Alleen op de wereld

Liters koffie. Verse soep. En iets stevigers zo nu en dan. Dat houdt ons alert tijdens een nachtje filmen. Als regieassistente ben ik af en toe op de been ’s nachts. Om buitenopnames te maken of te filmen op plaatsen waar je overdag niet kan komen.

Die nachtelijke sessies blijven lang in je kleren hangen, maar ik hou er wel van. Het heeft iets romantisch, met je ploeg ’s nachts ergens neerstrijken en er je tenten opzetten. Het waanzinnige gevoel alleen te zijn op de wereld. Geen lawaai, geen geruis. Een eindeloze stilte, enkel doorbroken door het opwindende gekwetter van vogels of het gekwaak van kikkers die door die nachtelijke bedrijvigheid al even goed het noorden kwijt zijn als wij.

Natuurlijk loopt er wel eens iemand chagrijnig rond, vooral tegen de ochtend, wanneer iedereen op zijn tandvlees zit. Maar er wordt vooral veel gezeverd. Het is warm werken in zo’n ploeg, we delen een Vlaams-trekpaardgevoel. De strafste verhalen komen ’s nachts naar boven. Het knuffelgehalte ligt ook hoger. Lachen en vechten tegen de slaap. En doorgaan, tot een betoverende zonsopgang de magie van de nacht verbreekt.

Het meest bizarre gevoel? De file ’s morgens op de terugweg. Iedereen stapvoets een nieuwe werkdag tegemoet. En jij naar huis. Naar je lekker warme bed.

Freya Van Droogenbroeck

Brok geweld

Het gebeurt ’s avonds, alleen en in de fauteuil. Geen volk erbij, gedimd licht, geen muziek, geen tv. Whisky is een beetje een minnares, iets geils dat de beide voeten in de grond duwt. Elke avond. De ruwe kracht van de alcohol, de rokerigheid en de aroma’s zoeken de confrontatie, in de neus, de mond en het lijf. Er is geen plaats voor subtiele verleiding, de charme is bruut, momentaan en hevig. Graan, hout, appel, perzik, boter, rook, gedroogde kruiden en peat, turf. Soms de zee. Er is weinig beschaving mee gemoeid. Het zijn recht-voor-de-raap-aroma’s die samen de whisky complex maken, maar die hem nooit zijn ruw karakter doen verliezen. Ze maken het wit van de tanden bloot. ” To taste whisky is like running naked through a field”, zei een vrouw me toen ze bevallig van haar glas nipte. Whisky maakt de drinker geil, altijd. Geil naar het lijf, geil naar het leven. Hoe hij zich over het lichaam verspreidt, dierlijk en zonder omwegen. Het moet niet zo complex en verfijnd. Zo’n brok geweld doet deugd voor het slapengaan. Het schept een band tussen een man en zijn drank, een band van grond en vlees. Rood vlees.

Filip Verheyden

Suggestie: Highland Park 18 Years, afkomstig van de Schotse Orkney Islands.

Vlucht

Bachs Cello-suites kunnen altijd. Voor de Nocturnes van Chopin moet het minstens schemeren. En voor het donker bewaar ik Schuberts liederen, duister maar ook vrolijk, weemoedig en toch weer opgewekt.

Het thema van de nacht neemt een prominente plaats in bij deze Weense romanticus pur sang. Fischer-Dieskau heeft alle liederen gezongen die een mannenstem mag zingen, meer dan zeshonderd parels verschenen recentelijk in de Engelse Hyperion-editie. Zo’n 25 Lieder verwijzen in de titel naar de nacht, andere gaan over slaap en droom, schemering, maan en sterren, de afwezige geliefde, avondrood of de nakende dood. Een wiegelied, serenades, klaagliederen of hymnes, de drie Rochlitz Lieder opus 81 of de ballade Die Nacht uit de Ossian-cyclus.

Met de gedichten van de Duitse romantiek was het voor Schubert niet moeilijk om geschikte verzen te vinden voor alle subtiele stemmingen van zijn gemoed. Wat klinkt de Nachthymne op tekst van Novalis meesterlijk: “Ich lebe bei Tage… und sterbe die Nächte”. De nacht als het betere leven, een vlucht uit de ellende van het dagelijks leven. Hoe betoverend is Nacht und Träume, hoe aangrijpend toont Schubert zijn eenzaamheid in Abendstern, een tweespraak tussen mens en ster: ” Ich bin der Liebe treuer Stern, / sie halten sich von Liebe fern“. Weinig woorden, grote muziek.

