“Muziek heeft me gered, muziek was mijn weg uit het getto van Noordwest-Londen.” Shola Ama over haar debuut-cd “Much Love”, en over de toekomst die haar toelacht.

Haar platenbaas ziet het groot, en citeert als referentiepunten losjes uit de pols Mariah Carey en Whitney Houston. Shola Ama, een 18-jarige Britse souldiva in wording, heeft bezwaren tegen de vergelijking met voornoemde collega’s, maar wil best wel hun megastatus. Shola Ama heeft talent. Ze heeft ook kapsones. Nu al. Een half uur te laat voor haar eerste afspraak zit ze in een fauteuil van de hotellobby. Forse zonnebril op. Ze heeft dus niet alleen goed geluisterd naar Mary J. Blige, maar ook naar haar gekeken. Ze wil geen interview. Ze wil eerst ontbijten.

“Een gekkenhuis?” Ze vertrekt geen spier. “Ik heb het allemaal onder controle. Een paar jaar geleden leek het confuus. Nu niet meer: ik heb het allemaal al gezien en gedaan.”

Ze komt uit Kilburn. “Uit een erg vrouwelijke familie. Mijn moeder heeft miljoenen tantes die ook nog eens allemaal dochters hebben, wat dus vermoedelijk verklaart waarom al mijn vrienden mannen zijn. Mijn moeder had een briljante stem, maar ze wou ze niet scholen én ze wou ook niet stoppen met roken.” Laatst heeft haar moeder gezegd dat Shola niet het meisje is dat ze vreesde dat ze zou worden: “Er is een tijd geweest dat mijn moeder dacht dat ik zou ontsporen in drugs en zwangerschappen. En terecht: ik was erg rebels, ik deed ongeveer alles wat ze verbood. Ik riep tegen haar en ik was onmogelijk op school. Muziek heeft me gered, muziek was mijn weg uit het getto van Noordwest-Londen.”

Toen ze vijf was, dacht ze al dat ze een ster was. Ze heeft dat haar hele jeugd gedacht. “Toen mijn carrière uiteindelijk vertrok, was dat geen verrassing voor me: ik was er klaar voor, ik wist wat er zou gebeuren.” Ze ging balletlessen volgen toen ze zeven was, schakelde later over naar acteren. Het verhaal van haar ontdekking is te mooi om waar te zijn. Ze zat in het metrostation van Hammersmith met haar moeder te wachten en neuriede enkele liedjes. Een man benaderde haar, zei dat hij voor een platenfirma werkte, en vroeg of ze daar en dan voluit een paar songs kon zingen. “Denk je dat dit gelogen is? Elke platenfirma droomt van zo’n verhaal, maar je kan het niet verzinnen. Ik zou dit nooit kunnen liegen en het vier jaar lang volhouden.” De man was Kwame van het label FreakStreet en de groep D-Influence (die haar trouwens zou begeleiden op haar eerste single).

Ze schreef haar eerste song toen ze vijftien was, Celebrate. Daarvoor had ze zich beperkt tot poëzie. Karamelleversjes eigenlijk. En toen ze zestien was, besefte ze dat er geen omkijken meer was en dat ze niet meer naar school zou terugkeren. “Het was niet zozeer de school die me tegenstak, maar de mentaliteit van de leraren, die me zonder uitzondering voorhielden dat ik het nooit zou maken als actrice of als zangeres. Ik was het beu om te dromen dat het ooit zou gebeuren: ik wou het waarmaken.”

Er zijn er wel meer die dat willen natuurlijk. Neem bijvoorbeeld een zangeres als Jhelisa, gezegend met nog bakken meer talent, maar geen kat die het weet. “Het gaat om de juiste vrouw met de juiste song op de juiste plaats. Timing. Ik ben hier niet per toeval geraakt. Ik heb een hele tournee gedaan met 3T. Een kleine drie weken zong ik per avond voor 30.000 meisjes tussen 12 en 15 jaar. Toen ik meteen daarna een single uitbracht, konden ze die plaatsen: ‘Hé, die kennen we.’ En dat werd m’n eerste publiek: die meisjes die voor 3T waren gekomen. Jhelisa is getalenteerd, maar ze mikt op een oudere markt en die is veel moeilijker te kraken. Ik ben 18 en dus een perfect rolmodel voor die jonge meisjes: zij willen zijn zoals ik, zij willen ontdekt worden zoals ik, zij willen mijn droom.”

