LENE KEMPS

OP DE INFORMATIESNELWEG

Het aantal publikaties over Internet en de informatiesnelweg stijgt recht evenredig met het aantal gebruikers ervan. Of die newbies of beginnende surfers inderdaad wijzer worden van die gidsen is een andere vraag. Frederik Marain en Johan Mortelmans, twee redakteuren van de krant De Standaard, slagen erin om op 130 pagina’s een degelijke analyse van, en een verhelderende kommentaar bij de informatiesnelweg te geven. Voor één keer dus geen lijst van interessante sites, geen mooie plaatjes en geen How To-gids. Op een bijna prozaïsche manier komen zowel het technologisch vernuft, de ekonomische gevolgen en de kulturele draagwijdte als de aan de gang zijnde hype rond Het Net aan bod. Ook nieuwere toepassingen van het televisiemedium zoals “video op aanvraag” en “interaktieve teletekst” worden beknopt toegelicht. De huidige passieve televisiekultuur wordt sterk bekritizeerd. Toch worden de nieuwe media en kommunikatievormen ook niet zonder enig skepticisme verafgood. In deze kontekst citeren ze een studie van het SRI (Stanford Research Institute), een prestigieuze Californische techno-denktank. Die levert voldoende argumenten op om te beseffen dat ook informatiesnelwegen van goede wegwijzers en fluisterasfalt moeten worden voorzien. Voor het tweede deel van het boek nemen Marain en Mortelmans de “Afrit België”. Diverse initiatieven en projekten in België komen aan bod : Titan of de uitbouw van interaktieve televisie, Telenet Vlaanderen en het Metropolitan Area Network Antwerpen voor de onderlinge verbinding van onder meer alle stadsdiensten en infokiosken. Kortom jaren werk voor een nieuwe generatie kasseileggers. Wie doet wat op de Informatiesnelweg ? heeft nergens de pretentie een oplossing te zoeken voor alle vragen en problemen die hierbij zullen of kunnen opduiken. Door de nuchtere en sensatieloze aanpak en stijl leest het boek als een hogesnelheidstrein. En kan alleen aangevuld worden door een aansluiting op Internet, want daar gaat het uiteindelijk om. Het is vijf voor twaalf voor zappers lees : couch potatoes. Zet aan die modem. (MW)

Wie doet wat op de Informatiesnelweg ?, van Frederik Marain en Johan Mortelmans, Scoop, info tel. (02) 467.24.95.

KUNST EN CONSOLES

In een projekt dat RT95 heet met de letter a in een krulletje, zoals bij de Internet-adressen heeft de firma Nintendo 34 kunstenaars verenigd onder wie mensen als Luc Gees, Luc Hoenraet en Roger Somville. Ze geven hun visie weer op de zogenaamde Game Boy Generatie : de leeftijdsgroep van 8 tot 25, videospelfanaten en aanhangers van de consolekultuur. De kunstwerken reizen eerst het land rond om vervolgens in september openbaar te worden verkocht. De opbrengst van die veiling gaat naar de vzw Kinderen met Aids. Op dit moment zijn er in België zo’n duizend seropositieve jongeren (tussen 0 en 18 jaar) die biezondere zorgen vragen.

“Zowel het doel als het tema van RT95 spraken me aan, ” zegt kunstenaar Guy Leclercq. “Ik heb mijn werk (zie foto) opgevat als een stripverhaal, een verzameling kleine prentjes om te verwijzen naar die veelheid van beelden waarmee de jeugd overspoeld wordt. Verder vond ik ook de lokaties van de tentoonstelling erg interessant. RT95 komt buiten het circuit van de traditionele galerijen en gaat naar Metropolis in Antwerpen en Kinepolis in Brussel. Ik maak me geen illuzies over het effekt van dit projekt. Maar als één werk van de tentoonstelling iemand aan het denken zet, ben ik al tevreden. “

“Nintendo heeft willen spreken over een ziekte die haar publiek aanbelangt, ” zegt Yves Peetermans, managing director. “Aids is voor jongeren een belangrijk onderwerp van bezorgdheid geworden en wij willen met RT95 een konkrete steun betekenen. ” Als Nintendo dan toch de Game Boy Generatie wil bereiken, waarom dan geen videospel gebaseerd op de aids-problematiek ? “De expo is een lokaal initiatief, de ontwikkeling van zo’n spel moet internationaal gebeuren, ” zegt Peetermans. “In Amerika en Frankrijk experimenteert men met edukatieve spelletjes, maar rond aids wordt voorlopig niet gewerkt. ” Supermario doet het vooralsnog zonder condoom.

RT95 van 24 mei tot 6 juni in Metropolis Antwerpen, van 9 juni tot 17 juni in het Congrespaleis in Luik en van 21 juni tot 2 juli in Kinepolis in Brussel. Info : (02) 478.90.48.

