Ze zeggen niet enkel wat ze voelen en denken. Ze doen ook alles wat hun goesting hen influistert. Zoveel koppigheid is Vlaanderen niet gewend.

Terwijl hun ex-drummer Steve op huwelijksreis is met Tracy Bonham, een romance die op tournee openbloeide, zitten David en Stephen Dewaele opgezadeld met een iets lastiger klus. De Gentenaars moeten, als de spil van Soulwax, volop interviews geven. Om het aangename aan het nuttige te paren, hebben ze schoon vrouwvolk meegebracht dat, gekleed als verpleegsters, hen én de journalisten in de watten moet leggen. Sigaartje? Borreltje? Nee dank u, niet tijdens de werkuren.

De twee broers hebben voor de gelegenheid de zolder van hun platenfirma Play It Again Sam sfeervol ingericht. De jongens hebben zich neergevleid in een groene sofa, zoals er vroeger bij mijn tante Jeanne een stond. Stephen en David zijn zelf gehuld in kostuums, die me dan weer herinneren aan de kleerkast van mijn opa zaliger. Als contrast staat achter hun rug een videocamera opgesteld, die de meisjes in het wit in beeld brengt. Tijdens het gesprek zullen onze ogen al eens afdwalen.

De knipoog waarmee de zanger en de gitarist van Soulwax zich deze ruimte eigen hebben gemaakt en de mix van antiek en hightech, vinden we ook terug op hun nieuwe, tweede cd Much Against Everyone’s Advice. Een straffe plaat trouwens, die onder de Californische zon werd opgenomen onder de kundige leiding van David Sardy, zelf frontman van Barkmarket en producer van onder meer ex- Red Hot Chili Peppers-gitarist Dave Navarro en de eveneens uit Vlaamse klei opgetrokken Evil Superstars.

Dit is al het tweede album dat jullie in Los Angeles hebben opgenomen. Die stad is intussen zo’n beetje jullie tweede thuis geworden.

David: Da’s toeval eigenlijk. Het is niet zo dat we dat the place to be vinden. Het is ook geen carrièrezet van ons geweest.

Stephen: We hebben zeker niet gevraagd: “Kunnen we alsjeblieft weer in Amerika opnemen?” In feite hadden we zelfs liever hier de klus geklaard. Maar dat zag Sardy niet zitten, hij wou in de hem vertrouwde omgeving werken. Bij ons borrelde even weer dat Belgische gevoel op: moet dat echt? Terwijl de naam Soulwax blijkbaar wel leeft in L.A. We konden er op ons gemak werken, dus waarom niet?

Is het echt zo moeilijk om van dat Belgische gevoel af te geraken?

Stephen: Tja, de Amerikaanse platenindustrie is niet met de onze te vergelijken. Rock-‘n-roll is daar een job, hier is het meestal een hobby. Zelfs groepen die minder toegankelijke muziek maken, kunnen er in Los Angeles van leven. In België is dat bijna ondenkbaar. Ons Belgische gevoel zorgt ervoor dat we al blij zijn dat we daar mógen opnemen. We werden daar echter met open armen ontvangen. Ze vinden ons daar wel iets hebben. Onze nuchtere aard heeft ook z’n voordelen. Hij maakt dat we alles goed kunnen relativeren. Of Much Against Everyone’s Advice een andere plaat zou zijn geworden als we hier de studio waren ingetrokken? Ik denk eerlijk gezegd van niet. We hadden voor we vertrokken al goed in ons hoofd wat we wilden.

Jullie hebben niet voor niets de reputatie koppige mensen te zijn.

David (gespeeld verwonderd): Waarom denk je dat? Stralen we dat soms uit?

Stephen: Tuurlijk zijn wij koppig. We doen alles zelf: het concept voor de hoes, de promofoto’s, de video, zelfs de posters. Werkelijk in alles willen we onze zeg hebben. Controlefreaks, hé. In onze muziek doen we ook gewoon onze goesting. Dat komt dan inderdaad misschien als koppig of zelfs arrogant over.

De titel van de cd maakt al genoeg duidelijk: Much Against Everyone’s Advice. Ik neem aan dat je als opkomende groep met heel veel mensen te maken krijgt die het allemaal beter weten.

David: Iedereen komt met goeie raad af, echt iedereen. Onze ouders, zelfs onze vrienden. Ze weten allemaal wat de volgende single moet worden.

Stephen: Het bizarre is dat we nog het minst last hebben van de platenfirma. Die laat ons gewoon betijen. Dat is ook de reden waarom we ons zo goed voelen in deze stal. Ze hebben ons nog nooit gevraagd om een hit te schrijven of zo. De titel Much Against Everyone’s Advice wil eigenlijk zeggen: we varen tegen de stroom in. Wat we doen, is redelijk uniek. We maken geen muziek die op Radio Donna gedraaid kan worden. Maar we zijn ook dEUS niet, we gaan niet in Antwerpen wonen om erbij te horen. Hokjes zijn aan ons niet besteed.

