Met veel vernuft, durf en beperkte middelen bouwden de architekten

Nicolas Blondeel en

Herlinde De Schacht

een banaal rijhuis om

tot een van de blikvangers

van de Gentse ring.

PIET SWIMBERGHEFOTO’S : JAN VERLINDE

Vroeger was dit een banaal en onaantrekkelijk rijhuis, piepklein en tot overmaat van ramp verkeerd georiënteerd : de achtergevel kijkt naar het noorden. Bijgevolg valt er in het tuintje nauwelijks een sprietje zon. Nu is dit een ruime en komfortabele woning geworden met veel allure. De bewoners, architekt Nicolas Blondeel en interieurarchitekte Herlinde De Schacht, tonen wat je met beperkte middelen en goed overwogen ingrepen kunt halen uit een rijhuis. Hun oplossing is boeiend en interessant, omdat ons land vol staat met gelijkaardige huizen die meestal worden afgebroken of smakeloos verbouwd. Nochtans zijn dit soort huizen voor veel jonge mensen de enige die in sommige regio’s nog betaalbaar zijn. “Wij waren nog niet lang afgestudeerd toen we hier zijn beland en we hadden weinig centen, ” legt Nicolas Blondeel uit. “We zochten drie jaar naar een woning. Eerst om voeling te krijgen met de markt. Na verloop van tijd weet je waar de huizen onbetaalbaar zijn. Aanvankelijk keken we rond in onze geboortestreek en daarna in Antwerpen. Daar was het voor ons te duur, we konden niet meer dan twee miljoen frank uitgeven. Uiteindelijk zakten we af naar onze studentenstad. Echt gemakkelijk was het ook hier niet. Er zijn wel veel arbeiderswoningen, maar ze staan in triestige straten. Bovendien waren we ook op zoek naar wat vrijheid en wilden geen inkijk van overburen. We keken ook uit naar een commerciële ligging. Met in het achterhoofd de overweging dat het huis dan makkelijker te verkopen zou zijn of zou kunnen dienen als onderpand voor een tweede woonst. Want ooit verhuizen we hier wel. Bovendien moesten we er in kunnen wonen tijdens de verbouwingswerken. Omdat we niet gelijktijdig een woning konden huren. “

Nicolas en Herlinde kwamen het huis in de Gentse Martelaarslaan op het spoor via een kranteadvertentie. Het werd bewoond door twee dames op leeftijd en was onderkomen. “Het zag er niet zo aantrekkelijk uit, ” zegt Nicolas. “En er waren inderdaad belangrijke inkonveniënten : de grootte, de hoogte, de oriëntatie en de slechte staat. Maar de ligging bleek wel goed, vlakbij het Sint-Pietersstation. Dat was toch iets. “

Nicolas en Herlinde trokken in de woning en begonnen met het opknappen. Enkele kamers kregen een nieuw behang. De elektriciteit en de afvoerbuizen werden vernieuwd en klaar was Kees. Zo leek het toch. Aanvankelijk dachten ze er immers aan het huis gewoon op te kalfateren. Dat bleek een pleister op een open wonde. Het bleef een smal, hoog en ongezellig pand. Langzaam rijpte het idee om toch grondig te verbouwen. “De afbraak van twee antieke toiletten in het tuintje was de druppel die de emmer deed overlopen, ” zegt Herlinde. “We dachten dat we door dit sloopwerk toch van een beetje zon zouden kunnen genieten. Ze verscheen inderdaad op een goede zomerdag, maar was zo weer verdwenen achter de hoge daken. Toen gaven we de moed op en zagen in dat er met onze koer niets aan te vangen was. Toeval wil, dat het een paar dagen later binnen regende langs een oud dakvenster dat niet te repareren viel. Dus moest er wel aan het dak worden gewerkt. ” Het idee groeide om daar een soort terras te creëren. Deze oplossing lag nochtans niet voor de hand. Want ze waren er niet zeker van dat de overheid een daktuin aan de straatkant zou goedkeuren. Achteraf bleek dat geen enkel probleem.

Het dakterras heeft het uitzicht van het huis bepaald. Daarachter verscheen een imposante boog waaronder een riante zitkamer met slaapkamer. De voorgevel kreeg een duidelijk gezicht met drie ogen en een huid van cederhout. De extra verdieping maakt het huis een flink stuk hoger dan het pand ernaast. De woning werd ruimer en leefbaarder. De uitbouw in de hoogte geeft extra licht en privacy. Aanvankelijk was het de bedoeling om het exterieur met aluminium te bekleden. Uiteindelijk kozen ze voor natuurlijke materialen. De bovenstruktuur is van hout en het dak is bedekt met rubber in plaats van zink.

