2011 WAS HÉT JAAR VAN SELAH SUE. ZE WERD BEKROOND MET DE PRESTIGIEUZE PRIX CONSTANTIN IN FRANKRIJK EN DE EUROPEAN BORDER BREAKERS AWARD. AFGELOPEN WEEKEND MOCHT ZE IN EIGEN LAND OOK DE MIA’S (MUSIC INDUSTRY AWARDS) IN ONTVANGST NEMEN VOOR ALBUM VAN HET JAAR, SOLOARTIEST VROUW EN BEST VERKOCHTE ARTIEST IN BELGIË. EN SAMEN MET DEUS EN THE SUBS ZINGT ZE DE MUSIC FOR LIFESONG.

Selah Sue, amper 22 : een rafelige stem, en een gitaar die één geheel vormt met haar lichaam. Ze is bezeten door muziek en zingt intieme, hartverscheurende ballades. Ze swingt, ze rapt, ze ’toast’ op zijn Jamaicaans, en haalt zulke hoge noten dat je bijna aan walvisgeluiden zou denken. De jonge vrouw uit Leefdaal legde een ongelooflijke weg af sinds haar depressie op dertienjarige leeftijd. Haar video’s op internet katapulteerden haar in een recordtempo naar het sterrendom. Al heeft ze ook al kennisgemaakt met de schaduwkanten van dat bestaan… Maar Sanne Putseys, zoals ze in het echt heet, laat niet over zich heen lopen. Integendeel, ze gaat met reuzenstappen op haar doel af.

De release van uw cd is niet onopgemerkt voorbij gegaan. “Selah ademt muziek”, zo luidde de commentaar van Prince. Wat vindt u daar zelf van ?

Selah Sue : Ik ben natuurlijk blij, geflatteerd. Het is ook allemaal vlug gegaan. ’t Is bijna surrealistisch. Maar eerlijk gezegd, het is nooit mijn droom geweest om beroemd te worden. Wat ik belangrijk vind, is dat de mensen geraakt worden door mijn muziek. Onlangs speelde ik op een concert het nummer Break, een van mijn meest persoonlijke liedjes, en toen zag ik op de eerste rij een meisje huilen… Dat deed me wel iets. Dat soort succes, daar wil ik het voor doen.

U staat heel zelfverzekerd op de scène. Bent u opgegroeid in een artistiek milieu ?

Nee ! Muziek is zelfs vrij laat in mijn leven een rol gaan spelen. Ik ben geboren in een dorp niet zo ver van Brussel. Mijn moeder is verpleegster, mijn vader boekhouder. Als kind droomde ik ervan balletdanseres te worden. Van mijn zes tot mijn twaalf volgde ik lessen klassieke dans. Ik was een heel vrolijk meisje. Maar toen ik dertien was, stortte alles plots in elkaar. Ik vond het leven zinloos en ik zakte weg in een depressie. Ik kreeg paniekaanvallen, identiteitsproblemen, ik voelde me opgesloten in mezelf. Ik vond mezelf waardeloos, lelijk, was wanhopig, zonder te weten waarom. Alles viel me zwaar. Toen hoorde ik dat mijn grootouders ook hadden geleden onder zware depressies. De relatie met mijn moeder, aan wie ik mijn lied Mommy heb opgedragen, was misschien wat te hecht. Ik heb therapie gevolgd, zes jaar lang.

En toen is de muziek in uw leven gekomen ?

Ik was veertien toen ik Lauryn Hill ( ex-zangeres van de Fugees) ontdekte. Wat een schok ! Mijn artiestennaam is geïnspireerd op haar nummer Selah. Dat is een Bijbelse naam die ‘lof en meditatie’ betekent. Ik voelde de drang om een instrument te spelen. Dus ben ik aan het conservatorium gitaarlessen gaan volgen. Ik was erg gepassioneerd en speelde zonder ophouden. Het was bijna een obsessie. Op een bepaald moment stond ik één jaar voor op het programma… Ik begon mijn eigen liedjes te schrijven. Mijn allereerste nummer, Explanations, staat op mijn cd. Zanglessen heb ik nooit gevolgd. Ik heb een absoluut gehoor, maar ik heb geen stembeheersing. Het komt gewoon zoals het komt.

Heeft die passie u geholpen om uit uw depressie te raken ?

Het heeft geholpen om dichter bij mezelf te komen. In mijn liedjes uit ik mijn gevoelens, mijn twijfels… Maar je raakt niet uit een depressie zomaar bij toverslag door de muziek. Het gaat nu goed met me, maar om de drie maanden ga ik nog wel naar mijn psycholoog. Ik was trouwens goed op weg om zelf psychologe te worden. Ik studeerde psychologie aan de universiteit. Maar op mijn twintigste ben ik ermee gestopt.

