Indien u bij het lezen van de woorden Viagra en Monica geneigd zou zijn dit weekblad prompt de verste kamerhoek in te keilen, dan kunnen we u geen ongelijk geven. Zo stilletjes aan beginnen die twee begrippen ook onze strot uit te komen. Geen idee hoe lang de media-gekte nog zal duren, maar ten langen leste geraakt een mens toch overgesatureerd van dit soort ‘informatie’, niet?

De voorbije maanden kon je geen televisie- of radiotoestel aanzetten, geen krant openslaan, geen website raadplegen of Viagra dan wel Monica – soms beiden – kwamen onze aandacht opeisen. Ook wie niet voyeuristisch of sensationeel is ingesteld maar gewoon de actualiteit wilde volgen, ontkwam er niet aan. Nu hebben beide fenomenen uiteraard nieuwswaarde maar trop is te veel. Zo kon je op één avond bijna gelijktijdig op drie zenders – France 2, BBC 2 en TV 1 – de vacuümpomp aan het werk zien, terwijl enkele maanden geleden nauwelijks iemand wist dat dit toestel bestond, laat staan gezien had hoe het in praktijk functioneerde. Tijdens de dagen waarop het Starr-rapport of de Clinton-tape werden vrijgegeven, was er uiteraard geen ontkomen aan: terwijl je ’s ochtends je tanden stond te poetsen of ’s avonds op het weerbericht zat te wachten, werd je bijna gedwongen stil te staan bij het beeld van een president die zich telefonerend oraal liet bevredigen. Nogmaals, enough is enough.

Wij hier bij Weekend Knack, dachten dat zo’n laatste paginaatje wel volstond om af en toe wat over seksualiteit en relaties te berichten. Ho maar. Tegenwoordig heb je de cover en vele pagina’s binnenin, massa’s uren zendtijd en verslaggevers ter plaatse nodig om de ups and downs van het fenomeen te belichten. Seks is overal.

Opmerkelijk is dat zowel Viagra als Monica wereldwijd massaal geslikt worden. In eigen land waren we echter nog niet helemaal bekomen van het kokhalzen bij het lezen van alle verhalen die ons in de nasleep van de affaire Dutroux werden voorgeschoteld, toen we Viagra en Clinton al kregen opgelepeld. Van het doorbreken van taboes zijn we een groot voorstander, maar het risico bestaat dat een mens op deze manier behalve gesatureerd, ook nog gedegouteerd zou geraken. En dat kan de bedoeling toch niet zijn.

In de Britse zondagskrant The Observer werd onlangs de vrees uitgesproken dat als we ons met deze intensiteit met seks blijven bezighouden, we er nog ziek zullen van worden. Want als gevolg van die alomtegenwoordige berichtgeving is seks natuurlijk hét gespreksonderwerp van de dag. “Iedereen praat erover, met luide stem en in onsmakelijke details”, aldus The Observer. “Mensen praten tegenwoordig met evenveel gemak over ‘neuken’ als over boodschappen doen.”

De krant herinnert eraan dat eens, heel lang geleden, de strijd tegen het HIV-virus ertoe bijdroeg dat de mensen openlijker over seksualiteit gingen praten. Informatiecampagnes waren noodzakelijk om het probleem onverbloemd aan te pakken. Zo werd het mogelijk om zonder blozen over condooms te praten. En dat was nodig. Maar inmiddels zijn we in een stadium beland waarin uitdrukkingen als een blow job ons rond de oren vliegen en men nog nauwelijks in het openbaar een sigaar durft op te steken. Het ene individu kan daar al meer last van hebben dan een ander, maar toch zal deze evolutie niet zonder gevolgen blijven. Reclamemakers zitten bijvoorbeeld al enige tijd met de handen in het haar. Wie denkt met een halfnaakt meisje nog een auto te kunnen verkopen, vergist zich. Daar is vandaag meer creativiteit voor nodig. Zie de oesters in de advertentie van Renault Clio. Ook de uitgevers beginnen te knarsetanden. Wanneer je overal om je heen seks ziet, heeft een bedscène in een roman geen enkele aantrekkingskracht meer. Volgens de Britse uitgever Auberon Waugh worden auteurs dan ook niet langer aangespoord om wat seks in hun boeken te stoppen om de verkoop te stimuleren. Ze beseffen dat dat tijdverlies is want niemand krijgt daar nog rooie oortjes van.

Romanschrijfster Alice Thomas Ellis is zelfs van mening dat de Clinton-berichtgeving een ramp is voor auteurs. “Het mogelijke schokeffect dat een seksscène vroeger kon hebben, is nu door de oververzadiging van het publiek voorgoed voorbij.” Daarnaast vraagt ze zich af of er ooit nog een auteur in staat zal zijn de absurditeit van het Clinton-verhaal te evenaren.

Voor praatprogramma’s blijven de evenementen vooralsnog gesneden koek. Terwijl we voor de zoveelste keer zien hoe Monica in of uit een auto stapt, mag elke bekende of onbekende studiogast proberen een zinnige commentaar bij het beeld te formuleren – ook al zijn onze gedachten blijven hangen bij een welving hier, een mondbeweging daar.

Terwijl we voor de zoveelste keer een deskundige de voor- en nadelen van het blauwe pilletje horen toelichten, mag een bij voorkeur oudere man vertellen hoe het zo ver is gekomen.

Heeft dit alles nog iets met ‘bespreekbaarheid’ te maken? Of zijn we het ‘banaliseren’ al lang voorbij?

Jo Blommaert Tekening / Sandra Schrevens

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content