Wat een mp3’tje al niet vermag. Toen we vorige maand een audiogids voor Brussel op onze website plaatsten, regende het meteen commentaar. Dezelfde ochtend nog deelden tientallen ‘lezers’ hun gedacht met ons. Dat die Walen een bende verwaande übermenschen, Vlamingenhaters en luiwamesen waren. En waarom moest die titel – Bruxelles Mon Amour – in godsnaam in het Frans ? Was het Nederlands weer niet goed genoeg ?

Verschoning. Hoe langer ik in de hoofdstad woon, hoe meer mijn brein verfranst. Dat gaat ver hoor. Wat ik er in de badkamer tegenwoordig niet allemaal uitflap ! ” Tu fais chier”, snauw ik weerbarstige puistjes en scheerwondjes nu al toe. U hebt gelijk. Ik ben dringend aan verhuizen toe, voor de Franstaligen mijn hersenpan helemaal herprogrammeren.

Alhoewel, zelfs hier in ons eigenste Brussels Media Centre ben ik niet veilig. Weet u dat Franstalige collega’s van Weekend le Vif / L’Express me bij wijze van begroeting al eens een kus of twee op de wang geven, sommigen zelfs meerdere keren per week. Goed voor de verstandhouding op de redactie durf ik wedden, zij het wel riskant. Er hoeft maar een redacteur hepatitis op te lopen en het ganse blad ligt plat.

Maar voor ik iemand beschuldig : ik heb die verfransing natuurlijk vooral aan mezelf te danken. Want hoe luider het noorden van het land zijn zelfbestuur bepleit, hoe aantrekkelijker de lokroep van steden als Luik, Namen en Charleroi me in de oren klinkt. En hoe meer ik er vrienden, culturele manifestaties en winkels bezoek of gewoon op café hang, hoe stelliger ik de clichés over onze Waalse landgenoten beaam. Enfin, de leukere in hun soort dan toch. Dat van die meer Bourgondische leefstijl en ongehoorzame trekjes bijvoorbeeld, dat valt moeilijk tegen te spreken. Ja, op organisatorisch vlak wil een muziekfestival of wijkfeest er wel eens een rommelig zootje zijn, en menige Waalse Quick lijkt zich te specialiseren in slowfood, maar mijn geduld is ondertussen wel aardig toegenomen. Net als mijn eigen koopkracht, want vaak kost nachtelijk vertier er aanzienlijk minder dan in de rest van het land. Interessant om te weten indien het kaartspel rond de keukentafel ook in crisistijd geen optie is.

Let wel, niet overdrijven met dat taalgrenshoppen. U zou nog de indruk kunnen krijgen dat men in schilderachtige plaatsjes als Profondeville graag Vlamingen ziet komen, of denken dat de Walen hun eigen politici nog meer de mantel uitvegen dan het andere landgedeelte dat doorgaans doet. Stel u voor dat u besmet raakt door hun relativeringsvermogen of zelfspot. Wat doet een Waalse bouwvakker als zijn schop breekt ? Dan leunt hij gewoon op zijn camion, dat soort humor.

Zou u ondanks alles toch volksvreemde symptomen vertonen, dan hoeft u niet meteen te wanhopen. Allerlei belangengroepen en politieke partijen hebben daarvoor het nodige tegengif op punt gesteld. Belaag de geschreven pers en internetfora met uw onverdachte, uit het leven gegrepen mening. Of beter nog : maak verschillende versies en onderteken telkens met een ander pseudoniem. Binnen de kortste keren hebt u een sneeuwbal van een polemiek ontketend en heet uw eigen oordeel de Vlaamse publieke opinie te zijn. Blijft u wel van weekend.be af ?

Wim Denolf