KLASSE

Als we “klasse” kunnen definiëren als het samengaan van diskretie en een trits onderhuidse kwaliteiten, dan haalt geen enkele auto het van een Maserati. En toch : het overgrote deel van de moderne automobilisten heeft zelfs geen weet meer van het bestaan van het merk dat Neptunus’ drietand als symbool in het vaandel voert. A décharge kan worden gezegd dat de broers Alfieri, Ettore en Ernesto Maserati, die in 1926 hun eersteling bouwden, altijd al met zeer beperkte reeksen werkten. Tot 1946 bogen ze zich enkel over racewagens, maar dat jaar gunden ze ook de gewone burger het genot van hun vakmanschap met de lancering van de A6. Sindsdien staat Maserati voor verfijning, snelheid en diskretie. En voor een zeer wankel financieel evenwicht. Een paar jaar geleden trok de Fiat-groep Maserati uit het moeras : hij bleek een zeer loyale stiefvader die de liefde voor de nieuwkomer zozeer koesterde dat hij Maserati zichzelf liet zijn, zoals ook Ford, Jaguar zijn identiteit liet.

De vierdeurs Quattroporte zet niet alleen de rijke traditie verder, hij lonkt ook naar de bezitters van potente BMW’s, Mercedessen of Jaguars. Onder een diskreet koetswerk van grootmeester Marcello Gandini installeerden de technici een juweeltje van een motor, die we al kennen uit de Ghibli. De lichtmetalen V6-motor met vier bovenliggende nokkenassen, vier kleppen per cilinder en één bobine per cilinder wordt aangeblazen door twee vederlichte, watergekoelde IHI-turbo’s, elk voorzien van een tussenkoeler. Dat machtige pronkstuk vult niet alleen op estetisch verantwoorde wijze het motorkompartiment, het levert bovendien 284 pk’s die zoals het hoort op de achterwielen worden overgezet. Mits een kleine opleg wordt daarbij een viertraps ZF-automaat geleverd, maar vele Maserati-rijders (die in tegenstelling tot wat bij hun Duitse tegenhangers gebruikelijk is niet op de achterbank, maar achter het stuur zitten) verkiezen de handgeschakelde zesbak van Getrag.

SAVOIR-VIVRE

Binnenin worden Maserati-fans traditiegetrouw verwend door een interieur dat standaard in leer wordt gevat. Boordplank, middenconsole en portieren krijgen een gepolijst houten beleg én geheel uniek ook de airbag wordt door een houten stuur omvat. Daarbovenop zit in het midden van de boordplank dat zalig, ouderwetse en sjieke ovalen klokje dat, de gebruiken van het huis indachtig, lichtjes naar de rijder werd gekeerd. Dat de ontwerpers de druktoetsen op de middenconsole en het deksel bovenop de airbag uit kunststof lieten maken, is zonder meer een vloek die ons bij het begin van de testrit zeer van streek bracht.

Die initiële schok werd evenwel snel naar de achtergrond verwezen toen we de Quattroporte de sporen gaven. De anderhalve ton zware Maserati sprint moeiteloos in zes sekonden naar de 100 km/uur en de turbo’s kwijten zich op zo’n beschaafde manier van hun taak dat we al snel de handen vol hadden om dit stuk opperste verfijning op de weg te houden. Want zo’n Maserati gaat in geen tijd met een dromende rijder op de loop, daarbij geholpen door het behoorlijk geruisloos funktioneren van de mekaniek. Wie zo’n Quattroporte met zijn precieze besturing en zijn overschot aan koppel in bijna alle toerentallen door het landschap jaagt, kan maar beter heel gekoncentreerd rijden en de dempers in de meest sportieve (lees : hardste, al is dat nog relatief) stand zetten. Want dan is heel nauwkeurig insturen een dwingende vereiste voor voortdurend rijplezier. Al werd het plezier een heel klein beetje doorkruist door de versnellingsbak waaraan we niet meteen gewend raakten. En nu we het daar toch over hebben : eigenlijk gaat de wagen zo vlot zo snel dat men maar beter voor de automaat kan kiezen. Zodat men de aandacht uitsluitend op de weg kan houden.

Dat de Quattroporte 2,65 miljoen frank moet kosten, zal niemand verbazen : naast de mekaniek, de lederen bekleding, de ABS én airbag erft men dan immers een flitsend kunstwerk waar men een generatie lang plezier aan beleeft.

PIERRE DARGE

Maserati Quattroporte : raceprestaties onder een diskreet kleedje.