KOEN FILLET

Koen Fillet / Linda Asselbergs

Vandaag is het De Laatste Dag, Linda. Morgen heb ik vakantie. Er moet dus worden opgeruimd. Ik doe dat niet graag. ’s Morgens je bed opmaken, dat is toch een beetje zoals de veters van je schoenen strikken nadat je die hebt uitgedaan. Maar goed, ik durf mijn collega’s niet achterlaten met uitzicht op een papieren berglandschap. Het is al erg genoeg dat zij moeten voortwerken terwijl ik in een hangmat lig.

Sommigen deinzen terug als ze mijn stapels zien. Ze waarschuwen mij dat ik een veiligheidshelm moet dragen. Ze noemen het wanorde, maar ze vergissen zich. In mijn zootje verbergt zich een logica die de toevallige passant volledig ontgaat. Niet de logica van de archiefkast, dat geef ik toe. Voor mij geen alfabetische rangschikking en geen labeltjes met kleurencodes. In mijn rommel verschuilt zich de orde van het leven. De paperassen die ik vaak nodig heb, liggen het dichtst bij. Het lijkt me tijdverlies om die telkens weer in een mapje op te bergen. Onbelangrijke formulieren komen onderaan de stapels terecht, het dringende werk bovenaan. Ik moet daar geen moeite voor doen, dat gebeurt vanzelf. Alsof een natuurwet ervoor zorgt. En ja, soms loopt het mis, soms moet ik zoeken. Maar dat is niet erg, ik stuit dan op onverwachte,uiterst interessante dingen die me op ideeƫn brengen. Aan een clean desk zou ik er nooit zijn opgekomen.

Ooit heb ik een sciencefictionfilm gezien waarin een nogal atypisch ruimtetuig voorkwam. Doorgaans verplaatsen marsmannen zich in aseptische hightechtoestellen, maar in dit geval hadden de scenaristen er een onoverzichtelijke varkensstal van gemaakt. Daar hadden ze een dwingende reden voor : buitenaardsen hebben geen behoefte aan orde, Linda. Ze zijn zo superintelligent dat ze zich precies herinneren waar alles ligt. Sinds die film weet ik : orde is voor de dommen. Albert Einstein vond dat ook. Notoir sloddervos. “Als een rommelig bureau wijst op rommelig denken,” heeft hij ooit hardop gevraagd, “waarop wijst dan een leeg bureau ?” Wanorde is onze natuurlijke staat, Linda. Wie opruimt, wordt minder mens.

Alexander Fleming ging op vakantie en had op zijn Laatste Dag het laboratorium niet opgeruimd. Toen hij terugkwam, vond hij in een la een paar beschimmelde boterhammetjes. Die schimmel bleek penicilline te produceren. Rommel kan een Nobelprijs opleveren.

(www.koenfillet.be)

Linda asselbergs

Echt gebeurd, Koen : een Amerikaan belde de politie om de verdwijning van zijn 62-jarige echtgenote aan te geven. In de echtelijke woning troffen de agenten een onbeschrijfelijke bende aan : stapels en stapels kleren, serviesgoed, kapotte huishoudtoestellen, boeken en kranten. En jawel, hoor, na 10 uur delven kwam de vermiste boven water : gestikt in een lawine van rommel, in haar zoektocht naar een oud telefoonrepertorium. Niet dat het bij mij zo erg gesteld is, maar toen ik het berichtje las, nam ik me toch voor om snel weer eens een expeditie naar het containerpark te ondernemen.

Dingen vergaren zit in onze genen, Koen. Als je een eekhoorn bent in een land met barre winters, hangt je leven ervan af. Maar goed, ik ben geen eekhoorn, en in Antwerpen-Kiel dreigt niet meteen hongersnood de zeldzame keren dat het sneeuwt. En toch kan ik ‘m niet weggooien, die pot ingemaakte artisjokken. Gekregen tijdens een persreis naar Toscane in 2001, zodat geredelijk aangenomen kan worden dat de versheidsdatum intussen overschreden is. Maar ik krijg die pot niet open, Koen, en mocht ik hem open krijgen, zou de inhoud waarschijnlijk verschrikkelijk stinken. Wat moet ik er dan mee ? In het toilet, in de gft-zak ? Daarom blijft die pot artisjokken waar hij is, ze zullen hem samen met mij moeten begraven.

Wat nog niet verklaart waarom er op mijn bureau dertig balpennen liggen waarvan de helft niet schrijft. Of waarom er onder mijn aanrecht doorlopend minstens vier pakjes schuursponsjes aanwezig zijn. Niet dat ik zo’n vurige pannenschrobber ben. Op het gevaar af voortaan als volslagen bonkers te boek te staan : ik heb iets met schuursponsjes. Loop ik met mijn winkelkar langs de rekken van de Aldi – de verminderde koopkracht, nietwaar – dan belandt er vaker dan niet zo’n pakje in. Het kost niks, het bederft niet en een mens kan dat altijd gebruiken. Er bestaat een verklaring voor, Koen. Bij normale mensen zorgt een neurologische evenwichtsoefening ervoor dat je op tijd stopt met verzamelen. Maar o wee als er iets misloopt in de prefontale regio van de hersenen : proeven wijzen uit dat een eekhoorn dan zeer toepasselijk nuts wordt. Die veiligheidshelm van jou is dus nog niet zo’n slecht idee. Vreemd genoeg ben ik ooit een Engelse dichter tegengekomen die krĆ©k dezelfde afwijking had als ik. Helaas was hij al bezet, anders hadden we nog lang en gelukkig kunnen leven en samen vele schuursponsjes krijgen.

In deze tweewekelijkse brievencolumn buigen Linda

Asselbergs van Weekend Knack en Radio 1-journalist Koen Fillet zich over prangende kwesties.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content