Reacties : jp.mulders@skynet.be

Vreemd, hoe je opeens betoverd kunt raken door iets wat al zolang bestaat. Een verhaal of personage dat zich loswrikt uit die oneindige poel van feiten en weetjes en je vastgrijpt als een pitbull. Je kent geen rust voor je er alles van weet. Momenteel is dat bij mij de monnik Raspoetin, en meer bepaald zijn penis. De figuur Raspoetin was mij natuurlijk al langer bekend. De eerste keer dat ik hem tegen het lijf liep, moet ergens in de jaren zeventig geweest zijn, in dat rare liedje waarmee Boney M. het stof van hem afblies. Ra ra Rasputin, Russians greatest love machine. Ik hoorde het in de danszaal van het hotel waar ik met mijn ouders op reis was, in het toen nog vredig verenigde Joegoslavië. Hoewel ik het luidkeels meezong, had ik er geen idee van wat de woorden betekenden. Acht was ik, en bij die ‘liefdesmachine’ kwam ik niet veel verder dan iets met veel tandwielen en katrollen.

Een kwarteeuw en een handvol bloederige burgeroorlogen verder weet ik dat zijn naam ‘de losbandige’ betekent. En losbandig, dat was hij. “Als zijn vrouwelijke aanbidders hun derwisjachtige dansen voor zijn naakte lichaam uitvoeren, werden ook zij aangetrokken tot de verering van zijn fallus”, schrijft Maria Raspoetin in haar biografie over haar vader. “Ze schreven hem mystieke en seksuele eigenschappen toe, want het was inderdaad een buitengewoon lid dat bij een volledige erectie wel 33 centimeter lang was.”

Raspoetin geloofde dat je dichter bij God kan komen door bewust de vleselijke zonde te begaan en daarvoor dan vurig te boeten. In de badhuizen van Sint-Petersburg bracht hij die religieuze leer in de praktijk. Ondanks zijn twijfelachtige lichaamshygiëne was deze imposante vent met zijn hypnotiserende ogen onweerstaanbaar. Volgens sommige ooggetuigen zat er op zijn penis een enorme zweer, die de vrouwen die hij tot zich nam bijna krankzinnig maakte van genot.

Echt machtig werd Raspoetin pas toen hij erin slaagde de bloedingen van het doodzieke prinsje Alexei, dat aan hemofilie leed, te stoppen. Al vlug werd hij de minnaar van de tsarina, die wekelijks bij hem op ‘consult’ kwam. Zijn grote invloed aan het hof leverde hem echter ook talrijke vijanden op. Onder hen prins Felix Yusupov, de echtgenoot van de nicht van de tsaar. Samen met twee andere hooggeplaatsten beraamde hij een complot om Raspoetin te vermoorden. In de nacht van 16 december 1916 nodigden ze hem uit in het Moika-paleis, onder het voorwendsel dat Irina û de mooiste vrouw van Sint-Petersburg û hem wilde ontmoeten. Raspoetin kreeg gebak en wijn waarin cyanide zat, maar bleek immuun voor het gif. Hij blééf maar praten. Toen de wanhopige Yusupov uiteindelijk zijn pistool tevoorschijn haalde en het magazijn leegschoot op Raspoetin, liep die tot zijn afgrijzen nog wankelend het binnenhof op. Daar werd hij uiteindelijk neergeknuppeld, vastgebonden en in de Neva gegooid. Toen het lijk twee dagen later werd gevonden, bleek er bij de autopsie water in de longen te zitten. Wellicht leefde Raspoetin dus nog toen hij in de rivier werd gegooid.

Jaren later dook in Parijs een doosje op met daarin iets wat nog het meest op een uit de kluiten gewassen, overrijpe banaan leek. Het was het eigendom van een oude, sukkelende Russin en lag op een stukje fluweel in een gepolitoerde houten doos. Die stond op haar bureau onder een foto van Raspoetin. Het zou zijn afgehakte lid betreffen.

Die penis van Raspoetin : het is een van de dingen in de wereld die ik het liefst zou bezitten. Ik heb me al vaker afgevraagd wat nu precies de fascinatie is van dergelijke relikwieën. De magie schuilt wellicht in het enorme contrast tussen de onbenulligheid van het voorwerp – lulligheid, kun je in dit geval wel zeggen – en de doorslaggevende rol die het in de geschiedenis heeft gespeeld. Zoals het kogelgaatje in het vest van Franz Ferdinand, amper drie millimeter in doorsnee maar zo bepalend voor het lot van de wereld. Zonder dat gaatje geen Eerste Wereldoorlog, maar wellicht ook geen Tweede. Geen Auschwitz of Hitler. Voor het pistool waarmee die laatste zelfmoord heeft gepleegd, zou ik trouwens ook al have en goed verkopen.

Behalve dat gigantische apparaat moet Raspoetin ook nog wel andere gaven hebben gehad. “Ik zal vermoord worden”, schreef hij in december 1916 aan de Russische tsaar. “Ik behoor al niet meer tot de levenden. Als het uw bloedverwanten zijn die mijn dood zullen bekonkelen, dan zal niemand van uw familie langer dan twee jaar in leven blijven. Ze zullen worden vermoord door het Russische volk.”

Negentien maanden later werden de Russische tsaar en zijn familie in een kelder door de revolutionaire bolsjewieken geëxecuteerd.

JEAN-PAUL MULDERS