Nicolas heeft ook de rest van de voorgevel hertekend. Er kwam een volledige houtkonstruktie met grote ramen tegen, eveneens van ceder. Deze monumentale erker, volledig gekoncipieerd volgens de stedebouwkundige voorschriften, zorgt voor royale, met koper beklede vensterbanken die ruim plaats bieden voor bloempotten. En waarop je rustig kan lopen om de vensters schoon te maken. Het gevaarte biedt dus praktische voordelen. Bovendien beschermt de luifel tegen fel zonlicht en zorgt binnen voor intimiteit. De vensters van de achtergevel werden bijna allemaal vervangen door moderne bandramen. In de badkamer wordt het licht binnengehaald door een hooggeplaatst breed venster. In het trappehuis zitten patrijspoortjes.

“We zijn er ons goed van bewust dat de gevel nogal voyant is, ” zegt Herlinde. “Daar hebben we ook flink wat reakties op gekregen. Sommigen beweerden zelfs dat de hele bovenbouw binnen het half jaar zou neerstorten. ” Nicolas zou zoiets opvallends nooit ontwerpen voor een gewone straat : “Maar hier is de situatie anders, we wonen immers langs een grote en brede baan met monumentale gebouwen. Ook vroeger was het de mode om langs zulke wegen opvallende gevels te bouwen. Kijk maar naar de vele huizen uit de belle époque die je hier nog vindt. Dit huis is dus bewust ontworpen als boulevard-architekuur. Bovendien is de gevel ons uithangbord. “

Binnen merk je dat het om een verbouwing gaat. Van de vroegere woning bleef vrij veel bewaard. Zo bleven de niveaus, de binnenmuren en de trap behouden. Het kantoor bevindt zich op de gelijkvloerse verdieping. Op één hoog komen we in de living en de keuken. In de scheidingsmuur zitten kleine doorbrekingen. Een fascinerende oplossing : je kan kiezen langs welke opening je de keuken betreedt. Op twee hoog kom je in de badkamer, aan dit vertrek werd serieus wat studiewerk besteed. Veel golvende lijnen en bogen zorgen voor een architektuurspektakel. De douchecel zit verstopt achter een glazen wand en wordt geruggesteund door een flamboyante tegelwand, ontworpen en beschilderd door Katelijn Vanpoucke.

Via een nauwe metalen trap, eveneens een kunstwerk, kom je onder het dak. Daar zit een extra woonkamer met terras. “Het was de bedoeling dat interieur en exterieur in elkaar overlopen. Dat is geslaagd, want als het schuifraam openstaat, voel je dat, ” legt Nicolas uit. “We zitten hier ook hoog boven het straatrumoer. Toch is het best leuk om naar beneden te kijken en het verkeer gade te slaan. Op dit niveau voel ik me op vakantie. Daarom vind je hier geen televisie of telefoon. Hier wordt geslapen, gelezen, geschaakt of gefuifd. “

Nicolas en Herlinde wonen hier amper drie jaar. De gedaanteverwisseling van het huis ging zeer snel. De bouwvergunning werd na nauwelijks twee maanden goedgekeurd. De ruwbouw begon in mei vorig jaar en werd reeds vóór het bouwverlof beëindigd. “Maar de afwerking nam wat meer tijd in beslag, ” zegt Herlinde. “In een eerste faze tracht je veel zelf te doen. Dat is goed en leerrijk, maar niet te doen. Na zes maanden geraak je niet meer verder. Dan moet je een beroep doen op vaklui. Eenmaal zij de deur uit zijn, blijft er toch nog genoeg werk over om zelf te doen. Trouwens, gisteren, net voor jullie komst, hebben we de laatste laagjes geverfd… “

Links : het dakterras bepaalde het hele koncept van de verbouwing. In de bovenbouw zit de slaapkamer verscholen. Onder : openingen in de scheidingsmuur tussen eet- en zithoek zorgen voor een speelse lichtinval.

Ook het trappehuis en de badkamer werden met beperkte middelen opgeknapt. Voor de ronde vensters in de achtergevel werd gewooneen stuk afvoerbuis gebruikt.

Een zicht op de zithoek onder het voyante dak : de hoogte biedt extra licht en privacy.

Veel elementen werden op maat ontworpen,zoals deze trap naarhet dakterras.

De douchecel zit achter een glazen wand. De tegelbekleding op de muur is ontworpen en beschilderd door Katelijn Vanpoucke.