Peter Perceval (41) heeft véél moeite moeten doen om het hart van An Nelissen (52) te veroveren, maar toen het lukte, blies hij als auteur/regisseur in één beweging haar theatercarrière nieuw leven in. Samen schreven ze een succesverhaal – zie : ‘De Vaginamonologen’, de comedyshows van Bert Kruismans, Nigel Williams, et les autres – met 3 Pees.

AN NELISSEN

Peter was een van de scriptschrijvers van het VTM-programma Kriebels. Na de opnames durfden we wel eens door te zakken. Tijdens die gesprekken viel mij zijn intelligentie op. Peter is iemand die goed kan luisteren en lang zwijgt, om dan plots met één rake zin een analyse te maken.”

“Ik mocht aanvankelijk zijn achternaam niet weten. Omdat ik close was geweest met zijn broer Luc. Peter had een oogje op mij. Ik was net gescheiden en had geen zin om mijn zoon van negen te confronteren met een andere man. Bovendien, meer dan tien jaar verschil : voor mij kon dat niet. Het leek me ronduit belachelijk. Peter lachte dat leeftijdsverschil van dag één weg. Overschot van gelijk kreeg hij. Het is vooral de maatschappij die een oudere vrouw scheef bekijkt als ze iets begint met een jongere gast.”

“Al bij al heeft het aardig wat voeten in de aarde gehad voor hij mij overstag deed gaan. Peter is een doorzetter. Als hij ergens zijn zinnen op heeft gezet, geeft hij niet op. Via de fax rolden de mooie gedichten binnen die hij voor me geschreven had. Alsof hij raadde dat ik héél gevoelig ben voor woorden.”

“In dat eerste jaar van onze vriendschap regisseerde ik Peter bij een liefhebbersgezelschap. Hij speelde Oberon in Midzomernachtsdroom. De emotionele kwetsbaarheid gulpte uit zijn vertolking. Dat een stoere man zich zo fragiel kon tonen, was een openbaring voor mij. Je moet weten : Peter heeft een strenge uitstraling, waar vele mensen op afknappen.”

“Het duurde een maand of vijf voor de vonk oversloeg. Ik ontdekte dat we een visie op de samenleving gemeen hadden. We zijn allebei heel kritisch. We leiden zoveel mogelijk ons eigen leven. Onze achtergrond is gelijklopend : afkomstig uit een vrij bescheiden milieu, ouders met een turbulent huwelijk, omringd door creativiteit en liefde voor theater. En we kunnen heel hard lachen, ook met elkaar.”

“Op zijn 29, toen we elkaar pas kenden, was hij al een heel beschermende man. Ook voor zijn twee zonen. Hij is er altijd voor zijn kinderen. Ook mijn zoon draagt hem op handen. In relaties is hij veel realistischer. Hij behoedt zich voor foute ontmoetingen. Ik ben veeleer een dromer. Een vechter die op de barricade met een vlag staat te zwaaien.”

“Die tegenstelling vormt de kracht van onze samenwerking. Zonder zijn steun zou ik het niet gedurfd hebben om de stap te doen naar solovoorstellingen. Ik voelde hoe Peter geloofde in onze onderneming. Het parcours dat hij voor ons heeft uitgestippeld, is het enige juiste. Ik kan me niet voorstellen met welke andere partner het zou zijn gelukt. Uiteraard roep ik wel eens tijdens repetities. Uit frustratie. Dat is deel van het proces. Maar nooit zullen we dat mee naar huis nemen.”

“We kunnen moeilijk zonder elkaar. Al zijn we 24 uur op 24 samen, we verrassen elkaar nog steeds. Ik ben een fuifbeest dat graag spontaan tien man thuis uitnodigt. Peter niet : hij houdt van de rust. Door hem heb ik de stilte leren appreciëren. Hij heeft ook een pak meer zelfdiscipline. Om de twee dagen fietst hij 90 kilometer. Zomer én winter. Een jaar of acht geleden, we zaten op restaurant, zei hij ineens : ‘Alcohol zegt mij eigenlijk niets.’ Sindsdien drinkt hij enkel nog op premières een glas champagne halfleeg.”

