwden moord en brand, waarschijnlijk omdat zij niet uitgenodigd waren op de fuif.

Stella leed ook onder de verhalen over onbetamelijke vrouwelijke fans en onder allerlei ruzies. Bij Chloé was haar assistente Phoebe Philo haar beste vriendin. Toen Stella bij Chloé wegging en haar assistente de zaak overnam, had de pers het over een klinkende ruzie tussen beide dames. Volgens een van haar nieuwe assistentes bevond Stella zich toen in een onmogelijke positie, maar gooide ze wel olie op het vuur toen ze eruit flapte: “O ja, ik heb twee lesbische minnaressen.” Ze verwijst naar een foto van haar, hand in hand met Gwyneth op een vernissage, en naar het feit dat ze gezien werd in het gezelschap van de kunstenares Sam Taylor Wood, toen ze samen op het strand aan yoga deden. “Sam belde me op en vroeg of ik de Daily Mail gezien had. Ik werd afgeschilderd als haar partner, met een uitgesproken smaak voor mannelijk uitziende kleren.”

Voor een wereldburger als zij kan ze toch verschrikkelijk naïef zijn. Ze begrijpt niet waarom vrouwen zo roddelen. “Ik hou van vrouwen. Ik vind vrouwen fantastisch. Oeps, wat heb ik nu weer gezegd? Ik bedoel: vrouwen zijn bijzondere wezens en zouden elkaar door dik en dun moeten steunen.”

Heel wat beroemde vrouwen houden wel degelijk van Stella McCartney. Stella mocht een hele rist oscarwinnaressen kleden en is je van het als het cool moet zijn. Ze was Madonna’s bruidsmeisje, hoewel ze haar in het begin extra liet betalen omdat Madonna altijd en overal korting vraagt. “De beroemdheden met wie ik bevriend ben, zijn allemaal op mijn ontwerpen afgekomen.” Werkethiek is hier het sleutelwoord. En toch die onzekerheid. Stella wil behagen, niet alleen erkend worden als daddy’s girl. De naam die deuren heeft geopend, heeft er evenveel gesloten. Wellicht daarom houdt ze zoveel van paarden en van het ongerepte Schotland van haar jeugd. Ze zijn standvastiger dan de mode.

“Mijn ouders trokken zich niets aan van wat de mensen van hen dachten of van wat ze droegen, een versleten T-shirt met een streepjespak bijvoorbeeld. Dat is ook mijn stijl.”

“Mijn mama knipte zelf haar haar, en als je een foto ziet van mijn pa met een vreemde haarsnit, dan mag je zeker zijn dat ze het zijne ook had geknipt.”

“Telkens als ik van iemand een schouderklopje krijg, vraag ik me af: houden ze van mij, of zijn het fans van mijn vader?”