Schijnbaar waardeloze objecten of eenvoudige meubels worden opgeknapt tot stukjes interieur, die alles bij elkaar een schilderachtige woonplek maken. Met levendige kleuren als leidraad en sfeer als doel.

Improvisatie is mijn sterkste kant”, vertelt Sabine Mittermeier, kunstenares en eigenares van interieurwinkel Almacen in San Llorenc des Cardassar op het eiland Mallorca. “Van lange wandelingen in de natuur of langs het strand neem ik dingen mee. Schijnbaar waardeloze spullen, maar ik knap ze op en geef ze een kleur, waardoor ze een nieuw uiterlijk krijgen. Dankzij die gedaanteverwisseling kun je ze in je interieur integreren, en gecombineerd met andere spullen, maken ze je huis opeens veel gezelliger. Mijn creaties zijn een bonte mengeling van kleuren, vormen, materialen en stijlen. Die mix vormt mijn interieurstijl, ik noem het vaak gekscherend schick und schäbig, chic en sjofel.”

Sabine is geboren in het Zuid-Duitse Garmisch-Partenkirchen, en werkte oorspronkelijk in de sportwereld. Als lerares gaf zij les in verschillende watersporttakken in zomerclubs aan de Middellandse Zee: Griekenland, Turkije, Spanje. Tijdens het winterseizoen trok ze naar haar geboorteplaats, waar ze zich toelegde op skiën en lesgeven. Door haar werk had ze jarenlang geen vaste verblijfplaats. Ze leefde, zoals ze het zelf kleurrijk verwoordt “in reiskoffers en kisten”. Maar eenmaal op Mallorca aangekomen, besloot ze zich daar definitief te vestigen. “Het klinkt misschien raar, maar de sfeer op dit eiland herinnerde me het best aan mijn thuis in de bergen in Beieren. Ik ben en blijf een natuurmens en moet een open ruimte om me heen hebben. Wat me hier zo bevalt, is dat ik de deur gewoon kan openlaten. Dat symboliseert mijn gevoel van vrijheid.”

Nadat ze een tijdje een finca had gehuurd in de buurt van C’as Concos, waar ze ook is beginnen te schilderen, besloot ze voor zichzelf en haar partner Martin Gerards een huis te bouwen. De oude boerderij in de buurt van Sant Llorenc des Cardassar waarin ze nu woont, vond ze via een advertentie in een plaatselijk krantje. Met oude met mos begroeide stenen, die ze op het stuk land had gevonden, werd de kleine boerderij verder opgebouwd. En zo kreeg het de sfeer van een oud Bauernhof, een boerderij met een afdakje, en met boerenmeubels, die het geheel een wat ruwere sfeer gaven. Achter het huis wilde ze een meer mediterraan gevoel creëren, met gekleurd stucwerk en zomerse terrassen.

Wat nu de keuken en eetkamer zijn, was vroeger de oorspronkelijke boerderij. De woonkamer werd later gemaakt in de stallen. Om het licht en de warme avondzon het huis in te laten glijden, werden grote ramen in de gevels uitgehakt. Maar met de ruwbouw alleen was het huis nog niet af. De sfeer werd pas echt bepaald toen het interieur werd verzorgd, en de meubels gekozen.

“Door de jaren heen heb ik een goed kleurgevoel ontwikkeld”, vervolgt Sabine. “Ik hou van levendige en felle tinten. Ik ben met schilderen begonnen, toen ik op de clubs de decors verzorgde voor de amusementsavonden. Langzamerhand kreeg ik van particulieren op het eiland de opdracht om hun huizen en interieurs te beschilderen. Pas nadat ik een expositie van Designers Guild in Londen had bezocht, kwam ik op het idee om mijn hobby verder uit te bouwen. Bij Tricia Guild zag ik dat die kleuren ook vertaald kunnen worden in een totale interieur- en levensstijl.”

Niet ver van haar huis vond ze op de weg van Manacor naar Arta een oude vervallen garage. Ze doopte het Almacen, het Spaanse woord voor opslagplaats. Met behulp van Martin bouwde ze deze grote ruimte om tot een interieurwinkel. Hier stelt ze haar collectie tentoon die ze onder andere inkoopt op verscheidene buitenlandse beurzen. Maar het merendeel van de meubels en accessoires in haar winkel worden door plaatselijke ambachtslieden gemaakt. Sinds kort werkt ze ook samen met een Spaanse vrouw die van gevonden stukken sprokkelhout op het strand natuuraccessoires maakt. En als alles goed zit, vestigt ook haar broer zich binnenkort definitief op Mallorca om meubels voor haar te maken.

Om steeds weer die bijzondere interieurcollectie te kunnen neerzetten, laat ze zich door vele dingen inspireren: buitenlandse reizen, natuurwandelingen en natuurlijk haar grote stapel interieurboeken en internationale woontijdschriften. Ze liggen overal verspreid over het hele huis, als constante reminders van beelden en sferen die haar bezighouden. Uitgekozen foto’s verwerkt ze daarna in heldere archieven van kleuren, stijlen, meubels en details. Zo bouwt ze langzamerhand een sfeergeheugen op, waar ze steeds weer bijna blindelings naar kan grijpen op het moment dat ze het materiaal nodig heeft. Dat visueel geheugen komt haar trouwens ook op andere momenten van pas. “Vele van mijn opdrachtgevers wonen op het platteland, ver van de dorpen en steden. De wegen hebben in het binnenland geen straatnamen. Vaak krijg je een routebeschrijving in de stijl van: ‘Bij kilometerpaal 56.7 neem je een landweggetje links, ongeveer een kilometer verder sla je rechtsaf aan een grote amandelboom, en aan een stapel stenen en een houten hek ga je naar links…’ Ik hoef die route maar één keer te rijden en ik ken ‘m. Ik leg de beelden vast, en weet die dan bij een volgende afspraak blindelings te vinden.”

Om dan weer met nieuwe indrukken en gevonden voorwerpen aan de slag te gaan. Want onderweg, door de kleurrijke natuur, komt er alweer verse inspiratie.

Marc Heldens en Janine Weitenauer / Foto’s Mark Seelen