Ik was zeven toen ik naar Nederland kwam. Ik herinner me levendig hoe mijn moeder ons kwam afhalen op school, afscheid nam van de juf en met ons in Ankara schijnbaar zelfverzekerd op het vliegtuig stapte. Mijn vader was al in Nederland. Met zes kleine kinderen vatte ze alleen, zelf geen dertig, de reis aan naar een volledig onbekend land. Ik heb haar er altijd om bewonderd.

Mijn vader was leraar. In Turkije een job met aanzien, dus we hadden het best wel goed daar. Maar niet goed genoeg om ons alle zes te laten studeren. Door in Nederland Turkse les te komen geven, kon dat wél : enkel en alleen daarvoor hebben mijn ouders de overstap gewaagd en levenslang heimwee geleden. Waren we in Turkije gebleven, dan was ik nu wellicht moeder van een paar kinderen en huisvrouw. Daar is niets mis mee. Alleen, dat wou mijn vader niet. Hij wou dat ook zijn dochters onafhankelijke persoonlijkheden werden. Zelfs onafhankelijk van hun mannen.

Vanaf de eerste dag spraken we Nederlands. Dat moest van mijn vader. Geen woord Turks wou hij nog horen. Pas toen we vlot Nederlands spraken, heeft hij ons weer Turks geleerd.

Ik was de eerste Turkse omroepster op de Nederlandse televisie. Ik werd een rolmodel voor de Nederlandse allochtone vrouw. Een aanspreekpunt ook. Allochtone vrouwen kwamen me hun verhaal vertellen. Dankbaar omdat ik hun leefwereld kende. Ik heb toen www.senay.nl gestart waar ze hun verhalen kwijtkonden en ik hun een antwoord schreef. Uit die website is Sen Magazine gegroeid.

De media brengen allochtone vrouwen extreem in beeld. Ofwel worden ze uitgehuwelijkt, geslagen en vernederd. Ofwel zijn ze succesvol : van schrijfster tot politica. De grote groep daartussen wordt doodgezwegen. Net die vrouwen die niet opvallen, wil Sen Magazine een stem geven. Het gaat over hún leven, hun ambities, hun zorgen, hun – allesbehalve extreme – islam.

Sen Magazine is bewust in het Nederlands. Turkse of Marokkaanse vertalingen wil ik niet. SenMagazine is er voor de geëmancipeerde vrouw. En Nederlands spreken is hier een voorwaarde om dat te kunnen zijn.

Zelfs The New York Times is me al komen interviewen. Omdat dit blad nu eenmaal uniek is in Europa. Sen Magazine is uitgegroeid tot een merknaam : als Nederlanders denken aan tolerantie, aan bruggen slaan tussen culturen, dan is het blad vaak het eerste waar ze aan denken.

Mijn zoontje is de enige van wie ik afhankelijk ben. Hij houdt me met beide voeten op de grond. Sinds mijn scheiding ben ik bewust alleenstaande moeder. Met mijn nieuwe partner woon ik nog niet samen. Ik merk dat meer en meer allochtone vrouwen de weg en de moed vinden om uit een slecht huwelijk te stappen. Ben ik blij om.

Ik val op Turkse mannen. Turkse mannen die in Nederland wonen dan wel. Ik vind het leuk dat mijn partner perfect dat gevoel van een dubbele nationaliteit deelt. Iemand met wie ik en Turks en Nederlands kan praten. Al naargelang de stemming. Nee, mijn ouders hebben zich daarin nooit gemoeid. Twee van mijn zwagers zijn trouwens Nederlanders.

Sen is Turks voor ‘jij’. Heel direct, dat is onze stijl. ‘Jij, allochtone vrouw’, wees je bewust van wie je bent. Vrouwen spelen voor de islam een heel belangrijke rol. In het gezin zijn zij de spil. Zij bepalen hoe hun zonen later met vrouwen omgaan. Mijn zoontje ziet een alleenstaande, hard werkende vrouw : ik weet zeker dat hij vrouwen later als zijn gelijke zal beschouwen. Als moeder bepaal je dat.

Het gaat bergaf met de tolerantie in Nederland. Dat voel ik. Dat zie ik. Hoe dat komt ? Omdat we het te goed hebben. Als alles goed gaat, dan beginnen we ons te vervelen. En zoeken we iets. We beginnen op elkaar te zeuren en te vitten. Het is zo’n typisch verschijnsel. Konden we nu maar eens inzien hoe belachelijk het is.

Senay Özdemir (37) is hoofdredactrice van Sen Magazine, de Nederlandse glossy ‘voor de mediterrane vrouw’. Het blad bestaat deze maand twee jaar en verschijnt sinds februari ook in Vlaanderen.

Elke Lahousse en Guinevere Claeys / Foto Charlie De Keersmaecker

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content