Gianni Versace’s villa heeft iets van de dekadentie van sommige Romeinse keizers. Groot is niet groot genoeg, opulent niet rijkelijk genoeg. Zijn filozofie is simpel : wie het breed heeft, laat het breed hangen.

SIMON MILLS

FOTO’S :

TIM STREET-PORTER / ELIZABETH WHITING ASSOCIATES

South Beach (Miami) is een soort Las Vegas van de mode. Een lang uitgerokken plek met schijnbaar niets dan opvallende boezems, stalen spierbundels en sexy kontjes, die hier samen met de echte beroemdheden komen werken en fuiven. Een zonovergoten wonderland met rolschaatsen, jeeps en… Gianni Versace.

Het is geen hoofdstad van de mode zoals Milaan of Parijs : hier worden geen kleren ontworpen of geproduceerd. Het is meer een trefpunt of een trekpleister waar modellen, stilisten en fotografen elkaar steeds opnieuw tegen het lijf lopen. Er is bedroevend weinig belangstelling voor kultuur omdat, zoals in een vroege schets van een filmscenario, SoBe (South Beach) nog altijd in ontwikkeling is. In hotelkamers en cafés praten agenten en moderedakteurs druk over hun volgend projekt en over de foto’s die het moeten ondersteunen. Op elke hoek van de straat is een modeverhaal in de maak.

Het zijn de vibes van die geëxalteerde no rules van South Beach die Gianni Versace aangrepen toen hij de plek drie jaar geleden bezocht. Aanvankelijk voor drie dagen, maar na een flitsende verkenningstocht door de streek besloot hij wat langer te blijven. En hij ging meteen op zoek naar een huis.

Toegegeven : op de SoBe-scène was het een beetje Gianni come lately : op dat ogenblik was de hele modemeute allang aanwezig. Maar dat Versace in april 1992 Casa Casuarina aan de Ocean Drive kocht, was net wat het volkje van South Beach nodig had als goedkeurend knipoogje. Nu waren ze er allemaal : Sly Stallone, Madonna en Bruce Weber, en Gianni Versace was hun mode-idool. Dus werd in het ultratrendy News Café met de nodige toeters en bellen een toast uitgebracht op de komst van de grootmeester.

In South Beach komen wonen was geen makkie voor Versace. Hij maakte het zichzelf moeilijk door zijn keuze te beperken. “Als ik een huis wil kopen in Miami, zal het dit zijn en geen ander”, zou hij gezegd hebben toen hij voor het eerst Casa Casuarina zag. De eigenaars dachten daar anders over. Die hadden al duidelijke plannen om deze halve ruïne om te bouwen tot een shopping center van de betere soort (wellicht inclusief een Versace-boetiek).

Maar Versace gaf niet zo gauw op en liet zijn onversaagde advokaten naar Florida overvliegen. In allerijl werd er een deal afgesloten : voor een slordige 2,95 miljoen dollar veranderde het bouwvallige hoopje namaakgotiek van eigenaar. “Helemaal niet duur”, verklaarde Versace zakelijk. “De prijs van een appartement in Milaan. ” Kort na de transaktie werden de 24 appartementen afgebroken waarin het gebouw was ingedeeld. Bleek dat de woonst niet groot genoeg was. Versace koesterde megalomane dromen. Hij wilde er zijn talloze woonfantazietjes in onderbrengen, en zijn boyfriend Antonio D’Amico, zijn zus Donatella (vice-voorzitster van Gianni Versace S.p.A.), haar echtgenoot Paul Beck (direkteur van de internationale reklamecampagnes voor Versace), en hun twee kinderen (Allegra en Daniel). En hij wilde absoluut niet dat één van hen iets zou tekort komen. Dus was er meer ruimte nodig.

Een van de dingen die hij vaststelde bij zijn aankomst in SoBe, en een van de redenen waarom hij er sowieso iets wou kopen, was dat geen enkel hotel in de streek hem kon bekoren. En dat betekent heel wat, want in Miami en omgeving krioelt het van de hotels. Je kan kiezen tussen enerzijds stijlvolle residenties met boetieks en alles eromheen, waar de conciërge je naam meteen kent en ook nooit meer zal vergeten, en anderzijds de echt grote vitrinekasten, waar de jet set een eigen zwembad heeft en een telefoonrekening die de jaarwedde van een gewone sterveling benadert. Maar ook Donatella vond de plaatselijke hotels maar minnetjes. De badkamers waren veel te klein voor haar. Nu is dat bij Gianni geen punt. Volgens een van de bezoekers zou je in zijn badkamer gemakkelijk een verlengd weekend kunnen doorbrengen. Je draait een van de gouden kranen open, en verwacht bijna dat er warme geitemelk uit zal stromen.

Het hotel waar ze de grootste hekel aan hadden, was The Revere, vlak achter hun nieuwe aanwinst. Het betonnen gebouw dateerde uit 1950 en stond op dat ogenblik leeg. Versace voelde zich aan alle kanten ingesloten. Hij kocht het voor 3,7 miljoen dollar, liet het helemaal afbreken tot ontsteltenis van de plaatselijke milieubeschermers, en bouwde er een terras, een turnzaal, garages, een gigantisch zwembad, een biblioteek en twee huizen voor gasten. Daarmee was de opzienbarende renovatie van Casa Casuarina voltooid. Nu kan Versace zich desgewenst afzonderen van de flitsende lifestyle van Miami. Zijn huis is een oord van peis en vree. “Ik neem er afstand van de chaos daarbuiten”, zegt hij. “Tegelijk is er een zeer stimulerende en kreatieve sfeer die mij energie geeft voor mijn werk. “

