Wonen in een industriële loods en met een elektriciteitscentrale als buur: niet evident, maar een uitdaging voor de creativiteit, zo blijkt.

Om op een industrieterrein te wonen moet je goed gek zijn. Zo dacht ik tenminste tot voor kort. Op sommige terreinen staan inderdaad woningen tussen de loodsen – meestal fermettes die architectonisch hevig contrasteren met de monotone betonblokken rondom. Het idee om je daar in zo’n rustieke woning terug te trekken, is op zijn zachtst gezegd een vreemde bedoening die de verbeelding tart. Maar deze flat is een verfrissende uitzondering die van het wonen een aparte ervaring maakt.

Eerst iets over de ligging. Als je de snelweg in Massenhove verlaat en het nabijgelegen industrieterrein oprijdt, ontdek je naast een elektriciteitscentrale een groot betonnen bedrijfsgebouw met amper een paar vensters. Je moet helemaal naar de achterkant toe om in deze flat te belanden. Eenmaal de trap op, vergeet je waar je je bevindt en worden het uitzicht op het Albertkanaal en de nabijgelegen elektriciteitscentrale een pakkende belevenis.

Jef Doyen en Jo Vandendriessche hebben het hier in ieder geval naar hun zin. “De reden waarom we hier wonen was aanvankelijk een budgettaire kwestie”, vertrouwt Jef ons toe. “Ik woonde nog thuis en vader had voor zijn bedrijf plannen om uit te breiden. Zo kwam ik op het idee om in dit gebouw een appartement te creëren dat later eventueel tot kantoor zou kunnen worden omgebouwd. Uiteindelijk werd het een soort loft, opgetrokken door de industriële aannemer die het hele gebouw neerzette. Voor hem was dit fijnere werk ongewoon, dus een moeilijke klus. Het voordeel van de industriële architectuur is natuurlijk de geringe kostprijs. Een gelijkaardige flat in een klassiek gebouw is al gauw vijf keer zo duur. Bovendien heb ik hier meer ruimte. Voor het grondplan diende ik alleen rekening te houden met de steunpalen van het onderliggende magazijn. Hier wonen betekent ook meer privacy, want er zijn geen buren, en we genieten van een spannend uitzicht. Aan de noordkant zien we het kanaal in een landschap dat voortdurend verandert. Aan de zuidkant maakten we een terras met zicht op de centrale: volgens mij een monument.”

Jef werkt in het bedrijf van zijn vader, een creatieve zakenman. Hendrik Doyen was aanvankelijk groothandelaar in glaswerk. Maar om zich beter te kunnen profileren besloot hij zelf glas te ontwerpen: een boeiende keuze. Sinds vele jaren laat hij door buitenlandse glasblazerijen artisanaal sierglas en vaatwerk maken dat onder de benaming Henry Dean wordt verkocht. De stijl van dit glas is modern en verraadt Hendriks voorliefde voor modernistisch glas uit Venetië en Scandinavië. Hij heeft trouwens vroeger zelf de boom van het Scandinavische design meegemaakt.

Blijkbaar heeft ook zijn zoon Jef daar voeling mee, want aan zijn flat merk je meteen dat hij houdt van uitgepuurde vormen. Jef gaf zelf zijn flat volledig vorm. “Voor mij is dat niet moeilijk, ik ben immers de standenbouwer van de firma. Van zo’n stand op een beurs maak ik altijd een soort interieur met heuse architectuur: met wanden dus, en doorkijkjes en gangen. Hier heb ik onder meer een grote wandkast gemaakt die van de keuken doorloopt tot in de zithoek. Een enorm meubel waarin ik alles kan opbergen, zodat ik het losse meubilair in de kamer kon beperken.”

In het verlengde van de muurkast vinden we ook de haard. “Die heeft nu jammer genoeg glazen zijwanden. Dat was niet de bedoeling. Ik wilde een volledig open brandplaats, maar technisch is dat hier moeilijk haalbaar”, vertelt Jef. Hij borstelde ook passende schilderijen voor zijn minimalistisch interieur en gaf vorm aan de badkamer en het meubilair van de slaapkamer, dat nog niet helemaal is afgewerkt. Voor achter het bed bedacht Jef een wandkast met net boven de hoofdkussens twee laden met een leeslamp die gaat branden bij het uitschuiven: een ingenieus systeem.

Meest spectaculair is het terras waar je volledig wordt omringd door industriële architectuur: er zijn de metalen buitengevels van het bedrijfsgebouw én het uitzicht op de centrale. Om die vervreemdende omgeving te accentueren, besloten Jo en Jef er geen cosy terras van te maken, maar een kaal en minimaal decor dat perfect bij de omgeving past.

Deze luminieuze flat bewijst hoe je met vrij bescheiden middelen op een vindingrijke manier een hedendaags interieur kan creëren.

Piet Swimberghe / Foto’s Jan Verlinde