“Dag dames, hoog tijd dat we weer eens samenkomen.” Het is een jaarlijkse traditie die mail, een uitnodiging voor een etentje met de oude garde van een maandblad waar ik meer dan tien jaar geleden werkte. Zoals dat hoort bij reünies gaat het initiatief altijd uit van dezelfde beminnelijke vrouw en de hemel weet dat ik haar bewonder om haar vasthoudendheid, want het is voorwaar niet simpel om een dag te prikken waarop iedereen beschikbaar is, daar gaat een hoop heen en weer gemail aan vooraf.

In de beste aller werelden is zo’n reünie een gezellige avond waarbij iedereen blij is elkaar terug te zien, er oude herinneringen opgehaald worden – “Weet je nog die keer dat je tijdens de lunchpauze een broodje ging halen en met een halve garderobe terugkwam, wegens uitverkoop op de Mechelsesteenweg ?” – en de stand van zaken wordt scherpgesteld. Wie is intussen gescheiden, wie heeft er een nieuw lief, welke enge ziekten werden bedwongen, wier kinderen zijn het huis uit en hebben godbetert zelf al nakomelingen ? En niet te vergeten : wie heeft wat laten bijwerken ? Straalt zij puur door de nieuwe liefde in haar leven of is daar botox of een lik hyaluronzuur aan te pas gekomen ? Kan iemands haar in één jaar echt zo hard groeien of zijn er misschien extensies in het spel ? Is het licht hier bijzonder flatterend of zijn er een paar vierkante centimeter geplisseerd vel om iemands ogen verdwenen ?

Niet alleen daardoor heeft zo’n bijeenkomst iets van een sociaal mijnenveld. Want laten we eerlijk zijn, we zijn niet allemaal in de beste omstandigheden ons weegs gegaan destijds. Terecht misschien en ach, het is allemaal zolang geleden, iedereen heeft inmiddels z’n draai gevonden. En toch blijft er iets van wrok. Wrok om harde woorden van anderen en spijt om domme klap van jezelf. Wat maakt dat je niet iedereen met hetzelfde enthousiasme terugziet, om het voorzichtig uit te drukken.

Daarom wil de moed me weleens in de schoenen zinken als het uur van de afspraak nadert. Wat moet een mens aan op zo’n avond ? Iets wat verhult dat je sinds de laatste keer weer twee kilo aangekomen bent, maar waarin je er niet uitziet alsof je te hard je best hebt gedaan. En waarom ben ik de afgelopen week niet naar de kapper geweest ? Of had ik tenminste zo’n stick gekocht om grijze uitgroei bij te werken. Zouden mannen eigenlijk ook over dat soort dingen praktiseren of is het typisch vrouwelijk ?

En dan is er de begroeting. Tien vrouwen zoenen. De ene al wat spontaner dan de andere. Eén keer, twee keer, drie keer ? Altijd maak ik er een potje van, neus hard tegen kaakbeen of lippen ergens in het niets.

Om al deze redenen liet ik dit jaar verstek gaan, dames ex-collega’s. Maar wees gerust, het gaat me goed. Geen man kwijtgespeeld of gewonnen, geen verbouwingen laten uitvoeren, weer wat ouder maar niet wijzer, en voor de rest gezond van lijf en leden. Tot de volgende zitting dan maar ?

Linda Asselbergs