Met de koreografie van dit huis triomfeert Versace ook over de laatste twijfelaars en protesteerders. “Nu noemen ze het Vizcaya of South Beach, naar het iets zuidelijker gelegen fantaziekasteel van industrieel James Deering uit het begin van deze eeuw, dat 20 miljoen dollar heeft gekost”, voegt hij er fier aan toe. Gelukkig waren de oorspronkelijke architekten van Casa Casuarina verwante geesten. Charles Boulten en Alden Freeman ontwierpen het huis op het einde van de jaren twintig als een hommage aan het Alcázar de Colón in Santo Domingo, dat Columbus’ zoon Diego er in 1520 liet bouwen. Beweerd wordt dat dit het oudste huis is in het westelijk halfrond. Boulten en Freeman, die naar schatting 1 miljoen dollar opstreken voor hun “droomhuis”, overdreven sterk wat details betreft. Ze voegden er een koperen koepel, een cilindrische stenen trap en indrukwekkende, met ijzer beslagen deuren aan toe. Het werd een schoolvoorbeeld van opschepperij, maar toen ze in 1935 het huis verlieten, begon een langzame neerwaartse spiraal van verkrotting.

Na de excentrieke opknapbeurt door 250 architekten, ontwerpers, vaklui en arbeiders in dienst van Versace, straalt het huis opnieuw pracht en glorie uit. Uit Palm Springs werden tien meter hoge palmbomen verhuisd. Van een nabijgelegen kerk werden door de zon gepatineerde Spaanse dakpannen gebruikt. Versace betaalde een nieuwe dakbedekking voor de kerk opdat zíjn dak perfekt zou passen bij de rest van het huis. Het is een heterokliet allegaartje van stijlen : empire en neoklassiek, Rome, Egypte, Pompeï, hier en daar een streepje Britse gotiek… Stuk voor stuk teatrale ingrediënten van een typische Versace Home Signature die past bij de binnenhuisinrichting. Alleen het beste, het prachtigste, het fijnste is goed genoeg. “Ik hunker naar kwaliteit. Dat is het enige dat mij interesseert”, zegt hij kortaf.

Het is duidelijk dat minimalistisch architekt John Pawson oprispingen zou krijgen bij het zien van het interieur van Casa Casuarina, en zelfs een rijkelijk beladen Sinterklaas zou zich in z’n nakie voelen in deze grot van Ali Baba. Gemakkelijkheidshalve zou men het huis kunnen beschrijven als een rock’n roll Versailles, maar dat zou ongetwijfeld een misvatting zijn van wat Versace met zoveel moeite heeft trachten te verwezenlijken. Het staat letterlijk barstensvol opvallende, rijkelijk gekleurde meubels. Zelfs Elton John, Viscount Linley en Noel Edmonds, gekleed in hun meest opzichtige zijden Versace-hemd, zou men nauwelijks opmerken op de luxueuze sofa’s, elegant gecamoufleerd in door Gianni zelfgekozen bekleding. En wat de kleuren betreft : op de planeet Versace groeien kobaltblauwe bloemen en science-fictionachtige seringen, en zijn groene en gele tinten zijn afkomstig van een Apple Mac-advertentie. Dergelijke uitbundigheid vind je alleen bij Versace en bij niemand anders. Er zijn glas-in-loodramen, fresko’s, Venetiaanse spiegels, Louis XIV-tafels en -stoelen. Het is kompleet over the top, ongelofelijk extravagant. Maar wie zal dat een zorg wezen ? Het is wel eens iets anders dan perkamentpapier, parketvloer en Skandinavisch meubilair die andere modeontwerpers prediken als evangelie.

“Ik ben een nieuwsgierig en instinktief iemand”, verklaart Versace, “die niet bang is om met zogenaamd gevestigde regels te breken. Ik ben een waaghals, en binnenhuisarchitektuur is nog altijd een domein waar men met nieuwe ideeën kan experimenteren, net zoals in de mode trouwens. ” Dat experimenteren met interieurs is blijkbaar een van Versace’s geliefkoosde hobby’s geworden. Voor zover bekend, heeft hij in een viertal eigendommen toegeslagen : het door Renzo Mongiardino ontworpen paleis aan de Via Gesù in Milaan, de Villa Fontinella aan het Comomeer, een herenhuis aan East 64th Street in Manhattan (dat hij begin dit jaar kocht) en Casa Casuarina.

De jaarlijkse omzet van Versace’s business is de jongste vijf jaar toegenomen met 35 %, en de Versace-clan is ervan overtuigd dat dit jaar een omzet zal gehaald worden van pakweg 650 miljoen dollar. In de mate dat die rijkdom blijft toenemen, vindt Versace wellicht een nieuwe zonovergoten plek waar hij een nog excentrieker huis kan neerpoten.

Uiterst links : zelfs wie het meest opzichtige zijden Versace-hemd draagt, zou men nauwelijks opmerken op de luxueuze sofa’s, elegant gecamoufleerd in door Gianni zelfgekozen bekleding.

Een minimalistisch binnenhuisarchitekt zou oprispingen krijgen van het interieur van Casa Casuarina.

Op de planeet Versace groeien kobaltblauwe bloemen en science-fictionachtige seringen, en de groene en gele tinten komen van een Apple Mac-advertentie.

Het zwembad liet Versace bouwen op de plaats waar hij het aanpalend hotel liet afbreken. Uit Palm Springs werden tien meter hoge palmbomen verhuisd.

Na de excentrieke opknapbeurt door 250 architekten, ontwerpers, vaklui en arbeiders straalt het huis opnieuw glorie uit.