Ze brak door als het liefje van Tom Cruise in “Jerry Maguire” en nu is ze de vlam van Jim Carrey, zowel in “Me, Myself & Irene” als daarbuiten. Renée Zellweger steelt ook nog de show in Neil LaButes sardonische “Nurse Betty”.

Zonder een spoor van make-up ziet ze er absurd jeugdig uit. Als ze de hotellounge binnen komt gedribbeld, lijkt ze nog het meest op een speelse jonge hond, terwijl ze toch al 31 is. In tegenstelling tot veel actrices wier gezicht louter uit concave vlakken lijkt te bestaan, heeft ze op het scherm iets ronds, iets cherubijnachtigs. Het soort vrouw dat ze in Hollywood graag the girl next door noemen. Helaas, mocht Renée Zellweger in je straat wonen, dan zou die waarschijnlijk met dranghekken afgesloten worden om de aanbidders op een afstand te houden.

En dat van dat ronde is ook een illusie: in de realiteit ziet ze er even mollig uit als een Russische turnster. Ondanks het feit dat ze eet als een bootwerker. Ontbijt: kaasomelet met bacon en worstjes, twee dik beboterde sneeën toast, een grapefruit, thee met volle melk. Elfuurtje: een forse milkshake met chocoladesmaak en proteïnepoeder. Lunch: een grote pizza, sla met extra dressing, kaastaart, volle melk. Tussendoortje: een chocoladereep. Diner: een hele kip, aardappelpuree, in boter gesauteerde worteltjes, een halve liter Guinness, caramelpudding. Voor het slapen gaan: fruittaart met roomijs.

Method-eating zou je het kunnen noemen. Zellweger doet namelijk heroïsche pogingen om een tiental kilo’s aan te komen, kwestie van een beetje geloofwaardig te lijken als Bridget Jones, de heldin van Helen Fieldings komische bestseller over de beproevingen van alleenstaand, gewichtsbewust en Brits te zijn. Alleen doet Bridget Jones in het boek alle moeite van de wereld om af te vallen, terwijl Renée zich schaamteloos volpropt. Zonder zichtbaar succes overigens, want ze vult nog altijd haar jeans niet. Voor iemand de aandrang voelt om Zellweger de ogen uit te krabben: je op dagelijkse basis overeten is geen pretje. “In het begin lijkt het natuurlijk fantastisch: ‘Ha, ik kan eten wat ik wil! En zoveel ik wil!’ Vergeet het: ik word al wee als ik door de voedingafdeling van de supermarkt loop en bij de gedachte aan alweer pizza, pudding en ijs gaat mijn maag draaien.”

Niets leek Zellweger tot de sterrenstatus voor te bestemmen. Haar vader is een Noor, haar moeder een Zwitserse en aanvankelijk groeide ze op in een voorstad van Houston. “Mijn ouders komen niet uit een cultuur waar film verheerlijkt wordt. Toen ik klein was, zette moeder ons af aan de bioscoop om Pippi Langkous te gaan zien. Maar toen ik negen was, verhuisden we naar het platteland. Ik kan me maar één film herinneren waar we als gezin samen naartoe gingen: Close Encounters of the Third Kind.”

Filmster worden was bepaald geen jeugddroom: ze begon te acteren omdat ze nog een extra vak moest kiezen aan de universiteit. Een van haar klasgenoten was overigens Matthew McConaughey, met wie ze later zou samenspelen in Texas Chainsaw Massacre: The Next Generation. Maar tot 1996 wist geen mens wie Renée Zellweger was.

De vertolking die het verschil maakte, was die van Tom Cruises klungelende meid voor alle werk in Jerry Maguire. Voor de rol waren gevestigde actrices als Winona Ryder en Bridget Fonda in de running. Toen regisseur Cameron Crowe hem uiteindelijk aan Zellweger aanbood, zou ze met typisch Texaanse bravoure geantwoord hebben: “Hoe kom je erbij dat ik hem zou willen?”

