Een ‘goede’ Barbourjas heeft al wat afgezien, sleet draagt bij tot de stoere outdoorlook. Het kledingmerk profileert zich dan ook liever als streekproduct dan als mode.

Barbour ademt Engeland. Het bedrijf heeft zijn hoofdkwartier in South Shields, vlak bij Newcastle, in het noorden. De gebouwen dateren van 1981. Het complex telt, naast ateliers, kantoren, showrooms en een departement herstellingen, ook een bescheiden bedrijfsrestaurant (driehoekige sandwiches met chips op een plastic bordje) en een ruime fabriekswinkel.

Barbour is in 1894 opgericht op het marktplein van South Shields, vlak bij het water. John Barbour, een uitgeweken Schot, begon in de havenstad een kledingbedrijf voor vissers en matrozen. “De geschiedenis van Barbour heeft in feite niets te maken met mode”, zegt Ian Bergin, hoofd van het mannendepartement. “Aan de basis van het bedrijf ligt een streekproduct. Te vergelijken met Italiaanse parmaham, of jullie trappistenbier.”

Newcastle ligt aan de monding van een rivier, de Tyne. In de negentiende eeuw was de streek een belangrijk industriegebied, met koolmijnen, staalfabrieken, een grote haven. “De spoorweg is hier vlakbij uitgevonden, Stephenson had zijn ateliers in de buurt. Toen John Barbour uit Schotland kwam afgezakt om in Newcastle fortuin te maken, specialiseerde hij zich in beschermende kledij voor vissers. Die smeerden traditioneel hun kleren in met visolie of petroleumslijk. John Barbour experimenteerde met was. Hij doopte katoen in was en ontwikkelde zo het eerste technische materiaal.”

“In 2011 maken we nog praktisch hetzelfde product als in 1894. De snit van een aantal van onze jassen is al vijftig, zestig jaar dezelfde. Het mooie van gewaxt katoen zijn de imperfecties. Het materiaal veroudert mooi, te vergelijken met jeans. Het krijgt een patina. Het adapteert zich aan je lichaam. Gewaxt katoen is, met een Japanse term, wabi sabi : schoonheid door imperfectie.” Barbouradepten gaan soms ver om hun nieuwe jassen er iets afgeleefder te doen uitzien. Ze rijden erover met een tractor, rollen ermee in de modder, of laten hun hond er enkele weken op slapen. De wasmachine, zegt men bij Barbour, is géén goed idee : was verdraagt geen zeep.

BURBERRY VOOR HET VOLK

Het bedrijf is nog steeds familiebezit. In tegenstelling tot Burberry, waarvan de vroege geschiedenis vergelijkbaar is met die van Barbour, maar dat een heel andere weg heeft gevolgd (resoluut in de richting van de luxe, terwijl Barbour veel minder elitair is gebleven). Met chairman Dame Margaret is op dit moment de vijfde generatie Barbours aan de macht. Haar dochter, Helen Barbour, draagt de titel van vice-chairman.

Het label is zijn oorspronkelijke missie min of meer trouw gebleven : het maakt nog steeds functionele, beschermende kledij. In de showroom van South Shields blijft er een hoekje gereserveerd voor de klassiekers van het merk, populair bij boeren, jagers, plattelandsadel, veldwerkers. Maar ook bij eenentwintigste-eeuwse mods, genre Kate Moss in Barbour en Wellingtons op de festivalweide van Glastonbury. De winkelstraten worden bevoorraad met spul uit een aangenaam geprijsde zogeheten ‘lifestylecollectie’. Maar daarnaast heeft het merk ook een kleine, fijne ontwerperslijn, Beacon Heritage, getekend met oog voor detail door de Japanner Tokihito Yoshida.

Er is nog een ander, veeleer recent initiatief waarin veel energie wordt geïnvesteerd : een capsulecollectie die niet alleen is geïnspireerd door Steve McQueen, maar ook naar de acteur is genoemd. McQueen droeg Barbour voor zijn deelname aan de International Six Days Trial-motorwedstrijd in Oost-Duitsland in 1964 (zoals nagenoeg alle deelnemers aan de race in die periode, om maar te zeggen dat de keuze van McQueen voor Barbour nu ook geen enorm grote verrassing was). De International, zoals het bikerjasje intussen is gedoopt, viert dit jaar zijn vijfenzeventigste verjaardag. De eerste incarnatie, toen al voor motorrijders, was een donkergroene overall, de A1, die later onder meer geadapteerd werd, met afzonderlijke broek en jasje, voor het personeel op de onderzeeërs van het Britse leger. (Steve McQueen en Beacon Heritage zijn mannencollecties, Barbour heeft ook een aantal kleinere damescollecties).

HERSTELDIENST

In South Shields worden elke week zo’n drieduizend klassieke wax jackets gemaakt. Elke machinist levert per week zo’n vijfentwintig jassen af. Het duurt één à anderhalf uur, al naargelang het model, om een jas af te werken.

De mensen van Barbour zijn terecht trots op hun customer service, een departement reparaties, waar een team van tien mensen duizenden jassen per jaar herstelt. Een bewijs dat nogal wat klanten écht gehecht zijn aan hun kledingstuk (of om een leuze van de diamantindustrie te lenen : A Barbour is forever). De afdeling wordt geleid door Jean Kershaw, die er al 27 jaar aan de slag is : “Sommige jassen krijgen een nieuwe laag wax, andere nieuwe mouwen. We proberen te doen wat de klant vraagt. Als we echt geen oplossing hebben, proberen we alternatief voor te stellen. Soms is een jas gewoon té versleten, of bestaat een materiaal niet meer. Maar dat gebeurt vrij zelden.” Het opnieuw waxen van een jas duurt ongeveer een kwartier. Hij wordt daarvoor op een hete plaat gelegd, en ingesmeerd met gesmolten was uit een ketel.

“We krijgen de pakjes per post of per koerierdienst”, vervolgt Kershaw. “Elke levering wordt afzonderlijk geopend en geïnventariseerd. Soms zit er één jas in zo’n pak, soms honderd tegelijk. Je weet ’s ochtends nooit wat je die dag te zien zult krijgen. We kijken altijd of de zakken wel leeg zijn. Je vindt van alles : identiteitskaarten en ringen, mobiele telefoons uit Frankrijk, whiskyflacons en ondergoed, liefdesbrieven en bankbiljetten. We vragen klanten om ons alleen propere stukken te bezorgen, maar dat is lang niet altijd het geval. Sommige jassen zitten onder de modder. Die van échte boeren stinken wel eens. Als het echt niet te harden is sturen we zo’n pakket terug. Vorig jaar zijn er dertienduizend stuks door onze handen gegaan. Dit jaar zullen we dat cijfer zeker overtreffen. September is voor ons doorgaans de drukste maand. Het wordt al wat frisser, en dan denken veel mensen : laat ik mijn jas maar herstellen voor het écht koud wordt.”

De klantendienst van Kershaw voedt tegelijk ook de archieven : een aantal van de zeldzaamste stukken in de collectie van het bedrijf is door dat team gevonden. De oudste Barbour in huis dateert van 1910, en kreeg de bijnaam Uncle Harry’s coat.

Info: www.barbour.com

DOOR JESSE BROUNS

Voor de afgeleefde look rollen sommige Barbouradepten hun jas in de modder of rijden er met de tractor over.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content