In een kartonnen doos, ergens achter in de kelder, heb ik mijn oude lavalamp teruggevonden onder stof en spinnenwebben. Dat was een merkwaardige ontdekking, zo’n beetje als het graf van Toetanchamon, maar dan iets minder wereldschokkend. Jaren geleden, in een ander leven, heb ik de lamp daar blijkbaar wegens plaatsgebrek opgeborgen. Ik wist niet meer dat ze daar zat, al heb ik af en toe aan haar gedacht, mij afvragend waar ergens onderweg ze was blijven hangen. Het deed mij iets toen ik de doos opende en met mijn vingers haar gladde lichaam voelde.

Het was alsof ik een tijdscapsule opende die mij naar wuftere tijden terugvoerde. Mijn herinneringen aan mijn lavalamp zijn hartverheffend en zelfs enigszins erotisch. Ze is uitermate geschikt om er inspiratie bij te zoeken of lijzig de liefde te bedrijven. Dat gloedvolle licht; die bellen die sensueel over elkaar glijden, met elkaar versmelten en elkander dan weer loslaten, zoals dat gaat in de liefde, onvermijdelijk. Soms ontstaat er een klein belletje wanneer één grote bel zich opdeelt in twee kleinere, op voluptueuze wijze. Ik supporter daar dan voor en vind de genese van die kleine bel veruit het meest adembenemende ogenblik.

Mijn lamp heeft de kleur die door kinderen weleens appelblauwzeegroen genoemd wordt. Haar schijnsel is blauwig, zo ongeveer als het licht dat ufo’s afstralen wanneer zij doelloos boven de verlaten steppes van Mongolië zweven. De bellen zelf zijn groen, soms gelig, waardoor de malafide toeschouwer zou kunnen beweren dat zij op snottebellen lijken. Er bestaan ook lampen met rode, oranje of paarse uitstraling. Maar welke kleur zij ook aanneemt, zo’n lavalamp blijft een twijfelachtig voorwerp dat tussen kitsch en camp aarzelt. Ik zit er graag naar te kijken, zoals ik ook weleens met een soort tenenkrullend genot naar een lied van Eddy Wally luister.

Weinig stervelingen weten dat de lavalamp werd uitgevonden door een meneer met de indrukwekkende naam Edward Craven Walker. Dat was een Brits ingenieur die in de oorlog boven Duitsland vloog in een DeHavilland Mosquito. Ik ben jaloers op vliegende uitvinders, zoals ik ook jaloers ben op vliegende schrijvers en op schrijvende vliegers – denk aan Roald Dahl of Antoine de Saint-Exupéry, wiens Kleine Prins ik altijd te poëtisch heb gevonden voor mijn lompe poten. “Teken mij een schaap.” “Subiet een schaap op uw bakkes”, zou Herman Brusselmans daar terecht over opmerken.

Maar om bij de lavalamp te blijven : Edward Craven Walker kreeg het idee daarvoor in een plattelandspub in het Engelse Dorset, toen hij het wekkertje zag dat een van de stamgasten bedacht had om perfect zachte eieren te koken. De stamgast verdween met de noorderzon, maar Walker zag meteen het potentieel om van de eiertimer een hoogst bijzondere lamp te maken. In een schuurtje begon hij een klein laboratorium. Hij experimenteerde met wasbellen die in een eeuwige paringsdans in een fles met gekleurde vloeistof spoken. In 1963 kwam zijn lamp op de markt. Ze werd een gigantisch verkoopsucces, mede door de flowerpower en de bewustzijnsverruimende middelen die in zwang kwamen in die jaren. Dat laatste bedroefde Walker voornamelijk. “Wie mijn lamp in huis haalt, heeft geen drugs nodig”, placht hij weleens te zeggen. Het was een sullige uitspraak voor een naturist met drie kinderen die vier keer trouwde.

Eind jaren zeventig begon het succes van de lavalamp wat te tanen, hoewel zonderlingen zoals ik er tot vandaag graag naar zitten te staren. “Ik denk dat mijn lamp altijd populair zal blijven”, aldus nog de vliegende uitvinder. “Ze is zoals de cyclus van het leven” – en dan, in Engels dat zich slecht laat vertalen: “It grows, breaks up, falls down an then starts all over again. “

Het verhinderde hem niet zwaarlijvige mensen de toegang tot zijn favoriete naturistendomein te willen ontzeggen, omdat hij vond dat obesitas een gezond spiritueel leven in de weg staat.

jp.mulders@skynet.be

JEAN-PAUL MULDERS

Dat gloedvolle licht ; die bellen die sensueel over elkaar glijden, met elkaar versmelten en elkander dan weer loslaten, zoals dat gaat in de liefde, onvermijdelijk