Klarinettist (37)

Ik schud de mensen graag wakker. Klassieke muzikanten zijn niet allemaal van die wat wereldvreemde, professor-Gobelijnachtige figuren die eens in de week uit hun ivoren toren komen om voor een elite van gelijkgezinden hun ding te doen.

Buscemi ligt mij net zo goed in het oor als de London Symphony Orchestra. Ik ervaar dat als een verrijking, het doet me anders, ruimer denken over muziek.

Ook als puber was ik nogal rebels, meedoen met de groep was niet echt iets voor mij. Op je veertiende klarinet spelen maakt je toch al tot een buitenbeentje, het staat niet stoer zoals voetballen. Je niet verschuilen achter de massa, het is wat ik ook mijn kinderen probeer mee te geven.

Voor die klarinet heb ik niet zelf gekozen. Mijn vader speelde in een harmonie en daar was er een tekort aan klarinettisten, zo simpel was het. Acht jaar was ik toen ik begon, ik zie mij nog zwoegen in dat klasje met dat oude, bijna onbespeelbare instrument. En toch sloeg de vonk over, zeker toen ik later op een goede academie terechtkwam.

En toch voel ik me diep vanbinnen eerder een strijker dan een blazer. Maar viool spelen, dat was in Hamont destijds toch iets elitairder. Bovendien had ik om als violist de top te bereiken veel vroeger moeten beginnen en de concurrentie is nog veel scherper. Nu, ik speel ook wel viool, als niemand het hoort.

Talent, ik geloof er eigenlijk niet zo in. Goed, je hebt een fysieke aanleg nodig voor het bespelen van een instrument. Maar voor de rest is het vooral een kwestie van discipline : keihard werken en blijven geloven in jezelf, wat er ook gebeurt. En dan heb je ook nog dat beetje geluk nodig dat alles op zijn plaats doet vallen.

Misschien speelde ik tien jaar geleden wel beter dan nu. Maar toen kende niemand mij. Op mijn 25ste kwam ik echt in een zwart gat terecht. Ik had het hoger diploma gehaald, zat uren aan een stuk in mijn eentje te oefenen zonder een concert in het vooruitzicht. Een zomercursus in Banff, Canada, was een belangrijk scharnierpunt. Midden in de Rocky Mountains, omringd door Amerikaanse en Japanse collega’s en een fantastische leraar. In die speciale sfeer vond ik de moed om door te zetten.

Belgen zijn niet chauvinistisch genoeg. Programmators staan vaak weigerachtig tegenover muziek en solisten van bij ons. Daarom probeer ik zo veel mogelijk Belgisch of Vlaams werk te spelen. Deze zomer nog op het klarinetcongres in Atlanta : het solowerk Talisman van Wilfried Westerlinck werd heel enthousiast onthaald.

Tja, die klarinet, daar heb ik een heel dubbelzinnige verhouding mee. Enerzijds is er een enorme liefde, er zijn periodes dat dat ding mij niet loslaat, dat ik me niet compleet voel zonder, ook al is het om naar de supermarkt te gaan. Maar soms is het te veel, dan vind ik dat niet alleen ik, maar mijn gezin onder die obsessie lijdt.

Toch is er leven buiten de muziek. Ik schilder, werk aan mijn conditie en heb een geweldige passie voor alles wat met de burgerluchtvaart te maken heeft. Modelvliegtuigjes bouwen, in de zomer met de verrekijker naast de landingsbaan in Zaventem staan… Het is mijn grote droom om ooit mijn vliegbrevet te halen.

Geen betere remedie tegen de zenuwen dan de muziek van Madonna. Die zet ik loeihard op als ik naar een ‘moeilijk’ concert rijd. Ze is niet de beste zangeres of danseres of de mooiste vrouw, maar het totaalpakket is onovertroffen en het beste bewijs dat je vooral in jezelf moet geloven.

Ik wil eindigen in schoonheid. Kamermuziek, dat zal ik altijd wel blijven doen. Maar solo’s spelen in een symfonisch orkest… Je vingers moeten soepel blijven, ik zie te veel musici die aftakelen op het einde van hun carrière. En als ik als solist mijn loopje in de symfonie rateer, staat morgen misschien in de krant : het Nationaal Orkest was niet in vorm. Dat zou ik niet kunnen verdragen.

Roeland Hendrikx speelt klarinetsolo in het Nationaal Orkest van België en maakt deel uit van diverse kamermuziekformaties. De opname van het voor hem gecomponeerde klarinetkwintet van Piet Swerts en het Strijkkwartet nr. 2 uitgevoerd met het Finse Tempera String Quartet en het Spiegelkwartet won onlangs de prijs van de beste Vlaamse productie in de Klarawedstrijd.

Door Linda Asselbergs / Foto Guy Kokken