U was al succesvol vóór uw eerste cd verscheen. In 2009 werden uw liedjes al bejubeld door duizenden mensen op het internet, onder meer door Moby en Prince.

Ik had nooit gedacht dat zingen echt mijn beroep zou worden. Ik zette mijn composities op MySpace, omdat ik iets wilde delen. In 2007 trad ik op in een bar. En toen bleek dat Milow daar aanwezig was. Hij vroeg me voor het voorprogramma van zijn Europese tour. Ik heb toen vlug tien liedjes geschreven, in enkele maanden tijd ! Op een podium staan heeft me nooit afgeschrikt, maar ik was wel bang om samen met andere muzikanten op te treden. Gelukkig was mijn nieuwsgierigheid sterker dan mijn angst. Nieuwsgierigheid is mijn drijfveer. Ik wil me ook niet opsluiten in één stijl, vandaar dat mijn muziek zo gedestructureerd is. Ik kan in één nummer overschakelen van funk naar ragga, van hiphop naar elektro, van een feestambiance met pompende beats naar een intieme sfeer. En dat viel blijkbaar in de smaak bij Patrice, die mijn album heeft geproduceerd, en bij Ben l’Oncle Soul, die een nummer zingt. Maar ook bij Moby en Prince.

Prince inviteerde u zelfs tijdens het eerste deel van zijn concert in Antwerpen, in november 2010.

Ongelooflijk ! We hebben een uur met elkaar gepraat. Hij vertelde dat hij me van nabij volgt. En hij heeft me ook goede raad gegeven : ‘Vertrouw alleen op jezelf. Wees je eigen baas. Laat je nooit meeslepen door de wetten van de markt…’ Ik heb hem nog gevraagd of ik niet wat aan mijn gitaarspel moest werken. Weet je wat hij zei ? ‘Nee, je moet alleen de basisakkoorden kennen.’ Waarna hij zijn gitaar nam en een mi-mineur speelde op wel zeven verschillende manieren ! ( lacht) Ik was zo enthousiast dat ik ‘fuck !’ zei. Dat stoorde hem. ‘Als je zulke woorden gebruikt, gaat al je haar uitvallen !’ bromde hij. We hebben nog contact. Misschien zorgt hij wel voor een verrassing op mijn volgende cd.

U speelt 200 concerten per jaar en op de scène barst u van de energie. Hoe houdt u dat vol ?

Ik ken mijn grenzen. Deze zomer had ik soms vijf concerten op een rij in één week, de ‘promo’ niet meegerekend. Op een dag stond ik op met koorts, stressy en zonder stem. Ik had een hematoom in mijn keel. Overbelasting. Het is weggegaan, maar toen begreep ik dat ik wat gas terug moest nemen. Toen Amy Winehouse gestorven is, heb ik voor haar gezongen : ik weet wat ze heeft meegemaakt. Daarom blijf ik trouw aan de dingen die voor mij van tel zijn : mijn familie, mijn dorp – waar ik nog altijd woon, mijn groep met allemaal Belgische muzikanten, waaronder mijn lief… Iemand heeft eens over mij gezegd : ‘Selah Sue is een ruwe diamant. Ze moet alleen nog geslepen worden.’ Daar ben ik het absoluut niet mee eens ! Ik zal nooit gepolijst zijn. Ik blijf bestaan uit oneffenheden.

Make-up Houda Remita voor Dior

Haar Javier Palacio

Fotografieassistent Daniel Beres

Stylingassistent Joanna Kalinski

Logistiek Ghislaine Peraria

Verkoopsinfo: p.89

DOOR PAOLA GENONE M.M.V. ELLEN DE WOLF – PRODUCTIE VIRGINIE BENARROCH

“TOEN AMY WINEHOUSE GESTORVEN IS, HEB IK VOOR HAAR GEZONGEN : IK WEET WAT ZE HEEFT MEEGEMAAKT. DAAROM BLIJF IK TROUW AAN DE DINGEN DIE VOOR MIJ VAN TEL ZIJN : MIJN FAMILIE, MIJN DORP, MIJN GROEP.”

“EERLIJK, HET IS NOOIT MIJN DROOM GEWEEST OM BEROEMD TE WORDEN. WAT IK BELANGRIJK VIND, IS DAT DE MENSEN GERAAKT WORDEN DOOR MIJN MUZIEK.”

“IK HEB NOG CONTACT MET PRINCE. MISSCHIEN ZORGT HIJ WEL VOOR EEN VERRASSING OP MIJN VOLGENDE CD.”