Lene Kemps
Lene Kemps Lene Kemps is de hoofdredactrice van Knack Weekend.

LENE KEMPS

GEWICHTIGE ZAKEN

“Ik heb de mogelijkheden die stof biedt altijd beperkend gevonden”, zegt Wim Godderis. “Andere, vreemde en ongebruikelijke materialen boeien me veel meer. ” Niet zelden moet Wim Godderis voor het in elkaar steken van zijn kollektie leren schaven, solderen of slijpen. “Soms lijk ik meer op een doe-het-zelver dan op een ontwerper”, zegt hij. Al eerder maakte hij hoeden en een kraag van keramiek, delikate mozaïeken, een kombinatie van steen en stof. Als derdejaarskollektie voor de Gentse Akademie leverde hij zes mannensilhouetten en een vrouwenjurk, getiteld : Leaving logic and reason. De japon weegt 25 kilo, een flinke zak aardappelen, en bestaat uit een glas-in-lood-hoepelrok met bepareld korset, hoed en beenwarmers. “De oorspronkelijke titel was : learning logic and reason”, zegt Wim. “Elke kollektie is voor mij een leerproces, een onderzoek naar de logica van materialen, om te zien hoe ver ik kan gaan met de opbouw van iets. Na maanden metaalbewerking was ik echter de wanhoop zo nabij dat ik van die learning maar een leaving heb gemaakt. ” Zelfs van wanhopige ondernemingen leer je iets en het glas werd in de mannenpakken vervangen door plexi, wat een stuk lichter en handelbaarder is. “Sommige stukken zoals de vestjes zijn draagbaar”, zegt Wim. “Andere zijn louter artistiek. “

De ontwerpen van Godderis staan momenteel tentoongesteld bij Bogard in Brugge en hoewel het niet de bedoeling was, zijn er al aanvragen van kopers. Wim heeft niet zoveel zin om afscheid te nemen. “Er zijn ontwerpen waar ik ongelooflijk veel werk in heb gestoken en waarvan er nooit een tweede versie komt”, zegt hij. “Je maakt geen twee keer een glas-in-lood-jurk. Daarom hou ik ze liever nog een tijdje bij. “

Wim Godderis is een van de ontwerpers die defileert in The Pataphysical Bogard Experience ; een groots defilé met kollekties van studenten uit Antwerpen, Gent, La Cambre, Saint-Luc, Sint-Niklaas en Kortrijk. Andere deelnemers zijn onder andere Joke Antheunis, Wouter De Coster, Michaël Guerra, Didier Vervaeren, Ellen Monstrey, Romeo Hoornaert, Maarten Lambach en-zovoort ; 33 mode-studenten en 192 silhouetten zorgen voor anderhalf uur defilé.

The Pataphysical Bogard Experience, zaterdag 16 september, Biekorf Brugge, 21 u. (deuren open om 20 u.30), tickets : tel. (09) 233.77.88. Modellen gevraagd : casting om 15 u.

CORA EN GLORIA

Na achttien jaar als hoofd inkoop en styling van Mac & Maggie begint Cora Kemperman een eigen lijn en een eigen winkelketen. “Er is een nieuw bewind bij Mac & Maggie en we waren niet langer gelukkig samen”, zegt ze. “De nadruk ligt nu op jong, goedkoop, hip en flashy en dat is mijn stijl niet. Die ontevredenheid was voor mij de aanleiding om de stap naar zelfstandigheid te zetten. In mijn eentje was het bij een droom gebleven hoor, dan was ik er nooit aan begonnen. Maar gelukkig was daar mijn jarenlange kollega Gloria Kok (zie foto). Zij heeft een konfektiebedrijf en wilde mijn zakenpartner worden. Zonder haar had ik het nooit gedurfd. “

De ontwerpen van Cora Kemperman zijn kleurig en als het even kan etnisch getint. Gericht op vrouwen van 20 tot 60 die zich goed voelen in mooie en modieuze kleding, anders dan de andere. “Nou helemaal ernaast loop ik niet hoor”, zegt Cora. “Ik probeer altijd om elementen uit het heersende modebeeld in mijn visie in te passen. Toegegeven, als de mode overwegend sportief wordt, dan krijg ik het moeilijk. Maar op de couture-look heb ik ingespeeld door een soort New Look silhouet te creëren : een lange wijde rok en een kort getailleerd jasje. Ik wil niet helemaal buiten de trends staan, het moet toch kleding van dit moment zijn. “

Kemperman-prijzen blijven redelijk. Een jurk kost 2500 frank. De produktie gebeurt in Nederland bij Gloria Kok en in Indië. “Ik gebruik mijn jarenlange relaties”, zegt Cora. “Mijn omzet is nog lang niet groot genoeg om lage prijzen te halen, maar omdat ik mijn producenten al eeuwen ken, doen ze voor mij een extra inspanning. Ze maken kleine series aan lage prijzen. ” De Kemperman-winkels zijn een mengeling van hi-tech en natuur. Betonnen vloeren, grillige rekken, glas en metaal. “Gent is klein, dat is meer een gezellige boetiek”, zegt Cora. “Antwerpen en Amsterdam zijn dan weer ruimtelijker en strakker. “

Cora Kemperman in Gent, Mageleinstraat 38 en Antwerpen, Schrijnwerkersstraat 7-9.