Een indianenverhaal, beweert ze zelf. “Tot de dag dat de film uitkwam, geloofde ik niet dat de rol van mij was. Tijdens de opnamen had ik doorlopend het gevoel dat ik elk moment ontslagen kon worden.” Dat bleek geen paranoia te zijn: Crowe geeft toe dat studiobonzen hem zwaar onder druk zetten om toch maar voor een grotere naam te kiezen. Wat ook niet hielp, was dat Zellweger een paar dagen flink van streek was omdat haar geliefde hond Dylan ziek was. Haar gehechtheid aan haar golden retriever is aandoenlijk, dat ze hem voor de opnamen van haar rol als Bridget Jones niet mee kon nemen naar Engeland, brak ei zo na haar hart.

Zellweger komt uit een warm, beschermend gezin en heeft de reputatie niet van naaktscènes of vulgariteiten te houden, wat haar keuze van rollen des te merkwaardiger maakt. In een van haar eerste films, een kleine onafhankelijke productie die A Price above Rubies heet, speelde ze haar onwaarschijnlijkste rol tot op heden, die van een chassidische huisvrouw. Er kwam ook een pseudo-verkrachtingsscène in de prent voor. “Ik huiver nog altijd bij de gedachte dat mijn vader die scène ziet. ‘Geen naakt, alsjeblieft’, zei mijn moeder tegen mijn manager. Ik heb het er altijd een beetje moeilijk mee, hoewel het natuurlijk heel mooi kan zijn. Maar meestal is het er met de haren bijgesleurd en leidt het de aandacht af.”

Van haar vader kreeg Renée haar intellectuele bagage mee, maar haar moeder, vroeger een verpleegster, is haar ankerpunt in het leven. “Pas toen ik het huis uitging en stilaan doorkreeg hoeveel energie het vergt om als vrouw alleen al voor jezelf te zorgen, besefte ik welke emotionele opofferingen mijn moeder voor haar gezin gedaan heeft. Ik ben nog geen moeder, maar het staat op mijn lijstje. Ik moet nog zoveel leren, de tijd is nog niet rijp.”

Ze bloost en slaat haar handen voor haar gezicht, iets wat ze wel vaker doet als ze nerveus of geëmotioneerd is. Moeilijk te begrijpen waarom iemand die zo onschuldig overkomt, zich liet overhalen om de hoofdrol te spelen in Nurse Betty van Neil LaBute, de auteur van koppig controversiële, seksuele komedies als In the Company of Men en Your Friends and Neighbours. In Nurse Betty speelt ze een wat verfomfaaide dienster uit Kansas die helemaal door het lint gaat wanneer haar waardeloze echtgenoot door twee onwaarschijnlijke bandieten ( Chris Rock en Morgan Freeman) vermoord wordt. Ze ontwikkelt zo’n irrationele obsessie voor haar favoriete soap-operaster ( Greg Kinnear) dat ze naar Hollywood trekt om hem te ontmoeten. Zellweger geeft toe dat ze aanvankelijk zeer wantrouwig stond tegenover LaBute. Zijn eerste film, het gitzwarte In the Company of Men gaat over twee verveelde macho loonslaven die puur voor de lol een eenzame dove typiste treiteren. “Ik zag hem samen met een vriendin”, vertelt Zellweger, “en toen we buitenkwamen, hadden we allebei iets van: wat een walgelijke film! Maar achteraf drong het tot mij door dat ik niet de film haatte, maar de personages. Precies zoals LaBute het bedoeld had. Eigenlijk was het dus een goed gemaakte film.”

LaBute trakteerde Renée op een pizza en wist haar zo te overreden om in zijn nieuwe film te spelen. “Ik weet niet wat Renée voorstelt in termen van box office, daar heb ik geen verstand van. Maar er is niets artificieel zoeterigs aan haar en dat maakte haar geknipt voor de rol.” Renée Zellweger is ronduit schitterend in Nurse Betty en de film werd gunstig onthaald op het filmfestival van Cannes.

Hij leverde Renée ook een onwaarschijnlijke vriendschap op, met Chris Rock, de vuilbekkende zwarte komiek uit Brooklyn. “Toen ik Renée voor het eerst zag, dacht ik: dit is een meisje zoals je er honderden tegenkomt in de eerste de beste Texaanse shopping mall. Ze is verschrikkelijk normaal, wat niet noodzakelijk een voordeel is in Los Angeles. Maar ik kwam er vlug achter dat ik niet aan zelfcensuur hoefde te doen als zij in de buurt was. Er zijn maar weinig meisjes die tegen een stevige grap kunnen. Ongeveer vier, schat ik, en de drie anderen kan ik niet zo meteen noemen.”

