Nieuws is voor mij ook wat er zich in mijn omgeving afspeelt. Dat wil ik niet alleen maken op basis van persconferenties en abstracte cijfers, maar ook aan de hand van wat ik zelf zie en meemaak. Dat ik in reportages en open brieven over zaken als zwerfvuil in Brussel, het onveiligheidsgevoel of gay bashing al eens persoonlijk uit de hoek kom, lijkt me geen bezwaar. De tijd is voorbij dat VRT-journalisten geur-, kleur- en smaakloos moesten zijn, en politieke neutraliteit betekent niet dat je geen maatschappelijk engagement mag tonen. Dat laatste is juist mijn plicht, want ik word betaald met belastinggeld.
Hoe meer kleur op televisie, hoe liever. Mensen als Danira Boukhriss, Ihsane Chioua Lekhli, Kamal Kharmach en zovele anderen geven jongeren met vreemde roots het signaal dat ze erbij horen, dat ze hun ambities niet moeten bijstellen omdat ze een kleurtje hebben – iets waar mijn Tunesische vader me altijd voor waarschuwde. Je zult je dubbel zo hard moeten inzetten, kreeg ik thuis voortdurend te horen. Spreek me dus gerust aan op mijn afkomst of de inspanningen van de VRT om diversiteit te creëren op de werkvloer. Niemand krijgt hier zijn job cadeau.
Belgen met een andere afkomst zijn Belgen. Niet enkel wanneer ze het goed doen, maar ook wanneer ze kleine criminelen worden, radicaliseren of naar Syrië trekken. Probleemgevallen als allochtonen bestempelen is een gemakkelijkheidsoplossing. Want dan zit het probleem niet bij ons Belgen, dan hebben wij als samenleving niet gefaald. Terwijl de grote meerderheid van de Syriëstrijders wel hier geboren is, in onze gemeenschap opgroeide en naar onze scholen ging. Met die jongens is het híer fout gelopen, niet in een of ander ver land.
Depressies lijken in veel opzichten op de griep. Ze discrimineren niet, en ze manifesteren zich vaak op dezelfde manier. Na mijn getuigenis over depressie in Koppen en De Standaard ontving ik talloze reacties van mensen die allemaal een ander parcours gevolgd hadden, maar wel soortgelijke klachten hadden. Lusteloosheid, panische huilbuien, jezelf afsluiten van de buitenwereld, niet uit bed komen om te douchen, te gaan werken of boodschappen te doen : grosso modo komen altijd dezelfde symptomen terug. Het enige verschil met een depressie is dat niemand zich schaamt over een griep.
De oorzaken van mijn depressie zijn bijzaak. In mijn boek vertel ik wel over de verstoorde band met mijn vader en de dood van mijn jongste zus na kanker, maar het doel was altijd om het taboe te doorbreken. Om te vertellen wat depressie met je doet, iets wat statistieken niet kunnen. Daarvoor geef ik slechts een stukje van mezelf bloot. Verder ga ik ervan uit dat mijn bazen me ook in de toekomst op mijn werk zullen beoordelen, en dat het publiek hetzelfde zal doen. Kijkers zijn blij dat je een mens van vlees en bloed bent, maar ze verlangen vooral dat je je job goed doet.
Menselijke relaties mislukken als je niet kunt ruziemaken. Of het nu om een collega, je beste vriend, een familielid of je partner gaat : conflictloze relaties bestaan niet. Dus is het belangrijk dat je góed ruzie maakt. Dat je elkaar ook dan begrijpt en samen tot een consensus kunt komen. Mij lukt dat niet met mensen die alles opkroppen tot ze exploderen, die conflicten angstvallig vermijden of ze net oeverloos analyseren. Bij mij is het kort en krachtig : ik zeg waar het op staat, en dan moeten we verder.
Mijn onbevangenheid ben ik kwijt. Het leven als een groot feest, vriendschap voor het leven, eeuwige liefde : die naïviteit heb ik tijdens mijn depressie bij het huisvuil gezet, hoe schoon ik die eigenschap ook vind. Ongelukkig zijn hoort bij het leven, weet ik nu. Zolang dat gevoel maar niet te lang aansleept en je tijdig een balans opmaakt. Hulp zoeken is geen schande of een teken van zwakte. Met lichamelijke klachten stappen we naar de dokter, waarom zou je dan niet even goed voor de geest zorgen ?
Riadh Bahri (26) ging in 2009 aan de slag bij ‘Karrewiet’, het jeugdjournaal van de VRT-nieuwsdienst. Hij maakt sindsdien reportages voor ‘Het Journaal’ en ‘Terzake’ en presenteerde van 2012 tot ’14 het Canvas-programma ‘Login’. Hij overwon vorig jaar een depressie en vertelt zijn verhaal in ‘Depressief ? Loser !’ (Borgerhoff & Lamberigts, 19,95 euro). Hij groeide op in Wetteren en woont sinds 2011 in Brussel.
DOOR WIM DENOLF & PORTRET FRED DEBROCK
“Het leven als een groot feest, vriendschap voor het leven, eeuwige liefde : die naïviteit heb ik tijdens mijn depressie bij het huisvuil gezet”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