Mark Gielen

Broederschap

Well, it’s a marvelous night for a Moondance

With the stars up above in your eyes

A fantabulous night to make romance

‘Neath the cover of October skies

( Moondance, Van Morrison)

Als we in onze oude Ford de zandweg bereiken, doven we de koplampen. Nu gaan we nog sneller de bocht in. Aan de bosrand zet mijn broer de motor af. Hij wil de radio nog wat luider. Dit is het moment van perfecte harmonie. Ons wekelijks ritueel na de kroeg. Wat doen brave huismannen hier op weg naar moeder de vrouw? Ieder kiest zijn plek aan de gracht. We glimlachen, en met een stevige straal verlossen we onszelf van alle besognes. Door de nacht zingt Van the Man zijn lied. En wij mogen meezingen.

Wouter Bernaerts

Luisteren met je lijf

Zoals Assepoester in het sprookje kan ik een hele nacht dansen, vijftig, honderd nummers lang, met een man met wie het klikt, met een man die dansen kan. Geen groter genot dan me te verliezen in zijn armen. Het lukt het best als ik mijn ogen sluit. Als je andere prikkels bant, kan je lichaam beter voelen. Als het van twee kanten komt, lukt die perfecte harmonie tussen jou en je partner, tussen dans en muziek. Je kunt elkaar niet bedriegen, dit is overgave zonder denken, dit is luisteren met je lijf. En pas als het donker is, vloeit alles soepel in elkaar over.

Gerda Vannijvel

Hotel Paradiso

Natuurlijk had je je nooit voorgesteld dat je er eens zou terechtkomen. Rendez-voushotels zijn er voor louche handelsreizigers in verboden lusten. Lusten die helaas ook in niet zo louche huisvaders sudderen. Om van de huismoeders nog maar te zwijgen. En daar sluip je dan over de drempel van zo’n instelling met een groen neon uithangbord. Met een geliefde die alleen vanavond de jouwe is. In een rustige achterafstraat waarvan je hoopt dat niemand van je naaste verwanten er iets te zoeken heeft. De deur staat op een kier, je mag er niet aan denken dat hier een godsdienstfanaat met een uzi binnenstapt en dood en verderf zaait onder de overspeligen.

“Goeieavond, meneer, mevrouw, een beetje frisjes vanavond, nietwaar.” De moederlijke vrouw in het witte schortje is geruststellend normaal. Alsof je keurig op de thee komt. Maar in kamer zes is het altijd nacht. En bloedheet. Overspel gedijt niet bij kippenvel. Voor mijn part ook niet onder een blacklight, die schaamteloos reveleert dat je schone-voor-één-nacht haar perfecte bovengebit niet bij de geboorte meekreeg. En dan is er dat bed, groot en niets aan de verbeelding overlatend, met die compromitterende plastic matrasbeschermer. Er is maar één middel om zo’n bed minder bedreigend te maken: erin kruipen. Dan is er alleen nog de ademloosheid van huid op onbekende huid.

Het is natuurlijk moeilijk te voorspellen waar je later, in het oudemannenhuis, mokkend spijt van zult hebben. Een verloren jeugdliefde, een gemiste promotie, verkeerde beleggingen. Maar als ik een gok mag wagen: niet van die gestolen hete nachten in hotel Paradiso.

Daan Van de Velde

Wit satijn

Overdag is het de business die rules, is de realiteit meedogenloos, belagen jaloezie en achterklap de broze liefde. De nacht is een vluchtheuvel voor geliefden, een moment van beschutting en romantiek. ” Come on now try and understand/the way I feel when I’m in your hand/take my hand come undercover/they can’t hurt you now“, zong Patti Smith in 1979. Zij heeft iets met de nacht. In haar wilde jonge jaren schreef ze met haar toenmalige beau, de rocker Tom Verlaine, in één nacht een hele dichtbundel bij elkaar, ja, The Night getiteld.

Maar de belangrijkste reden waarom Smith aan de nacht verslingerd is: ” Because the night belongs to lust”. Hoewel we in principe altijd en overal kunnen vrijen, spreken we van “naar bed gaan met iemand” en “de nacht doorbrengen met iemand”.

Toen Justin Hayward van The Moody Bluesin 1967 bij wijze van therapie een onvergetelijke song schreef over een amoureuze breuk, koesterde hij vooral de herinneringen aan de nachten. Hoeveel mensen zouden elkaar al gevonden hebben op de nachtelijke tonen van Nights in White Satin, wat eigenlijk gaat over een liefde die uiteindelijk misloopt?

Peter Van Dyck