An Nelissen toert nog tot januari 2008 met ‘Het Goede Lijf’. Met Peter Perceval bereidt ze momenteel haar nieuwe show ‘Gestript-Gestroopt’ voor (vanaf 3 april 2008 in het Fakkeltheater in Antwerpen). Meer info : www.3pees.be

Peter Perceval

Oei, dit gaat slecht aflopen, dat ging door me heen toen ik An ontmoette. Ik wist dat ze in de vroege jaren tachtig een relatie had gehad met mijn broer Luc. Om die reden vermeed ik in eerste instantie elk direct contact met haar. Maar bij het eerste échte persoonlijke contact was het meteen prijs. De bliksem sloeg in. Ik had een gezin en wist : dit is gevaarlijk.”

“In tv-land wordt ontzettend veel geleuterd. Nutteloos gezwam. An was een no-nonsense mens die vlakaf aan redacteurs vroeg : ‘ Waarom staat dat daar ?’ Een héél verstandige vraag die slechts weinigen stellen. Plus : het is een bijzonder mooie vrouw. Op de eerste vergadering zat ik recht tegenover haar. Ik durfde haar nauwelijks aan te kijken. Het was bijna puberaal.”

“De ontlading na een geslaagde live-uitzending van Kriebels was steevast gigantisch. Het afleggen van de adrenalinerush kostte tijd. De ‘après-ski’ duurde minstens tot vier uur ’s ochtends. Ik herinner mij nog heel goed dat we op een keer aan de bar een gesprek over regressietherapie hadden. Ik vertelde haar over mijn ervaringen daarmee. Toen we afscheid namen, kuste An me, heel onschuldig. Nadien zat ik in mijn auto te beven. Ik stond relationeel op een kruispunt in mijn leven, en ik besloot de hoofdweg te verlaten. Heel gek : Sam Gooris speelde een rol. Op het eindfeest van een Kriebels seizoen zat hij achter An aan. Toen hij voorstelde om haar naar huis te brengen, vroeg ze mij om een afleidingsmanoeuvre. ‘Ze rijdt met mij mee’, deelde ik Sam mee. Het was tijdens die rit huiswaarts dat het ook haar is beginnen te dagen.”

“An is de motor achter ons bureau 3 Pees. Bij het Raamtheater zat ze op haar 40 op een dood spoor. Ze raakte alle zelfvertrouwen kwijt. Ik merkte dat ze haar marktwaarde onderschatte. Ik moedigde haar aan om het solo te proberen. Tegelijk was ik me ervan bewust dat we nog andere poten nodig hadden om iets op te bouwen. Ik zag mogelijkheden in stand-upcomedy : een toen nog onbekende rock-‘n-rolltheatervorm voor jonge mensen.”

“Ik heb veel van An geleerd over hoe acteurs met een tekst omgaan. Het is een vruchtbare kruisbestuiving. Wat An op een podium doet, kan ik niet. Maar ik kan het wél bedenken. Ik kan in haar hoofd zitten en zien wat zij ziet. Ik geef haar ideeën body. Als An voor een zaal van 1600 mensen staat, kan ze elk van hen de indruk geven dat ze hem of haar rechtstreeks aanspreekt. Uit fanmail blijkt ook dat mensen zich herkennen in haar verhaal. An stort zo’n tsunami van energie over het publiek uit dat zelfs de grootste kniesoor zich gewonnen geeft. An heeft veel geduld met mensen. Ik heb die gave niet. Ik hoef niet iedereen graag te zien. Mijn wereldje is zoveel kleiner.”

“Wat ons bindt ? Humor en passie. We kunnen uren met elkaar praten zonder dat we ons een moment vervelen. Het blijft spannend. Die verbondenheid maakt je immuun tegen heel wat gezeik van de buitenwereld. Je hebt altijd een basis om op terug te vallen. In drukke perioden mis ik onze gesprekken haast fysiek. Dan is het de kunst om even de stekker uit te trekken en rustig bij te babbelen. Ik heb die voeding nodig.”

“Over alles kunnen we praten. Al hebben we stokpaardjes. Godsdienst bijvoorbeeld. We denken erover een vereniging te stichten ter afschaffing van religie. De ergernis aan de intellectuele elite, nog zoiets waar we enorm over kunnen doorbomen. Wat drijft die mensen om hun culturele getto in stand te houden ? Daar kunnen wij met ons verstand niet bij. Onze mening verschilt als het om de opvoeding van kinderen draait. Maar zelfs dan blijft er ruimte voor dialoog. Ik geef toe dat ik me daarin heb moeten trainen. Vroeger was ik absoluut conflictvermijdend. An heeft me daar overheen geholpen.”

Door Peter Van Dyck I Foto’s Lieve Blancquaert

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content