Dat verklaart meteen waarom Zellweger erin toestemde om in Me, Myself & Irene van de Farrelly-broers te spelen, een film waarin een wanstaltige dildo een prominente rol heeft, mensen apocalyptische aanvallen van diarree krijgen en een volwassen man borstvoeding. Zellweger giechelt: “Er is goede smaak, slechte smaak en Farrelly-smaak. Absoluut schaamteloos zijn ze en knettergek. Anderzijds zijn het de meest gulle, goedzakkige kerels die je je kunt voorstellen, alleen zullen ze dat zelf nooit toegeven. Toen ik het script van Me, Myself & Irene toegestuurd kreeg, zat ik in een hotel in Zwitserland. Het faxtoestel viel telkens zonder papier en ik kon maar een paar bladzijden tegelijk lezen. Bij de meeste scripts heb ik iets van: ‘ Mmmmm…Nahhh‘, maar toen kwam ik niet meer bij, het was absoluut hysterisch.”

Haar eerste avontuur in een echte komedie dwong Zellweger een facet van haar acteertalent te ontwikkelen dat ze nog nooit eerder had gebruikt. “Na drie jaar dramatische en emotioneel uitdagende rollen gespeeld te hebben, had ik ook wel eens zin om me te amuseren en niet een hele dag in mijn trailer te zitten piekeren en triest te zijn om in de stemming van mijn rol te blijven. Maar komedie is veel moeilijker dan iedereen denkt. Je moet een sterk geloof hebben in jezelf en in wat je doet om jezelf belachelijk te durven maken. Dat op zich is al een heldendaad. Gelukkig was Jim in de buurt om mij door dat mijnenveld van atletische humor te loodsen. Hij aarzelde nooit…”

J im Carrey, de naam is eindelijk gevallen, buiten haar wil bijna. Ze kleurt bloedrood, staart intens in haar bord. Je voelt met je ellebogen aan dat ze dit gespreksonderwerp het liefst zou vermijden en geef haar eens ongelijk. Ze kijkt op: “Hem voor het eerst in levenden lijve ontmoeten, was een vreemde ervaring. Omdat hij zo anders is dan zijn imago. Het eerste wat opvalt, is dat hij knap is. Dat verrast, want in een film zie je zijn gezicht nooit in rust.

De eerste keer dat ik hem zag binnenwandelen, had ik iets van: Het kan niet waar zijn…” Ze fluistert het bijna. “Hij is zo verstandig. Hij reageert razendsnel en ad rem, maar het is niet iemand die de behoefte heeft om voortdurend grappig te zijn of in het middelpunt van de belangstelling te staan. Maar tijdens de opnamen hadden we nog niets met elkaar ( ze bloost weer), dat kwam pas later.”

Een versie van de feiten die volmondig wordt beaamd door Peter Farrelly: “Halverwege de draaiperiode was Carrey al smoor op haar. Maar zij gaf geen krimp. Ze heeft iets tegen vrijages met tegenspelers en ze hield zich aan haar principes. Carrey liep erbij als een geslagen hond en naar het einde toe was hij een emotioneel wrak.” Maar nu zijn ze wel degelijk een item, zoals dat tegenwoordig heet. In de tabloidpers was zelfs sprake van een diamanten verlovingsring, maar dat ontkent ze ten stelligste: “Ach, ze schrijven om het even wat. Jim weet dat ik niet van juwelen hou. Wat ik in een man vooral apprecieer, is intelligentie en zorgzaamheid.”

Het is waar, de Britse tabloidpers is niet bepaald aardig geweest voor Zellweger. De domste verzinsels verschenen over haar: dat ze zwanger was, dat ze strippers had ingehuurd voor Carreys verjaardag, dat schrijfster Helen Fielding zich verzet zou hebben tegen haar casting als Bridget Jones. Een journalist van de Evening Standard zei het zo: “Het leuke aan het personage van Bridget is juist dat ze niet meer zo jong is en verre van perfect. En dan laten ze haar spelen door een bloedmooie Hollywoodster die er twintig uitziet. Het is als een remake van The Elephant Man met Jude Law.”

