Vorige week vielen we voor de schoonheid en het acceleratievermogen van de Ferrari 360 Spider. Deze week hebben we oog voor pure functionaliteit en mobiliteit. We rijden over de Via Cristoforo Colombo, in de richting van de Esposizione Universale Romana, de Italiaanse hoofdstad achter ons latend, de gashendel volledig open. De auto’s lijken wel stil te staan, ze rijden mekaar voor de wielen en blijken log, onhandig en vaak vuil bij het optrekken. Zelf zoeven we op twee wielen, dicht tegen de 110 kilometer per uur en ineens weten we het weer: soms, helaas steeds vaker, heeft de auto zijn plaats niet meer in het verkeer. Zeker niet in de stad. Wegens te omslachtig, te zwaar (pakweg 1100 kg om doorgaans één man van 70 kg te vervoeren), te ruim (8m²) en te allesoverheersend.

We hebben een paar uur door het Romeinse centrum rondgetoerd met de Teo’s van Yamaha, genoeg om de vrijheid van het rijden in de stad te herontdekken. Hier worden we bovendien geruggesteund door duizenden andere scooterrijders. Met een motortje van 125 cm3 en de zekerheid dat elke automobilist beseft dat hij constant door scooters wordt omringd en zich daarnaar gedraagt, is het heerlijk toeren. Zo’n tweewieler is niet alleen zeer makkelijk te besturen, hij stelt je ook in staat om tussen files en obstakels door te laveren.

Van de frustraties die we kennen als automobilist in de stad is geen spoor te bekennen, we crossen in geen tijd van het Circo Massimo naar het Vaticaan, en zijn vandaar weer in een wip op het Piazza Navona. Lang voor de automobilisten zitten we bij een ristretto op een terras aan het Piazza del Populo.

De scooters zijn in volle opmars, Europa telt al een park van zo’n 1,5 miljoen stuks – zowat vijftig procent meer dan vier jaar geleden. Bij die scooters scoren vooral de 125 cc’ers hoog, omdat ze snel en wendbaar zijn, en de rijder nog wat pit in de rechterhand bieden – een aspect van actieve veiligheid dat zo vaak vergeten wordt. Bij Yamaha was het de ontwerpers vooral om veiligheid en een sympatiek design te doen, en daar zijn ze in geslaagd. De Teo’s, die een eencilinder viertakt uit de Majesty meekrijgt, volautomatisch loopt en elektrisch start, biedt ook nog ruim plaats voor een duozitter. Het afremmen (een schijf vooraan, trommel achteraan) verloopt feilloos, ook bij de verkeerslichten op de Via Cristoforo Colombo nadat we heel even van de topsnelheid hebben geproefd. Een opbergvak voor de helm, en een handig haakje waar de rijder wat kleine spullen aan kan ophangen, maken de scooter compleet.

Of de 138.900 frank een redelijke prijs is, hangt van het gebruik af. Zo’n gemotoriseerde tweewieler slikt in vergelijking met een moderne auto eigenlijk relatief veel: 4 liter per 100 km. Maar het gemak in de stad en daarbuiten is indrukwekkend. Iedereen kan probleemloos op zo’n Teo’s stappen en wegrijden. Tenminste indien hij 18 jaar is en een motorrijbewijs A of A1 bezit (of een autorijbewijs B, uitgereikt voor 1989).

PIERRE DARGE