De eerste kennismaking is bevreemdend. Als je de stem van Michael Stipe wegdenkt, zou je niet vermoeden dat “Up” een plaat van R.E.M. is. Maar dat is net het mooie aan deze groep, ze blijft verrassen. Ondanks haar status zoekt ze nieuwe paden. Gezien drummer Bill Berry z’n vrienden vaarwel heeft gezegd en zij het niet zagen zitten een vaste vervanger te zoeken, zochten ze hun toevlucht grotendeels tot een drummachine. Van de weeromstuit lieten ze toetsenpartijen de prominente rol van de gitaren overnemen. Het resultaat is een rustige, sfeervolle cd. Voor het eerst werden ook Stipes teksten afgedrukt. Een nieuw begin, ja. We zijn duidelijk nog niet van R.E.M. af. Gelukkig maar.

Ook Grant Lee Buffalo zag een lid vertrekken (bassist Paul Kimble) en dat afscheid noopte ook dit gezelschap tot het hertekenen van de vertrouwde klank. Op deze vierde cd laten frontman Grant Lee Phillips en drummer Joey Peters pas écht het beest in zich los. Met dank trouwens aan Michael Stipe die, net als E van Eels, een liedje komt meezingen. De Amerikaanse band heeft met “Jubilee” z’n elan gevonden. Let maar op, hier komen nog schone dingen van.

Dat Grant Lee Buffalo meer lef toont dan vroeger, bewijst ook hun bijdrage aan de soundtrack van “Velvet Goldmine”, een film over glamrock. Een heel leuke score, waarop ook Shudder To Think, Placebo, Pulp, Teenage Fanclub & Donna Matthews, Wylde Ratttz (met Thurston Moore van Sonic Youth) en Paul Kimble & Andy Mackay naar de seventies lonken. Het onderhoudendst zijn de liedjes vertolkt door The Venus In Furs, een voor de gelegenheid opgerichte supergroep waarin Bernard Butler en Thom Yorke zetelen. De Radiohead-zanger slaagt er wonderwel in een haast perfecte persiflage van Bryan Ferry neer te zetten. Authentieke songs van Roxy Music, Lou Reed, T-Rex en Steve Harley maken het amusante werkje af.

In feite is het een beetje cynisch. Het beste van U2 op amper één cd. Akkoord, het album beslaat maar tien jaar, van ’80 tot ’90, maar net in die periode waren de Ieren de vernieuwendste en invloedrijkste band ter wereld. Gewoon hun grootste hits naast elkaar zetten, het getuigt van weinig fantasie. Waar zijn “Gloria” en “October”? Wél is er, in beperkte oplage, een bonus-cd met B-kantjes. Eén van die vergeten songs heeft het, in een nieuwe versie, tot prachtige nieuwe single geschopt: “Sweetest Thing”. Wat we willen zeggen, is: afvallertjes zijn bij U2 een relatief begrip.

Terrorvision is één van de meest onderschatte Britse combo’s. Komt omdat artistieke pretentie, iets wat goed scoort bij de Engelse muziekpers, hen vreemd is. Dit zijn vier eenvoudige lieden met al even eenvoudige liedjes, maar toevallig hebben wij daar een zwak voor. Hun nieuwste “Shaving Peaches” is catchy en potig, en meer moet dat voor ons niet zijn. De jongens deden een experimentje door met verschillende producers in zee te gaan, onder wie Edwyn Collins en Utah Saints. Misschien is de plaat daarom iets minder consistent dan de voortreffelijke voorganger “Regular Urban Survivors”, maar dat is slechts detailkritiek.

R.E.M., “Up” ( Warner). Grant Lee Buffalo, “Jubilee” ( Slash/London). V/A, “Velvet Goldmine” ( London). U2, “The Best Of 1980-1990 & B-Sides” ( Island). Terrorvision, “Shaving Peaches” ( EMI).

Peter Van Dyck