WATELET & COPPENS

“Watelet is entoesiast en heeft enorm veel inzet”, zegt Christophe. “Het is aangenaam werken met iemand die zoveel energie heeft. Verder was het fijn dat hij niet wilde dat ik van stijl zou veranderen. Ik moest niet plots sjiek of duur werken. Ik mocht gewoon doen wat ik altijd doe. De enige briefing die hij gaf, was dat hij geen te evidente ontwerpen wilde. Geen over-accessoirizering. Bij een jurk met een rode bies wilde hij niet nog eens een rode hoed. Bij een kraag met pluimen, niet nog eens pluimen op de hoofd. ” Christophe Coppens maakte de hoeden voor de laatste haute-couture-kollektie van Gerald Watelet. “Hij liet me zijn tekeningen zien, ik deed voorstellen. Het waren sterke en eenvoudige silhouetten, bij sommige zag ik gewoon geen hoed. Ik maakte er uiteindelijk een kleine veertig, voor een zeventigtal outfits. ” Er zaten enkele hoed-ideeën in de kollektie. Er waren kleine potjes, die achteraan op een chignon werden gezet. “Als kontrast met de couture-trend die iedereen volgt, waar een pillbox vooraan op het hoofd wordt gezet”, zegt Christophe. En er waren de “pijlen”, de tak-achtige dingen die uit de hoofden omhoog schoten. “Toen Watelet zijn schetsen toonde, viel het me op hoe rank en slank ze waren”, zegt Christophe. “Ik zocht naar een middel om die lange lijnen nog te verlengen en kwam uiteindelijk bij konstrukties van ijzerdraad terecht. Pijlen en twijgen, die in het kapsel worden gedraaid en de lucht ingaan. Gerald vond het eerst een beetje vreemd, maar zag het daarna wel zitten. ” Haute-couture is nooit Coppens’ heilige graal geweest, maar het was al bij al een zeer fijne ervaring. “Je werkt voor mensen met kennis van zaken die het eindprodukt appreciëren, je mag met iets duurdere materialen werken en krijgt iets meer tijd. Je mag je ideeën iets verder doordrijven en het resultaat mag wat glamoureuzer zijn. En dan zie je ze tenslotte op het defilé in Parijs, gedragen door stijlvolle vrouwen in de mooiste jurken. Dat is toch wel een aangename ervaring. “

OP HET NACHTKASTJE VAN LUCKAS VANDER TAELEN

John Updike is ronduit het mooiste wat ik ooit gelezen heb. Zoals Louis Paul Boon het sociale leven in Vlaanderen exact kon tekenen, zo doet Updike dat voor de Verenigde Staten. Vier decennia, vier boeken : Rabbit Run, Rabbit Redux, Rabbit Is Rich en Rabbit at Rest. Vier boeken met hetzelfde hoofdpersonage, Harry Angstrom, een ex-basketbalspeler. De grote vraag is of er na Rabbit at Rest nog een vijfde deel komt want het hoofdpersonage heeft dan wel een hartaanval gekregen, maar het einde blijft open. John Updike leeft nog, dus zou ik hem na het failliet van Ronald Reagan ook Clinton wel eens willen zien aanpakken.

Heel toevallig ben ik drie jaar geleden begonnen met het vierde boek Rabbit at Rest. Nadien ben ik kronologisch gaan lezen. De reeks is een prachtige beschrijving van het sociale leven in Amerika. Hard, met fantastische beelden, bijna filmisch. Updike beschikt over een biezonder rijke woordenschat. De delen volgen elkaar op in tijd, maar van bepaalde feiten heeft het hoofdpersonage alleen maar herinneringen en de feiten zelf komen nergens voor. Zo wordt in Rabbit at Rest verwezen naar zijn jeugd. Als je in het eerste deel begint, verwacht je terecht te komen in de periode dat hij een briljant basketbalspeler was, maar dat gebeurt dus niet. In Rabbit Redux vertelt Angstrom over een minnares, maar die vind je nergens anders terug. De verhalen zijn pijnlijk. In Rabbit Run woont Angstrom in miserabele omstandigheden, zijn vrouw is aan de drank, er gebeurt iets verschrikkelijks met hun baby. In Rabbit Redux neemt een hippiecommune zijn huis over tot het in vlammen opgaat. In Rabbit Is Rich is hij een Toyota-koncessiehouder geworden. Rabbit at Rest speelt zich af in Florida waar hij een appartement gekocht heeft. Het einde verwijst naar het begin, de buurten zijn vergelijkbaar en Angstrom kijkt naar kinderen die basketbal spelen. Hij speelt mee en krijgt dus een hartaanval. Einde. Voorlopig althans. (MW)

Luckas Vander Taelen is free-lance tv-programmamaker.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content