De ironie wil dat Renée dat allemaal uit de eerste hand mag vernemen, want om zich in te leven in de rol van Bridget loopt ze stage bij uitgeverij Picador, waar ze verantwoordelijk is voor de persrelaties. Elke morgen stapelen zich op haar bureau de bladen op waarin ze de baarlijkste nonsens over zichzelf kan lezen. “Ha, nu noemen ze mij weer een Texaanse komiek…”

Maar de criticasters zouden wel eens verbaasd kunnen opkijken, want haar onderdompeling in Bridget Jones’ biotoop en haar samenwerking met Barbara Berkery werpen duidelijk vruchten af. Berkery is de spraakpedagoge die eerder al Gwyneth Paltrow hielp met haar accent voor Shakespeare in Love. Ze raadde Zellweger aan om gedurende de hele draaiperiode in character te blijven en jawel, ze heeft haar lijzige Texaanse manier van praten omgeruild voor een Brits accent à la Helena Bonham Carter. “Als ik niet oppas, word ik helemaal een fictief personage”, grapt ze. “Ik betrap me erop dat ik in het weekend liedjes van The Spice Girls loop te fluiten, bah!”

Omdat ze zich met zoveel brio in elke rol stort, houdt ze er altijd wel iets aan over. “Als je vier maanden lang ‘oy’ zegt, blijft dat hangen”, zegt ze met een verwijzing naar haar rol van joodse vrouw in A Price above Rubies. “In de film Whole Wide World moest mijn personage rijp en assertief zijn en wat groter lijken en precies hetzelfde gebeurde met mij. Op het moment zelf is dat fantastisch, maar in sommige gevallen moet je achteraf echt tabula rasa maken en opnieuw jezelf vinden voor je aan iets anders kunt beginnen.”

Haar vereenzelviging met het personage van Bridget Jones, een wijnzwelgende en calorieëntellende mannenjaagster, noemt ze een les in zelfbewustzijn. “Het is een louterende ervaring ver van Los Angeles te zijn. Je wordt in een nieuw land gedropt dat op het eerste gezicht niet vreemd is, maar in werkelijkheid totaal anders dan thuis. We spreken dezelfde taal en toch weer niet. Bridget is heel Brits.” Ze neemt een grote slok Coca-Cola en krijgt een oprisping. “Oei, excuseer”, giechelt ze. “Bridget drinkt stevig, maar ik weet niet of dat typisch Brits is. Als ik denk aan sommige vrouwen uit mijn omgeving. Maar alle vrouwen die wel eens verliefd zijn geweest, herkennen zich in Bridget. Of die liefde al voorbij is of je ze nu beleeft, zoals in mijn geval. Veel vrouwen hebben de neiging zichzelf te onderschatten als ze iets willen bereiken, of dat nu een succesvolle carrière dan wel een grote liefde is. Of ze denken dat ze niet voldoen aan de eisen van een ideaalbeeld dat hen door de media wordt voorgespiegeld. Wat Bridget sympathiek maakt, is dat ze eerlijk tegenover zichzelf is en zo vurig probeert gelukkig te zijn.”

Dat is ook wat Renée Zellweger zo aandoenlijk maakt. Ze is oprecht en enthousiast en voelt zich op dit moment duidelijk niet erg happy in Londen. “Het is hier zo rustig”, zucht ze. “Er zijn hier geen party’s of andere evenementen waar actrices komen. Hier kan ik niet bodysurfen of snowboarden of lange autotochten maken. Ik verlang naar Jim en naar mijn hond.” Terwijl ze door een ijverige pr-agent alweer naar een andere journalist wordt doorgesluisd, zegt ze over haar schouder: “Soms voel ik me hier echt de eenzaamste mens ter wereld.” Een beetje overdreven misschien, maar het komt duidelijk uit de grond van haar hart.

“Nurse Betty” loopt vanaf 4 oktober in de bioscoop.

Marcelle Katz, Planet Syndication / Bewerking Linda Asselbergs

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content