Ik ben zo’n type dat al eens naar Klara durft te luisteren, wat geen goed idee is als er jong volk in de buurt is.
“Luister jij naar Klàra?”, vroeg een Fraulein die per toeval in mijn auto meereed. De klemtoon op de eerste a was geen goed teken.
“Soms vind ik dat wel schoon ja”, beaamde ik, waarop zij er met een nuffig neusje het zwijgen toe deed. Het was duidelijk dat het luisteren naar Klara mijn sexappeal niet verhoogde. Evengoed kon ik hebben toegegeven dat ik zelf bio-yoghurt maak of al eens met naald en draad een kous dichttrek waarin een gat aan de teen zit.
Als de poetsvrouw er is, luisteren wij naar meer obscure dingen dan Klara. Radio 2, bijvoorbeeld, en zenders die hoger in de FM-frequentie klimmen. “Linda, linda linda – ik wil alles voor je doen”, zingt iemand. Ik vraag mij af of dat een goed idee is. Er zijn de schlagers in Duits en andere cultuurtalen, die doen denken aan auto’s waarvan de bestuurdersstoel met houten kralen bekleed is. Ik heb mij altijd afgevraagd waartoe dergelijke kralen dienen: ter verhoogde ventilering, zodat het rugzweet kan verdampen, of om de chauffeur tijdens het rijden subtiel te masseren. Raadsels, raadsels. Feit is dat ik, tijdens lange autoritten op hete dagen, stiekem droom van stoelen die met houten kralen toegerust zijn.
Erger dan Duitse schlagers wordt het alleen als ik een verjaardagsfeestje geef voor de kinderen en dus genoopt ben kindermuziek te draaien. Ik weet niet hoe de hel eruitziet, maar ik ken wel de liftmuziek die ze er spelen: dat is een onafgebroken stroom liedjes van K3. Allerlei gevoelens bekruipen je, maar het eindpunt is onontkomelijk: je wordt zo depressief als een garnaal van zoveel noodgedwongen vrolijkheid. Of garnalen daadwerkelijk depressief zijn, is nog zo’n raadsel van fauna & flora. Ik hoorde iemand ook al eens zeggen dat hij “zo zat als een garnaal was”, wat toch heel anders dan depressief is. Garnalen zijn, vanwege hun zwijgzaamheid, dankbare dieren om allerlei eigenschappen aan toe te dichten. Niemand heeft ooit een garnaal de genocide in Srebrenica horen ontkennen – dit in tegenstelling tot mensen, die geneigd zijn om álles te ontkennen, vooral wat zij daadwerkelijk gedaan hebben, bijvoorbeeld in de nacht, wanneer pakweg brandstichting zwaarder bestraft wordt dan overdag het geval is. De donkerte als verzwarende omstandigheid: ik hou van die folklore in het strafwetboek.
Met dat alles blijft het een feit dat de vakantie nu definitief voorbij is, en dat mensen de hand weer aan de ploeg slaan. Dat vind ik geen drama. Ik sla graag de hand aan de ploeg, al was het maar om niet te veel tijd te hebben om na te denken over dingen die zijn gebeurd, en die je liever niet had zien gebeuren. Ik heb een programmaatje op mijn laptop geïnstalleerd dat het geluid nabootst van een ouderwetse tikmachine, zodat de letters zich aaneenhameren tot een onwrikbare maliënkolder. Dat past in de tijdgeest van zuur-desembrood en lomografie, en al die dingen die mensen doen in de hoop iets van de authenticiteit terug te vinden die zij onderweg kwijtgespeeld zijn. Alleen de ’ting!’ ontbreekt op het einde van een regel. Dat is jammer, want dat belletje vond ik veruit het mooiste kenmerk van de mechanische typemachine.
jean-paul.mulders@knack.be
JEAN-PAUL MULDERS
Garnalen zijn, vanwege hun zwijgzaamheid, dankbare dieren om allerlei eigenschappen aan toe te dichten
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