PITSHOP

Gesteund door het sukses van zijn eenmalige kollektie voor Mac & Maggie en door de reakties van zijn klanten, heeft Patrick Pitschon een eigen zaak geopend. “Louter toeval, ” zegt hij. “Ik was op zoek naar een verkooppunt in Brussel, zag het bordje te huur op deze ruimte en dacht : waarom niet ? De buurt sprak me erg aan. Op anderhalve maand tijd was alles beslist. “

Tegen de oranje-met-metaal-muren hangen de typische Pitschon-kleren : ruime en fluïde vormen, vaak met linten en elastiek zodat ze meerdere maten aankunnen. Wikkeljurken en piamabroeken. Overgooiers en wijde, soepele jassen. Sober en draagbaar. De stijl waarmee hij een klein maar trouw publiek heeft opgebouwd.

“Ik blijf met dezelfde vormen bezig, ” zegt Patrick. “Ik hou van vloeiende kleding die zich makkelijk laat transformeren. Er is ook veel vraag naar. Want er zijn de laatste tijd wel winkels bijgekomen waar je als zestienjarige prachtige dingen kan kopen, maar waar kan je terecht als je geen tiener meer bent ? Of als je niet in een 36 kan ? Dan wil je toch ook nog jonge en speciale kleding. Ik denk altijd aan vrouwen die het moeilijk hebben om mooie spullen te vinden. Voor hen wil ik echt tijd maken. “

Naast de vrouwenkollektie is er een beperkte lijn voor mannen. Alles wordt gemaakt in een Belgisch atelier. Het kledingaanbod wordt aangevuld met tweedehands accessoires en een kleine reeks schoenen.

Patrick Pitschon, Rijke Klarenstraat 14, 1000 Brussel, (02) 511.59.03

TYPISCH

Onder het motto “Het buitenland is leuk, het is alleen jammer dat er zoveel buitenlanders wonen” heeft uitgeverij Krikke besloten een reisgids voor xenofoben op de markt te brengen. Geen taboe wordt geschuwd, geen cliché blijft onbevestigd. Fransen zijn zonder uitzondering een gevaar op de weg. Spanjaarden houden zich nooit aan afspraken en stellen alles uit tot mañana. Engelsen zijn snobs van het zuiverste water, emotioneel volledig verkrampt en altijd te verleiden met een groen gazon en een tuinkabouter. De Dat zijn nou typisch…-gidsen bevatten een schat aan informatie voor elke vreemdelingenhater. Er ontbreekt alleen een beknopte lijst met inheemse scheldwoorden. De Zweden, Engelsen, Fransen, Grieken, Amerikanen en Spanjaarden kwamen al aan de beurt ; het is nu wachten op de Oostenrijkers, Duitsers, Russen, Belgen, Hollanders en Australiërs.

Dat zijn nou typisch…, Uitgeverij Krikke in Leiden (voor België : Kritak), 186 frank.

OP HET NACHTKASTJE VAN MIET CRABBÉ

Romans lezen is iets voor vakantiedagen. Tussendoor lees ik vooral kook- en gezondheidsboeken. Niet meteen de makkelijkste lektuur. Ik neem ze mee op familiebezoek en in de auto, en ze slingeren een hele tijd rond voor ze definitief in de keuken terechtkomen. Onlangs ontdekte ik bij De Slegte twee interessante en goedkope ! boekjes : De Mediterrane Vegetarische keuken van Colin Spencer en De Vegetarische Keuken van Italië van Jo Marcangelo. Boekjes met simpele en alledaagse gerechten die de saaiheid uit je keuken houden : “venkel op zijn Provençaals” bijvoorbeeld ; een lekkere, logische kombinatie waar ik zelf nooit zou opgekomen zijn. Er staan geen foto’s in, da’s jammer, maar het plezante aan deze boekjes is dat er nergens van een bepaalde religie of leer vertrokken wordt. Men hanteert geen onwrikbare basisprincipes. Ik vind dat je bij het koken je verantwoordelijkheid moet opnemen tegenover de mensen voor wie je kookt. Je moet dat goed en gezond doen. Vandaar dat ik voor evenwichtige maaltijden wil zorgen die de nodige vitaminen, mineralen en proteïnen bevatten. Ik ben een passieve vleeseter. Thuis bij mijn moeder of op restaurant, eet ik met smaak het voorgeschotelde vlees. Maar zelf probeer ik het zoveel mogelijk te vermijden. Voor variatie ben ik aangewezen op kookboeken. Zoals deze. In het Italiaanse kookboek staan natuurlijk flink wat recepten met eieren en kaas. Omdat kaas in kombinatie met aardappelen, brood en andere voedingswaarden niet echt bevorderlijk is voor de vertering, probeer ik de aangeduide hoeveelheden te minderen. Ik zal recepten trouwens nooit letterlijk volgen. Ik kijk meestal eerst naar wat er in de ijskast zit en probeer daarrond iets te vinden of inspiratie op te doen. Pas op, ik ben geen purist. Ik eet vaak nog héél slecht. Maar ik doe mijn best. (MW)

Miet Crabbé is de vrouw achter de kledingkollektie Lena Lena.