Via Kwame kreeg Shola in maart ’96, op haar 17de verjaardag, een contract toegeschoven van een multinational. Ze vergat D-Influence evenwel niet. “Die jongens hebben me alles geleerd. Zelfs dingen die een 15-jarige niet interesseren, zoals geld en royalty’s en hoe de muziekindustrie in elkaar zit. Ik was 16, we zaten in de studio en ik was moe en hongerig en ik wilde naar huis. Maar zij zeiden: ‘Als je het wil maken in deze business, dan moet je woorden als moe en hongerig schrappen uit je woordenboek.’ En dat heb ik dus gedaan.”

Het is nog onduidelijk of Shola meer wil dan hits en daadwerkelijk het oppervlakkige 3T-circuit achter zich wil laten. Liggen de Spice Girls van gisteren vandaag niet anoniem op het popkerkhof? Shola windt zich op: “Dat zouden jullie journalisten wel willen, maar de Spice Girls zullen morgen niét vergeten zijn. Men zegt dat ze niet meer trendy zijn, maar waarom staat hun single dan nog op 1? Zelfs als ze binnen tien jaar niets meer doen, dan nog zullen hun songs gedraaid worden. Tot jouw spijt, als jij ’t benijdt. Maar ik vind mezelf geen popartiest: ik ben een zangeres en een songschrijfster. Ik heb dus veel meer kans om langer mee te draaien.”

Shola opereert ook in een genre dat zijn duurzaamheid al afdoende bewezen heeft: Rhythm & Blues. In Europa heeft het nooit als een trein gelopen, maar in Amerika was R&B ook vorig jaar weer het bestverkopende genre. De aardige debuut-cd van Shola, Much love, heeft dan ook een duidelijk Amerikaans gevoel en komt heel dicht in de buurt van wat de fenomenale Mary J. Blige doet. “Maar ik heb niet zo’n slecht karakter als zij. Kijk, R&B komt uit Amerika. Vandaar dat mijn plaat Amerikaanser klinkt dan Brits. En ik heb sowieso meer naar Aretha Franklin en Chaka Khan geluisterd dan naar Britse zangeressen.”

Jonge ketten horen ambitieus te zijn, op het randje van het absurde. Shola heeft ook ambities, maar ze klinkt koeler, berekender, arroganter dan leeftijdgenoten: “Ik zal groot worden, maar ik maak me daar nu nog geen zorgen over. Ik weet ook dat het alleen van mezelf zal afhangen. Geluk? Ach nee, ik héb al geluk gehad: toen ik ontdekt werd in het metrostation en toen ik vorig jaar mijn top-5-single had. Vanaf nu gaat het om determinatie en talent. ’t Is trouwens niet dat ik veel geld wil verdienen of opgaan in de glamour en de sterren, nee, het zit in me en het moet eruit. Ik voel me comfortabeler op een podium dan op straat.”

Stel, stél dat het lukt: hoe zou ze zich dan onderscheiden van de tientallen even getalenteerde zangeressen? “Om te beginnen zijn die toppers allemaal Amerikaans, ik ben Brits. Ten tweede zijn zij oud en ik ben jong. Mariah Carey is begonnen toen ze 19 was, maar ze is ondertussen al de 28 voorbij. En ten derde wil ik niet de dansbare stuff brengen die van mijn leeftijd wordt verwacht, maar meteen hoofd vooruit in de Big Ballads springen. Wat mij betreft kan je Whitney en Mariah en Toni Braxton onder één noemer vangen; ik ben verschillend.”

Much Love van Shola Ama is verschenen bij Warner. Ze concerteert met groep op 21/2 in de Brusselse AB. Info: Tel. (02) 548.24.24.

Jacky Huys / Foto’s Lieve Blancquaert