Ze vraagt mij nu vaak om het nieuws af te zetten, als wij onderweg zijn met de auto. Zij wil niet horen dat er op plekken in de wereld weer mensen zijn verbrand, verkracht, verdronken, gedood of anderszins geroosterd – soms door het noodlot, maar minstens even vaak door andere mensen, in naam van hun goedertieren god of gewoon omdat zij er plezier in scheppen.

Ik begrijp haar goed als zij mij vraagt om het nieuws af te zetten. Mij overvalt dan een doffe schaamte voor die dingen uit mijn volwassen wereld die doorsijpelen naar de hare, waar het ongerepter is en mooier. Wie ben ik om haar de les te spellen ? Ik heb haar weinig aan te bieden dat nog eerlijk is en zuiver, in die samenleving van mij waarin wij zelfs de kinderen met rommel corrumperen. Made in China, staat er op de schouderbladen van een van haar poppen, voorzien van het soort wespentaille dat een echte vrouw doormidden zou doen kraken. Ik wou dat ik haar de wereld kon schenken die je alleen nog vindt in de reclame, bijvoorbeeld op melkkartons van het merk Joyvalle, die ik louter daarom al eens aanschaf : voor dat vogeltje dat naïef de lucht doorklieft, boven een landschap waarin een riviertje meandert in het licht van de opkomende zon.

In werkelijkheid heb je tegenwoordig vaker een gevoel van zonsondergang. “Misschien ben ik te pessimistisch,” schrijft een lezer mij recht uit het hart, “maar het doet me allemaal nogal sterk denken aan de laatste jaren van alle beschavingen, namelijk de rijken worden rijker, de armen armer, volksverhuizingen, ontsporingen op alle gebieden en politici die dweilen terwijl de kranen blijven stromen die ze zelf hebben opengezet. Brood en spelen als een tijdelijk middel om de massa kalm te houden (cf. de huidige beerput van topsport) en verder de illusie hoog houden dat alles onder controle is.”

Het zijn dingen die je zelf al hebt gedacht maar niet wilde denken, vanuit het dogma dat je positief moet blijven omdat anders alles is verloren. Er is geen oorlog, toch niet bij ons – voor zover bij ons nog bestaat, want de meest nabije vluchteling uit het Midden-Oosten is slechts een muurtje van één baksteen dik van mij verwijderd. We leven in de minst stabiele tijd sinds ik ben geboren, maar niemand lijkt daar hinder van te ondervinden, tenzij misschien binnenskamers, waar ook het alcoholisme en de eenzaamheid sluimeren.

Phoney war, drôle de guerre of schemeroorlog : zo noemen ze de vreemde periode voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog waarin nauwelijks militaire actie aan het westelijk front werd ondernomen. Soms krijg je de indruk dat wij nu in een soortgelijke toestand zijn verwikkeld, met onze Grexit en Brexit, bootvluchtelingen, de tax shift die een running gag wordt en veertig nieuwe kernkoppen die op onze hoofden gericht zijn. Mocht dat alles per toeval opgelost geraken, dan wacht onze kinderen aan de horizon het geduldige spook van de klimaatopwarming.

Zo vertel ik dat natuurlijk niet aan mijn dochter. Wij houden er de moed in, oefenen maaltafels en lezen de belevenissen van Jommeke, woonachtig in de Hemelstraat in Zonnedorp, in een decor dat van een melkkarton lijkt weggelopen. Het is opmerkelijk hoe onverstoorbaar het leven intussen doorkachelt, alsof het wereldnieuws slechts een spannende film is die je naar believen op pauze kunt zetten. Dreiging is de soundtrack van deze tijd ; het bedreigendste is wellicht dat wij de dreiging gewoon worden.

Acht maal negen is tweeënzeventig. Soms snak ik naar de boswegen van mijn jeugd, toen we geloofden in de Hulk, ruimteschepen, anti- biotica en sociale zekerheid.

jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders

Wij houden er de moed in, oefenen maaltafels en lezen de belevenissen van Jommeke, woonachtig in de Hemelstraat in Zonnedorp