Verborgen achter de winkels van Broadway zitten de Vaccaro’s veilig in hun witte wereld. In de loft kan volop geleefd en gespeeld worden, er is zelfs plaats voor een partijtje taekwondo.

In New York staan geen huizen zoals wij ze kennen met de gebruikelijke kamerindeling, een voor- en achterdeur en een ommuurde tuin. Maar lofts zijn er in overvloed, zowel in het hippe SoHo, het kunstzinnige Chelsea, het designminnende Tribeca en het historische Greenwich Village. Die voormalige opslagruimten, ateliers en pakhuizen met vaak gigantische afmetingen hebben hun functie als bedrijfsruimte verloren. Ze beleven nu een tweede jeugd. Veel New Yorkers kopen ze om te verbouwen tot appartement, loft of penthouse. Die mensen krijgen telkens weer de unieke kans om een grote, neutrale ruimte volledig naar eigen behoefte en smaak in te vullen. En dat er geƫxperimenteerd wordt, blijkt onder meer uit de stapels recentelijk uitgegeven loftboeken.

Soms herinneren stalen kolommen, fabrieksramen of industriĆ«le materialen nog aan het verleden. Maar vaak zijn de vrije ruimten zĆ³ anoniem dat de architect alle vrijheid heeft om zijn stempel te drukken. Zo’n project is de loft van Nick en Claire Vaccaro, letterlijk ingeklemd ligt tussen Broadway en Lafayette Street. Ze wensten een ” democratic Zen palace with an simplistic approach” en klopten aan bij de van oorsprong Duitse architect Thomas Leeser. Hij bedacht samen met hen een multifunctionele, witte loft.

Dat de loft echt verborgen ligt merken we als op Broadway tussen allerlei mode- en elektronicawinkels de voordeur van het complex zoeken. Gelukkig is het huisnummer boven de deur extra groot. Het aantal deurbellen verraadt dat veel appartementen deze straatdeur delen. Op de afgesproken verdieping verwachten we meteen iemand bij de lift, maar we kijken links en rechts in lange kale grijze gangen. In de verte horen we een deur openen en vermoeden we de stem van Nick Vaccaro. Onze wandeling door de smalle en hoge gangen lijkt meer een tochtje door een labyrint, bij elke hoek verwacht je telkens weer dat eindpunt vlakbij is. We worden ontvangen door Nick en zijn zoon Sascha die zich vandaag ziek gemeld heeft op school. Natuurlijk was hij nieuwsgierig naar wat er vandaag zou gebeuren en een lichte koorts was voldoende om hem thuis te laten blijven.

Later die dag bewijst hij ons nog een extra dienst als hij samen met zijn vader het multifunctionele van de witte loft demonstreert met een wedstrijdje taekwondo tussen vader en zoon. “Je ziet het, de kinderen hebben een grote inbreng gehad bij het ontwerpen van de loft, ook voor hen moest het een omgeving worden waar zij zich prettig konden voelen”, begint Nick zijn verhaal. “Dat verstonden we onder het begrip democratic in de opdracht voor Thomas Leeser.”

De eerste blik op het interieur toont alleen een lange rechthoekige witte ruimte met een hoogte van vier meter. Aan de linkerkant een grote glaspartij, verhuld achter witte gordijnen, die uitzicht geeft op een grote parkeerplaats. Door een kleine sleuf tussen de gebouwen zie het voorbijrazende verkeer van Lafayette Street. “Het klinkt raar als je de ingeklemde ligging beschrijft, maar deze ruimte blijkt ideaal voor ons. Vroeger leefden we in de Lower East Side bij Avenue A en we stonden op het punt om een hoekappartement met twee slaapkamers te kopen op Broadway. Maar die locatie was zeer duur en de geluidsoverlast van Broadway was er te veel aan. Hier zitten we beter beschut. De makelaar stelde toen voor om een lege loftruimte te zoeken. Met het prijsverschil konden we aan de verbouwing beginnen. Toen we dit zagen, hebben we meteen toegehapt.”

“Via de school van Sascha kwamen in contact met Thomas Leeser, onze en zijn kinderen waren bevriend met elkaar. We zijn gestart van de duidelijk afgelijnde ideeĆ«n die Claire en ik hadden.”

Intussen is Thomas Leeser zelf erbij gekomen : “Claire en Nick vonden mijn gerealiseerde interieurprojecten ontypisch voor New York, maar ze sloten wel aan bij wat zij voor ogen hadden. In die brainstorm is ook de bestaande situatie aan de orde gekomen. Dat was voor mij een van de belangrijkste gegevens omdat het de constructieve uitgangspunten bepaalde voor mijn ontwerp. De oorspronkelijke ingang van de loft zat op de kopse kant, waardoor er veel geloop zou zijn bij de grote ramen, daarom verplaatsten we de entree naar de zijkant. Op die manier kom je midden in de loft binnen en dat is beter. Daarbij werd de loft door een kolommenrij in twee- en gedeeld en het had twee kleinere entresols, bijna zonder stahoogte. Tevens had het een bewerkt plafond, zoals je hier zo vaak ziet in de stad.”

“Het plafond is nu gladgestreken en voor de entresols heb ik een totaal nieuw ontwerp gemaakt. Ik heb die luifelconstructie bedacht die veel functies herbergt. In de achterwand zitten alle bergingen. Het zijn apothekerskasten geworden die uitschuiven, zodat de ruimte optimaal benut kan worden. Rechts daarvan kwam de keuken. Door de luifel heeft die plek iets intiems, de hoogte is teruggebracht tot mensenmaat. Boven op de luifel kwam het slaapgedeelte van Nick, Claire, Sascha en Milo. Vooraf wist ik al dat ze geen afgescheiden kamers wilden. De transparante, kunststoffen boekenkasten bieden nu in beperkte mate privacy.”

“Vanaf de trap gezien liggen Nick en Claire het eerst op de verdieping, dan een kinderafdeling voor Milo en Sascha en als laatste een kleine tv- en speelkamer. Omdat we in de vier meter hoge ruimte geen stahoogte overhielden voor de slaapvertrekken verlaagde ik het loopgebied. Daardoor loop je zonder problemen onder alle leidingen en constructiebalken.”

Tot in het kleinste detail is de nieuwe ruimtestructuur uitgevoerd. Daarin schuilt ook de finesse van dit interieurontwerp : de kleine bochten in het plafond, zodat het vloeiend van laag naar hoog loopt, maar ook de keuze voor lichtglanzende oppervlakken, zodat het weinige daglicht spiegelend en reflecterend tot ver in de ruimte doordringt.

De twee badkamers die Claire en Nick hadden gevraagd, zijn ook de enige ruimten die met een deur kunnen worden afgesloten. De totale openheid van deze loft weerspiegelt het sociale, het hechte dat dit gezin typeert. De kinderen zien deze loft als hun eigen wereld en de ouders geven hun, letterlijk en figuurlijk, alle speelruimte.

Aan het einde van de middag komt Claire, boekontwerpster van beroep, binnen met zoon Milo. “Ik ben zo verrast door het ontwerp van Thomas, zo verrast dat dit ontwerp zo goed functioneert als een huis, een huis voor ons, maar ook voor de kinderen.” Sascha overloopt enthousiast de dag en vertelt haar over de demonstratie taekwondo. “Dat was echt super !” Hij maakt haar blij Ć©n trots, dat vertelt haar glimlach en knipoog overduidelijk.

Marc Heldens

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content