Ik hou ook wel van wat de Superstars en dEUS doen en hoe zij experimenteren, maar wij zijn anders. Wij zeggen niet: “Hey cool, laat ons eerst een 3/4de maat en dan een 7/8ste nemen, en er dan nog een beetje trashmetal doorjagen.” Ik ben meer geïnteresseerd in liedjes maken, vermoed ik. We willen voor onszelf een goeie plaat maken. Een die tijdloos is. Die je binnen tien jaar nog kan opzetten zonder dat je moet vaststellen: ah ja, dat is gemaakt in de periode dat Antwerpen groot was. Alles draait tegenwoordig rond hip zijn. Maar wie bepaalt dat en waarom? Daarover gaat Too Many DJ’s. Die dj’s hebben een enorme macht. Zij bepalen waar je op danst. Ik erger mij dood wanneer ik uitga.

Je wordt willens nillens in dat spelletje meegesleurd. Zo worden jullie toch ook voor de kar van Studio Brussel gespannen, een zender die je hipfactor ook aanzienlijk kan verhogen.

David: Dat heb je niet in de hand. Maar we doen er in ieder geval niet vrijwillig aan mee.

Geef toe, met die kostuums willen jullie toch wél bewust uit de band springen?

Stephen: Ik draag die soms ook thuis, hoor. Uiteraard is dat niet zonder knipoogje, maar eerlijk: ik vind zo’n pak ook gewoon veel mooier dan die afzichtelijke hiphopbroeken met veel te brede pijpen. We zijn in al die dingen niet zo berekend als je wel zou denken. We volgen gewoon onze invallen van het moment.

Als jullie aan de koffietafel de kranten lezen, gaan jullie dan even zweven, of redeneren jullie van: wie ons nu de hemel inprijst, zal ons over enkele jaren misschien met evenveel plezier afkraken?

Stephen: We gaan zeker niet zweven. Maar het geeft wel voldoening, omdat we keihard aan onze live-act gezwoegd hebben. We hadden op het Leuvense Marktrock al de combinatie van strijkers en ritmeboxen uitgeprobeerd, maar die stond toen nog niet helemaal op punt. Het concert ging volledig de mist in. De mensen zeiden ons toen: “Vergeet het, dat lukt nooit.” Genoeg natuurlijk om nog meer geprikkeld te zijn om het toch te doen slagen. Weer die eigenwijsheid, ja. We kregen gelijk, want op Pukkelpop zat alles wél perfect. Maar we kicken niet op het succes. We beseffen goed genoeg dat het morgen gedaan kan zijn.

Jullie presenteren, afwisselend met ’t Hof Van Commerce, het programma @lter 8 op de kersverse Vlaamse popzender The Music Factory. Een kleine pleister op de wonde, na het dumpen door Kanaal 2 van jouw geesteskind Rock Rapport?

Stephen: Ach, @lter 8 is best leuk. We mogen alles zelf filmen. Ik maak me echter geen illusies over TMF. Het is en blijft een commercieel tv-net. Het is tof dat ze aan ons gedacht hebben. De contacten verliepen ook vrij vlot. Ze zien ons blijkbaar wel zitten. Maar het klopt, mensen spreken me nog altijd over Rock Rapport aan. Over hoe spijtig het wel is dat het is afgevoerd. Tja, we hadden toen echt iets waar rockgroepen van eigen bodem een kans kregen. Het stoorde mij dat de VTM-top zich op de kijkcijfers blindstaarde. Jongeren worden daar immers niet in meegerekend. Ik vind het een idiote discussie. Maar nee, een onderzoek van Censydiam heeft uitgewezen dat de jeugd zogezegd niet geïnteresseerd is in muziekprogramma’s en dus suggereerden ze: behoud je stijl, maar giet er een lifestyle-sausje over. Dat wil ik nu net niet. De formule van Rock Rapport werkte omdat ze inhoudelijk zo sterk was. We hebben toch dingen gedaan waar we trots op mogen zijn. We zijn bijvoorbeeld de eersten geweest die Jeff Buckley hebben gefilmd. Ik wil er niet meer mijn hele ziel en zaligheid inleggen om zo’n programma er toch weer door te drukken, maar ik vind het spijtig dat het blijkbaar niet kan. VTM, VT4 en TV1 mikken op de massa, voor Ketnet zijn we te extreem en in het kraampje van Canvas passen we blijkbaar ook niet. Dat is weer dat typisch Belgische probleem: alles wordt hier in vakjes gestopt. Iets met een eigen gezicht valt door de mazen van het net.

Terwijl precies een uitgesproken karakter hebben een grote troef kan zijn. Waarom is REM anders zo groot geworden? Toch niet omdat die groep zo commercieel is.

Stephen: Inderdaad. Het is toch godgeklaagd dat uitgerekend een Nederlandse omroep, de VPRO, een dEUS-special maakt! Waarom doet een van onze zenders dat niet? Er is wel degelijk een publiek voor. Mij maak je niet wijs dat er geen jongeren zijn die eens iets anders willen dan De Muziekdoos of Tien Om Te Zien.

Soulwax, Much Against Everyone’s Advice, Play It Again Sam.

Peter Van Dyck / Foto Guy Kokken